تعاون در معارف دعا و زیارات: تفاوت میان نسخه‌ها

*بدون [[شک]] رشد و تعالی هر [[نظام اجتماعی]] در پرتو [[همبستگی]] [[اجتماعی]] و مشارکت عمومی افراد آن [[جامعه]] میسر می‌گردد.

*جامعه‌شناسان ایجاد [[همبستگی]] [[اجتماعی]] و مشارکت عمومی [[جامعه]] را ناشی از عواملی چون [[اعتقادات]] و [[احساسات]] مشترک و [[تعاون]] و هماهنگی میان [[باورها]] و [[ارزش‌ها]] می‌دانند و عامل اصلی واگرایی [[انسان‌ها]] را [[جدال]] و [[ستیز]] و کمبود امکانات مادی تلقی می‌کنند.

*[[امیل دورکیم]] جامعه‌شناس فرانسوی نیز [[معتقد]] است که [[همبستگی]] [[اجتماعی]] و وفاق ملی براساس [[ارزش‌ها]] وقواعد [[اخلاقی]] و پذیرش این [[ارزش‌ها]] از جانب [[اکثریت]] افراد [[جامعه]] صورت می‌گیرد و نقش کم‌رنگ [[مذهب]] در [[جامعه]] و فردگرایی در [[جوامع]] [[جدید]]، آفت بزرگ وفاق [[اجتماعی]] است<ref>حصون، شماره ۶، زمستان ۸۴. (www.hawzah.net/hawzah/magacines/....۵۰۷۰۷).</ref>.

*[[تالکوت پارسنز]] جامعه‌شناس آمریکایی عامل تقویت [[همبستگی]] [[اجتماعی]] را در [[تعادل]] و هماهنگی میان [[اعتقادات]]، [[باورها]] و ارزش‌های مشترک با محیط می‌داند؛ همچنان‌که [[ابن خلدون]] دانشمند [[اسلامی]]، [[همبستگی]] [[اجتماعی]] را مبتنی بر [[عصبیت]] قومی داند و [[معتقد]] است که جوهره حیات جمعی را پدیده تعلق [[اجتماعی]] و [[روح]] یادگیری به یکدیگر تشکیل می‌دهد، که این [[روح]] یادگیری و [[عصبیت]]، همان ایجاد [[همبستگی]] [[اجتماعی]] است<ref>حصون، شماره ۶، زمستان ۸۴. (www.hawzah.net/hawzah/magacines/....۵۰۷۰۷).</ref><ref>[[فردین احمدوند|احمدوند، فردین]]، [[مکارم اخلاق در صحیفه (کتاب)|مکارم اخلاق در صحیفه]]، ص۳۹۱.</ref>.