امنیت: تفاوت میان نسخه‌ها

[[رسول خدا]]{{صل}} فرمود: دو [[نعمت]] ناشناخته‌اند، تا زمانی که آنها را از دست بدهید؛ یکی امنیت و دیگری [[سلامتی]]<ref>روضة الواعظین: ج ۲، ص ۴۷۲.</ref>. امنیت موهبتی است [[الهی]] که [[بشر]] برای ادامه [[زندگی]] همواره به آن [[نیاز]] دارد. شریعت‌های [[الهی]] که به دست [[انبیا]]{{ع}} برای [[انسان‌ها]] قرار داده شده است، حاوی قوانینی است که این ویژگی‌ها را بر یک [[جامعه]] مدنی [[حاکم]] کند. از این روست که با اجرای تمام [[احکام دین]]، همان [[مدینه]] فاضله‌ای که [[آرمان]] [[بشر]] [[صالح]] است، ایجاد خواهد شد. این امر از زمان پیدایش [[بشر]] به طور کامل در هیچ برهه‌ای به وقوع نپیوسته است. یکی از آثار پربرکت [[ظهور]] [[منجی آخرالزمان]]، [[برقراری امنیت]] در تمام عالم است، به طوری که گوشه‌ای از [[زمین]] را نمی‌توان یافت که در آن [[ناامنی]] و [[ترس]] بوده باشد و این امر زمانی روی خواهد داد که [[بشر]] با اِعمال [[جهل]] و [[نادانی]] خویش چنان عرصه [[دنیا]] را بر خود تنگ کرده است که سرتاسر [[دنیا]] از [[ظلم و ستم]] پر شده است. [[بشر]] با اتکا به [[اندیشه]] ناقص خویش قوانینی را اتخاذ می‌کند که پس از چندی به ناکارآمدی آن پی می‌برد، و سپس قانونی دیگر را به بوته تجربه می‌برد، و این [[آزمون]] و خطاها پیوسته تکرار می‌شود. اینجاست که به اهمیت [[دستورات اسلام]] می‌توان پی برد، دستوراتی که [[خالق]] [[انسان]] با توجه به [[نیاز]] [[حقیقی]] [[بشر]] معین نموده است و [[حضرت حجت]]{{ع}} [[پس از ظهور]] آنها را مو به مو [[اجرا]] می‌کند و امنیت و عدلی جهان‌گستر را در پهنه [[گیتی]] می‌گستراند. با توجه با این امر روایاتی که در موضوع امنیت وارد شده است، می‌توان به دو دسته تقسیم کرد؛ یکی روایاتی که عدم امنیت و [[ترس]] و [[ستم]] را [[قبل از ظهور]] بیان می‌کند و دیگر روایاتی که ایجاد امنیت به دست [[امام زمان]]{{ع}} را [[پس از ظهور]] و پس از مستقر شدن [[حکومت]] آن جناب توصیف می‌کند<ref>برای مطالعه شرایط ناامنی در دوران پیش از ظهور به موضوع «آخرالزمان پیش از ظهور» مراجعه کنید.</ref>.  

در اینجا ما احادیثی را مبنی بر وجود امنیت و [[آرامش]] به طور کامل، در دنیای آن روز ذکر می‌کنیم.

 

در روایتی قتاده [[نقل]] می‌کند:... [[خداوند]] به واسطه [[حضرت صاحب]]{{ع}} فتنه‌های کورکننده را از بین می‌برد و چنان در روی [[زمین]] احساس امنیت می‌شود که پنج نفر [[زن]] بدون اینکه مردی مراقب آنان باشد به سفر [[حج]] می‌روند و جز [[خدا]] از هیچ گزندی [[هراس]] ندارند، و [[زمین]] و [[آسمان]] [[برکات]] خود را به [[مردم]] ارزانی می‌دارد<ref>ملاحم: ص ۶۸.</ref>.  

[[رسول خدا]]{{صل}} فرمود:... در زمان [[حکومت]] [[حضرت حجت]]{{ع}} چنان [[امنیت فراگیر]] می‌شود که حتی در میان حیوانات نیز هیچ [[ناامنی]] وجود ندارد، گزند هر حیوان گزنده‌ای برداشته می‌شود، تا جایی که اگر طفلی دستش را در دهان افعی کند، هیچ صدمه‌ای نمی‌بیند؛ بچه‌ها با شیر برخورد می‌کنند اما از او آسیبی نمی‌بینند؛ شیرها مانند سگ گله در میان گوسفندان تردد می‌کنند، و گرگ و میش در کنار هم رفت و آمد دارند، گویا گله و سگ پاسبان است؛ [[مردم]] از [[جنگ]] و [[جهاد]] آسوده باشند و به [[عبادت]] و [[مناجات]] مشغول هستند. [[فقر]] برچیده شده، به گونه‌ای که [[صدقه]] برداشته می‌شود و دیگر نیازی به [[صدقه]] نیست<ref>ملاحم: ص ۱۵۲.</ref>.  

 

[[رسول خدا]]{{صل}} فرمود: [[مردم]] در [[زمان ظهور حضرت مهدی]]{{ع}} مانند زنبورهای عسل که به دور ملکه خویش می‌گردند، گرداگرد وجود [[مقدس]] آن جناب می‌گردند، و او [[زمین]] را پر از [[عدل و داد]] می‌کند، در حالی که پر از [[ظلم و ستم]] شده است (و چنان [[عدل]] و [[امنیت فراگیر]] شود که) [[مردم]] مانند روز اول [[آفرینش]] در امنیت کامل‌اند و هیچ خوابیده‌ای (بر اثر [[ناراحتی]]) بیدار نمی‌شود و هیچ خونی ریخته نمی‌شود. در [[حدیث]] دیگری آمده است: [[جهان]] به گونه‌ای شود که مردگان تمنا کنند که زنده شوند (یعنی [[زندگی]] در این [[دنیا]] [[رشک]] [[بهشتیان]] شود و حیات این [[دنیا]] را بر [[بهشت]] [[برزخ]] ترجیح دهند)<ref>ملاحم: ص ۷۰.</ref>.  

 

[[رسول خدا]]{{صل}} فرمود: [[حضرت عیسی]]{{ع}} از [[آسمان]] نازل می‌شود و [[دجال]] را به [[قتل]] می‌رساند... پس از [[قتل دجال]] [[چهل]] سال هیچ کسی نخواهد مرد و هیچ فردی به [[بیماری]] دچار نمی‌شود. [[مردم]] به گوسفندان و احشام خود می‌گویند: «به فلان جا بروید و بچرید و در ساعت فلان برگردید»، آن رمه نیز دقیقاً همان گونه [[رفتار]] می‌کنند. گوسفندان بین دو مزرعه راه می‌روند و حتی یک خوشه نیز از مزرعه نمی‌خورند و ساقه‌ای را هم نمی‌شکنند. مارها و عقرب‌ها آشکارا تردد می‌کنند و هیچ کسی را نمی‌آزارند...<ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]]، ص۱۰۵.</ref>.