علی بن ابی طالب: تفاوت میان نسخهها
←مکتب سیاسی (اصول برگرفته از آموزههای امام علی در عرصههای سیاسی)
خط ۱۵۷: | خط ۱۵۷: | ||
===سیره سیاسی امام علی=== | ===سیره سیاسی امام علی=== | ||
====مکتب سیاسی (اصول برگرفته از آموزههای امام علی در عرصههای سیاسی)==== | ====مکتب سیاسی (اصول برگرفته از آموزههای امام علی در عرصههای سیاسی)==== | ||
#[[مکتب | #[[مکتب سیاسی امام علی]] {{ع}}: | ||
##[[سیاست]] از نظر [[امیرالمؤمنین]]{{ع}}: تصور غالب از مفهوم [[سیاست]]، [[نیرنگ]] و [[فریب]] و استفاده از هر ابزار ممکن برای رسیدن به [[هدف]] است. ولی در نظر [[امیرالمؤمنین]] [[سیاست]] مبتنی بر اصول [[اخلاقی]] است هرچند به قیمت از بین رفتن [[خلافت]] و [[حکومت]] باشد<ref>ر.ک: [[مرتضی مطهری|مطهری مرتضی]]، [[سیری در سیره نبوی (کتاب)|سیری در سیره نبوی]]، مجموعه آثار، ج ۱۶، صص ۷۹-۶۹-۵۴.</ref>. | ##[[سیاست]] از نظر [[امیرالمؤمنین]]{{ع}}: تصور غالب از مفهوم [[سیاست]]، [[نیرنگ]] و [[فریب]] و استفاده از هر ابزار ممکن برای رسیدن به [[هدف]] است. ولی در نظر [[امیرالمؤمنین]] [[سیاست]] مبتنی بر اصول [[اخلاقی]] است هرچند به قیمت از بین رفتن [[خلافت]] و [[حکومت]] باشد<ref>ر.ک: [[مرتضی مطهری|مطهری مرتضی]]، [[سیری در سیره نبوی (کتاب)|سیری در سیره نبوی]]، مجموعه آثار، ج ۱۶، صص ۷۹-۶۹-۵۴.</ref>. | ||
##[[ضرورت حکومت]]: [[امام علی]] {{ع}} بر [[لزوم]] یک [[حکومت]] [[مقتدر]] تصریح کرده و {{عربی|لاحکم الّا لِلَّه}} یعنی وضع [[قانون]] با [[خدا]] است و نه [[اجرای قانون]]. در پرتو [[حکومت]]، [[مؤمن]] برای [[خدا]] کار میکند و [[کافر]] بهره دنیای خود را میبرد و [[کارها]] به پایان خود میرسد<ref>نهج البلاغه، خطبه ۴۰.</ref>. [[حضرت]]، [[حکومت]] را به عنوان یک [[مقام]] [[دنیوی]] سخت [[تحقیر]] میکند، ولی در مسیر اصلیاش آن را وسیلهای برای [[اجرای عدالت]] و احقاق [[حق]] و [[خدمت به مردم]]، فوقالعاده [[مقدس]] میداند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۳۲؛ [[مرتضی مطهری|مطهری، مرتضی]]، [[سیری در نهج البلاغه (کتاب)|سیری در نهج البلاغه]]، مجموعه آثار، ج ۱۶، ص ۴۳۰.</ref>. | ##[[ضرورت حکومت]]: [[امام علی]] {{ع}} بر [[لزوم]] یک [[حکومت]] [[مقتدر]] تصریح کرده و {{عربی|لاحکم الّا لِلَّه}} یعنی وضع [[قانون]] با [[خدا]] است و نه [[اجرای قانون]]. در پرتو [[حکومت]]، [[مؤمن]] برای [[خدا]] کار میکند و [[کافر]] بهره دنیای خود را میبرد و [[کارها]] به پایان خود میرسد<ref>نهج البلاغه، خطبه ۴۰.</ref>. [[حضرت]]، [[حکومت]] را به عنوان یک [[مقام]] [[دنیوی]] سخت [[تحقیر]] میکند، ولی در مسیر اصلیاش آن را وسیلهای برای [[اجرای عدالت]] و احقاق [[حق]] و [[خدمت به مردم]]، فوقالعاده [[مقدس]] میداند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۳۲؛ [[مرتضی مطهری|مطهری، مرتضی]]، [[سیری در نهج البلاغه (کتاب)|سیری در نهج البلاغه]]، مجموعه آثار، ج ۱۶، ص ۴۳۰.</ref>. |