اصلاح بین مردم در معارف دعا و زیارات: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - ' آنها ' به ' آنها '
(←مقدمه) |
جز (جایگزینی متن - ' آنها ' به ' آنها ') |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
#[[اصلاح]] از ریشه [[صلح]]، آراستن و به [[صلاح]] در آوردن است<ref>منصور خاکسار، فرهنگ صحیفه سجادیه، ص۶۲.</ref>. | #[[اصلاح]] از ریشه [[صلح]]، آراستن و به [[صلاح]] در آوردن است<ref>منصور خاکسار، فرهنگ صحیفه سجادیه، ص۶۲.</ref>. | ||
#ذات البین به معنی بین [[مردم]] و فی مابین است<ref>منصور خاکسار، فرهنگ صحیفه سجادیه، ص۲۱۹.</ref>. | #ذات البین به معنی بین [[مردم]] و فی مابین است<ref>منصور خاکسار، فرهنگ صحیفه سجادیه، ص۲۱۹.</ref>. | ||
*اهیمت این موضوع به حدی است که [[امام صادق]]{{ع}} از [[مال]] خود پولی را در [[اختیار]] [[مفضل]] قرار می‌دهد تا هرگاه بین [[یاران]] آن [[حضرت]] مشاجره‌ای پیش آمد و راهی جز پرداخت [[مال]] وجود نداشت از دادن [[پول]] نیز [[خودداری]] نکند و بین | *اهیمت این موضوع به حدی است که [[امام صادق]]{{ع}} از [[مال]] خود پولی را در [[اختیار]] [[مفضل]] قرار می‌دهد تا هرگاه بین [[یاران]] آن [[حضرت]] مشاجره‌ای پیش آمد و راهی جز پرداخت [[مال]] وجود نداشت از دادن [[پول]] نیز [[خودداری]] نکند و بین آنها [[صلح]] برقرار شود<ref>نقطه‌های آغاز در اخلاق عملی، ص۴۹۸.</ref>. | ||
*[[اصلاح]] از بزرگ‌ترین مصادیق [[خیرخواهی]] در بین [[مردم]] و [[پاداش]] آن نزد [[خداوند]] بسیار است. اینکه [[دروغ]] گفتن در زمینه [[اصلاح]] بین [[مردم]] جایز است نشان دهنده اهمیت موضوع است، وگرنه ترک [[دروغ واجب]] است و [[واجب]] را جز واجب‌تر و مهم‌تر از خود ساقط نمی‌کند<ref>محمد رحیم نوری، مبانی اخلاق، ص۲۱۴ – ۲۱۵.</ref>. | *[[اصلاح]] از بزرگ‌ترین مصادیق [[خیرخواهی]] در بین [[مردم]] و [[پاداش]] آن نزد [[خداوند]] بسیار است. اینکه [[دروغ]] گفتن در زمینه [[اصلاح]] بین [[مردم]] جایز است نشان دهنده اهمیت موضوع است، وگرنه ترک [[دروغ واجب]] است و [[واجب]] را جز واجب‌تر و مهم‌تر از خود ساقط نمی‌کند<ref>محمد رحیم نوری، مبانی اخلاق، ص۲۱۴ – ۲۱۵.</ref>. | ||
*کسی که واقعاً [[تقوای الهی]] داشته باشد حتی در دروغ‌های مفید نیز [[احتیاط]] می‌کند، زیرا [[دروغ]]، علامت بی‌حرمتی نسبت به [[حقیقت]] است. فرد با [[ایمان]] به ندرت و فقط در صورت [[اضطرار]]، مانند برای [[دفاع]] از [[عقیده]] یا [[اصلاح]] ذات‌البین، [[دروغ]] می‌گوید<ref>محمد لگنهاوزن، راستگویی و دروغگویی در فلسفه اخلاق، معرفت، ۱۵(زمستان ۷۴)، ص۳۹.</ref>. | *کسی که واقعاً [[تقوای الهی]] داشته باشد حتی در دروغ‌های مفید نیز [[احتیاط]] می‌کند، زیرا [[دروغ]]، علامت بی‌حرمتی نسبت به [[حقیقت]] است. فرد با [[ایمان]] به ندرت و فقط در صورت [[اضطرار]]، مانند برای [[دفاع]] از [[عقیده]] یا [[اصلاح]] ذات‌البین، [[دروغ]] می‌گوید<ref>محمد لگنهاوزن، راستگویی و دروغگویی در فلسفه اخلاق، معرفت، ۱۵(زمستان ۷۴)، ص۳۹.</ref>. | ||