چگونه روحیه انتظار را در خود تقویت کنیم؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

:::::*[[انحرافات]] و کجی‌ها را درست می‌کند: {{عربی|" أَيْنَ‏ الْمُنْتَظَرُ لإقامَةِ الْأَمْتِ‏ وَ الْعِوَج‏‏‏‏‏‏‏‏"}}.

:::::*[[ستم]] و [[تجاوز]] را از بین می‌برد: {{عربی|" أَيْنَ الْمُرْتَجى‏ لِازالَةِ الْجَوْرِ وَ الْعُدْوان‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}.

:::::*کتاب و [[حدود الهی]] [[احیا]] می‌شود: {{عربی|" أَيْنَ‏ الْمُؤَمَّلُ‏ لِإِحْيَاءِ الْكِتَابِ‏ وَ حُدُودِه‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}.

:::::*شوکت متجاوزین در هم شکسته می‌شود: {{عربی|" أَيْنَ قَاصِمُ شَوْكَةِ الْمُعْتَدِين‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}.

:::::*رشته‌های [[دروغ]] و افترا قطع می‌شود: «اَینَ قاطِعِ حَبائِلِ الْکِذْبِ وَ اَلْاِفْتِراءْ»{{عربی|" أَيْنَ‏ قَاطِعُ‏ حَبَائِلِ‏ الْكَذِبِ‏ وَ الِافْتِرَاء‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}.

:::::*[[اولیای الهی]] عزیز و [[دشمنان]] ذلیل می‌شوند: {{عربی|" أَيْنَ مُعِزُّ الْأَوْلِيَاءِ وَ مُذِلُّ الْأَعْدَاء‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}.

:::::*افکار و سخنان متفرقه بر محور [[تقوا]] جمع می‌شود: {{عربی|" أَيْنَ جَامِعُ الْكَلِمَةِ عَلَى التَّقْوَى‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}.

:::::*با اقدامات آن [[حضرت]]، [[خرافات]] و پیرایه‌ها برکنار و [[شریعت]] [[ناب]] [[اسلام]] [[ظهور]] می‌یابد، [[عدالت]] واقعی برقرار می‌شود، [[کتاب خدا]] از مهجوریت خارج می‌گردد و محور گردش امور [[جامعه]] قرار می‌گیرد. از جنایتکاران [[تاریخ]] [[انتقام]] گرفته می‌شود و صدها مورد دیگر که در [[روایات]] و [[ادعیه]] به آنها اشاره شده است. توجه به این کارنامه و توجه به این که هستی به [[برکت]] او پا برجاست، [[انتظار]] را در ما شکوفا می‌کند. [[انتظار]] [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} [[انتظار]] همه خوبی هاست و محو همه بدی‌ها. مگر می‌شود کسی [[منتظر ظهور]] خوبی‌ها و محو بدی‌ها نباشد؟ این نوع [[معرفت]] و [[آگاهی]]، [[انسان]] را وادار می‌کند که به [[امام مهدی|امام زمان]]{{ع}} به عنوان کسی که این اهداف را محقق می‌سازد؛ [[سلام]] بدهد؛ آن هم سلامی‌ جامع. [[سلام]] بر قیامش، [[سلام]] بر قعودش، [[سلام]] بر رکوعش، [[سلام]] بر سجودش، [[سلام]] بر قنوتش: {{عربی|" السَّلَامُ عَلَيْكَ بِجَوَامِعِ السَّلَام‏، اَلسَّلامُ عَلَیکَ حینَ تَقوُمَ، السَّلَامُ عَلَيْكَ حِينَ تَقُومُ السَّلَامُ عَلَيْكَ حِينَ تَقْعُدُ السَّلَامُ عَلَيْكَ حِينَ تَقْرَأُ وَ تُبَيِّنُ السَّلَامُ عَلَيْكَ حِينَ تُصَلِّي وَ تَقْنُت‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}} این [[معرفت]] است که [[انسان]] را وادار می‌کند در فراق او [[اشک]] بریزد و بگوید: یا [[مهدی]]!: "برای من سخت است که همه را ببینم ولی تو را نبینم"<ref>{{عربی|" عَزِيزٌ عَلَيَ‏ أَنْ‏ أَرَى‏ الْخَلْقَ‏ وَ لَا تُرَى‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}</ref> ای [[مهدی]]!: "راهی هست که تو را [[ملاقات]] کنم" <ref>{{عربی|" هَلْ إِلَيْكَ يَا ابْنَ أَحْمَدَ سَبِيلٌ‏ فَتُلْقَى‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}</ref>. اگر کسی به این [[معرفت]] برسد که [[ولی خدا]] هر روز برای ما [[دعا]] می‌کند و ما را از یاد نمی‌برد و [[واسطه فیض]] ماست؛ آن گاه [[عشق]] و علاقه‌اش به آن [[حضرت]] زیاد می‌شود»<ref>[[محسن قرائتی|قرائتی، محسن]]، [[جهت‌نما (کتاب)|جهت‌نما]]، ص ۸۶ - ۹۸.</ref>.