بهشت: تفاوت میان نسخه‌ها

بهشت (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۳ آوریل ۲۰۲۰، ساعت ۱۲:۳۳

۴ بایت حذف‌شده ، ‏۲۳ آوریل ۲۰۲۰

جز

جایگزینی متن - 'بیان' به 'بیان'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۴۶۵

ویرایش

@@ خط ۲۳: / خط ۲۳: @@
 *اینکه برخی [[نعمت‌های بهشتی]]، مادی‌اند، موجب شده بگویند، بهشت مکانی جسمانی است. البته این مکان، در ظاهر عالم جسمانی ما نیست؛ بلکه در حجب [[آسمان‌ها]] و [[زمین]] است. از این رو، بهشت [[آشکار]] نمی‌شود مگر پس از ویران شدن این عالم جسمانی و به پایان رسیدن [[دنیا]]. همچنین گفته‌اند بهشت‌ در جایی فوق آسمان‌های هفتگانه و تحت [[عرش]] است<ref>ر.ک: [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۱۶۲.</ref>. از جمع میان این دو قول می‌توان بدین نتیجه رسید که بهشت هم اینک در [[باطن]] این [[جهان]] قرار دارد و حجاب‌های [[دنیوی]] ما را از مشاهده‌اش باز می‌دارند؛ ولی [[اولیای الهی]] آن را می‌بینند. از این رو، برای بهشت در همین عالم جسمانی و [[دنیوی]]، مظاهری است. ذکر [[نعمت‌های بهشتی]] در [[قرآن]] و [[حدیث]]، از نظر روانی جنبه‌ای تشویقی و ترغیبی دارد از این رو با زبانی از آنها یاد شده که با [[عقل]] بشری سازگار است. این بدان سبب است که [[نعمت‌های بهشتی]] بسی والاتر از آن‌اند که [[عقل انسان]] به گونۀ کامل آنها را [[درک]] کند<ref>ر.ک: [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۱۶۳.</ref>.
 ==عوامل راه یابی به بهشت==
-*راه‌های مختلفی برای رسیدن به بهشت [[بیان]] شده است، اولین قدم برای رسیدن به بهشت، پیرو [[شریعت]] بودن و انجام [[واجبات]] و ترک [[محرمات]] است<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۷۵</ref>. [[امام علی]] {{ع}} می‌فرماید: «پس آنکه مشتاق بهشت بود، [[شهوت‌ها]] را از [[دل]] زدود و آنکه از [[دوزخ]] ترسید، از آنچه [[حرام]] است دوری گزید و آنکه ناخواهان [[دنیا]] بود، [[مصیبت‌ها]] بر وی آسان نمود و آن که [[مرگ]] را چشم داشت، در [[کارهای نیک]] پای پیش گذاشت»<ref>نهج البلاغه، حکمت ۳۱: {{متن حدیث|فَمَنِ اشْتَاقَ إِلَی الْجَنَّةِ سَلَا عَنِ الشَّهَوَاتِ وَ مَنْ أَشْفَقَ مِنَ النَّارِ اجْتَنَبَ الْمُحَرَّمَاتِ وَ مَنْ زَهِدَ فِی الدُّنْیَا اسْتَهَانَ بِالْمُصِیبَاتِ وَ مَنِ ارْتَقَبَ الْمَوْتَ سَارَعَ [فِی] إِلَی الْخَیْرَات}}</ref>. در منظر [[امام]] کسانی اهل بهشت‌اند که شب زنده‌دارند؛ هنگام شب [[استغفار]] کنند و در روز نیز از [[ترس]] [[خداوند]] [[مرتکب گناه]] نشوند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۲۳۲</ref>.
+*راه‌های مختلفی برای رسیدن به بهشت بیان شده است، اولین قدم برای رسیدن به بهشت، پیرو [[شریعت]] بودن و انجام [[واجبات]] و ترک [[محرمات]] است<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۷۵</ref>. [[امام علی]] {{ع}} می‌فرماید: «پس آنکه مشتاق بهشت بود، [[شهوت‌ها]] را از [[دل]] زدود و آنکه از [[دوزخ]] ترسید، از آنچه [[حرام]] است دوری گزید و آنکه ناخواهان [[دنیا]] بود، [[مصیبت‌ها]] بر وی آسان نمود و آن که [[مرگ]] را چشم داشت، در [[کارهای نیک]] پای پیش گذاشت»<ref>نهج البلاغه، حکمت ۳۱: {{متن حدیث|فَمَنِ اشْتَاقَ إِلَی الْجَنَّةِ سَلَا عَنِ الشَّهَوَاتِ وَ مَنْ أَشْفَقَ مِنَ النَّارِ اجْتَنَبَ الْمُحَرَّمَاتِ وَ مَنْ زَهِدَ فِی الدُّنْیَا اسْتَهَانَ بِالْمُصِیبَاتِ وَ مَنِ ارْتَقَبَ الْمَوْتَ سَارَعَ [فِی] إِلَی الْخَیْرَات}}</ref>. در منظر [[امام]] کسانی اهل بهشت‌اند که شب زنده‌دارند؛ هنگام شب [[استغفار]] کنند و در روز نیز از [[ترس]] [[خداوند]] [[مرتکب گناه]] نشوند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۲۳۲</ref>.
 *یکی دیگر از راه‌های رسیدن به بهشت، استفاده از [[تعالیم]] [[قرآنی]] است. [[نهج البلاغه]] [[قرآن]] را [[راهنمایی]] می‌داند که هیچ‌گاه دچار [[خطا]] نمی‌شود و هرکس به راه او ادامه دهد به بهشت برین خواهد رسید<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۷۵</ref>.
 *از دیگر عوامل راه‌یابی: [[شناخت]] [[امامان معصوم]] {{ع}} و [[پیروی]] از آنان<ref>نهج البلاغه‌، خ ۱۵۲ و ۱۵۶.	</ref>؛ [[پیروی]] نکردن از [[هوا و هوس]]<ref>نهج البلاغه‌، خ ۱۷۶.</ref>؛ [[استوار]] ماندن بر [[حق]]<ref>نهج البلاغه‌، خ ۱۷۶ و ۱۱۹.</ref>؛ [[تکبر]] نورزیدن<ref>نهج البلاغه‌، خ ۱۴۴ و ۱۹۱.</ref>؛ بهره‌برداری درست از [[دنیا]]<ref>نهج البلاغه‌، حکمت ۱۳۱.</ref> و تقواست<ref>نهج البلاغه‌، خطبه ۱۹۱.</ref>.<ref>ر.ک: [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ص ۱۷۹؛ [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۱۶۴.</ref>