نظریه امامت در اسماعیلیه (مقاله): تفاوت میان نسخه‌ها

نویسندگان در چکیده مقاله خود می‌نویسند: «نظریۀ [[امامت]] [[اسماعیلیان]] مبتنی بر [[تئوری]] [[تاریخ]] [[مقدس]] آنان است. در نگاه [[اسماعیلیه]]، [[تاریخ]] بر اساس یک طرح از پیش تعیین شده به هفت دور تقسیم می‌‌شود که هر دوری با یک [[پیامبر]]{{صل}} [[اولوالعزم]] شروع می‌شود و [[جانشینان]] آنان تأویل‌گر [[باطن دین]] آن دوره‌اند. آخرین دور با [[پایان تاریخ]] که همان دور [[قائم القیامة]] است به اتمام می‌رسد. در نگاه [[اسماعیلیه]] در هر زمان یک [[پیامبر ناطق]] و یک [[پیامبر صامت]] وجود دارد و [[امامت]] استمرار [[وصایت در اسماعیلیه]] است. [[امامت در اسماعیلیه]] از آن جهت اهمیت دارد که [[امامت]] زمینی را با معانی آسمانی ادوار فلکی و [[عوالم عقول]] مرتبط می‌سازد. [[امام]]{{ع}} در این راستا باید از [[خاندان رسول]] باشد که با [[دلایل عقلی]] و [[نقلی]] [[وجوب]] امامتش ثابت شده و دارای [[تنصیص]]، [[عصمت]]، [[علم]] و [[افضلیت]] است. [[معرفت امام]]{{ع}} موجب [[قبولی طاعات]] بوده و [[اطاعت]] از او موجب [[پذیرش اعمال]] می‌‌گردد. [[پایان تاریخ]] در اندیشۀ [[اسماعیلیه]] شامل [[معاد روحانی]] است که در آن [[ناطق هفتم]] به عنوان [[قائم القیامة]] [[حقایق باطنی عالم]] را [[بیان]] کرده و گاه این [[ناطق]] به عنوان [[امام مهدی|مهدی موعود]]{{ع}} مطرح می‌شود. با توجه به [[ظهور]] مهدی‌های مختلف در [[اسماعیلیه]]، تعابیر جدیدی در این رابطه [[ظهور]] کرده و [[ناطق هفتم]] و [[قائم القیامة]] به عنوان امامی مطرح شده که انسا‌ن‌ها را به نهایت [[روحانیت]] و [[بعثت]] می‌رساند»<ref name=p1></ref>.