ادعای دروغین نیابت یا ارتباط از کجا آغاز شد؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

:::::*برخی آنان ابتدا از مردان [[صالح]] بودند؛ ولی به [[دلایل]] مختلف، راه [[انحراف]] را پیشه کردند. [[سفیر دوم]] با تمام [[قدرت]] به مقابله با آن‌ها پرداخت و از [[ناحیه]] [[مقدس]] [[امام مهدی|امام عصر]]{{ع}} نیز [[توقیعات]] و سخنان شدیدی در [[لعن]] و [[تبری]] از آنان صادر شد که بر دروغ‌گویی و سوء [[باطن]] آنان دلالت داشت. در زمان [[سفارت]] [[سفیر سوم]]، [[حسین بن روح]]، شخصی به نام [[محمد بن علی شلمغانی]] معروف به "[[ابن ابی العزاقر]]"<ref>بحار الانوار، ج۵۱، ص۳۷۳.</ref> ادعای [[سفارت]] کرده، بیشترین تأثیر را در [[انحراف]] [[جامعه]] به جای گذاشت.<ref>غیبت طوسی، ص۳۰۳.</ref> ابتدای امر، وی مردی [[مؤمن]] به نظر می‌رسید و [[وکیل]] [[حسین بن روح]] بود؛ ولی [[عاقبت]] به [[انحراف]] کشیده شد. آخرین کسی که در دوران [[غیبت صغرا]] ادعای دروغین [[سفارت]] داشت "[[ابو دلف]]" کاتب بود. او بر ادعای خود تا بعد از [[وفات]] [[سفیر چهارم]]، [[سمری]] باقی بود.<ref>موعود شناسی، شماره ۲۶۳، ص۳۵۸.</ref>»<ref>[[آفتاب مهر ج۲ (کتاب)|آفتاب مهر]]، ج۲، ص ۲۲ - ۲۳.</ref>.