آزمون یاران امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

*همه [[انبیاء]] و [[مصلحان الهی]]، هسته‌های اصلی [[نهضت]] خویش را با [[آزمایش]] برگزیده‌اند، چرا که راه دشوار است و آمیخته با [[رنج‌ها]]، و بدون داشتن یارانی آبدیده، سرد و گرم چشیده، [[فداکار]] و [[وفادار]]، نمی‌توان خطر کرد. [[طالوت]]، که در [[روایات]]، [[یاران مهدی]] به [[یاران]] او [[تشبیه]] شده‌اند<ref>غیبة نعمانى، ص ۳۱۶. </ref>، در [[نبرد]] با [[جالوت]]، لشکریانش را با [[تشنگی]] آزمود. [[تن‌پروران]] و [[ناشکیبایان]] [[نظم]] را بر هم زدند، حریصانه به [[آب]] افتادند، ولی [[صبورمردان]] از آن، لب‌تر نکردند. از این راه، روشن شد که گروه نخست، [[ارزش]] و توان [[همراهی]] با [[طالوت]] را ندارند و سرانجام، در رویارویی با [[سپاه]] [[دشمن]]، [[وحشت]] آنان را فراگرفت و از [[جنگیدن]]، بازماندند؛ ولی گروه دوم که [[ایمان]] [[فکری]] و [[بصیرت]] واقعی داشتند، همه [[پیروزی]] را در [[اختیار]] [[خدا]] دیدند و صبورانه [[مقاومت]] ورزیدند. [[یاران مهدی]]{{ع}} نیز برای رسیدن به [[درجه]] [[شایستگی]] [[همراهی]]، از غربال‌های گوناگون گذر داده می‌شوند و پس از پیمودن مراحل دشوار، به قله رفیع "[[نصرت]]" بالا می‌روند.

*پس از گرد آمدن نیروها، آزمون‌ها سخت‌تر می‌شود. [[امام]] با آزمون‌های جسمی و [[روانی]]، [[باورها]] را به [[آزمایش]] می‌گذارد. از جمله، همانند [[طالوت]] که سپاهیانش را با [[تشنگی]] آزمود، [[یاران امام]] نیز با [[تشنگی]] [[امتحان]] خواهند شد<ref>غیبة نعمانى، ص ۳۱۶. </ref>. فراتر از آن، [[امام]] بی‌پروا به باورهای [[خرافی]] و عوامانه حمله می‌برد و [[معارف]] به دور از دسترس و پوشانده شده در غبار [[فراموشی]] را [[آشکار]] می‌سازد. در این تکان‌های [[فکری]]، صاحبان [[بصیرت]] و [[معرفت]]، تزلزلی به خود راه نداده و [[استوار]] برجای می‌مانند، ولی آنان که در باورهای خود ناخالصی دارند و [[اندیشه]] را از سرچشمه نگرفته‌اند و در [[حقانیت امام]] تردید کرده‌اند، از پیرامون [[حضرت]] پراکنده می‌شوند<ref>چشم‌به‌راه مهدى، ص ۳۷۱. </ref>. هنگام [[سخنرانی امام]] در [[مسجد کوفه]] و [[تخریب]] دیوار [[مسجد پیامبر]]، تفاوت‌های [[فکری]] و [[بینش]] همراهان به بوته [[آزمایش]] درمی‌آید و [[درجه]] و رتبه [[یاران]] در [[پیروی]] [[فرامین امام]] ارزیابی می‌شود<ref>بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۸۶. </ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۲.</ref>.