پیمان‌های پیامبر خاتم در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

#'''برخورد با [[پیمان‌شکنان]]:''' هرچند [[آیات قرآن]] و شخص [[پیامبر]] بر [[پایبندی]] به پیمان‌ها تأکید فراوان داشتند؛ همواره پیمان‌شکنی‌های متعدد آگاهانه یا ناآگاهانه مشهود بود. موضع [[اسلام]] در برابر این‌گونه موارد این بود که در صورت [[توبه]] با [[مغفرت الهی]] و [[پیمان]] مجدد جبران می‌شد؛ در غیر این صورت با عکس‌العمل جدی روبه‌رو می‌شدند. [[قرآن]] درباره [[مشرکان]] چنین [[دستور]] داد: {{متن قرآن|إِلَّا الَّذِينَ عَاهَدْتُمْ مِنَ الْمُشْرِكِينَ ثُمَّ لَمْ يَنْقُصُوكُمْ شَيْئًا وَلَمْ يُظَاهِرُوا عَلَيْكُمْ أَحَدًا فَأَتِمُّوا إِلَيْهِمْ عَهْدَهُمْ إِلَى مُدَّتِهِمْ فَمَا اسْتَقَامُوا لَكُمْ فَاسْتَقِيمُوا لَهُمْ وَإِنْ نَكَثُوا أَيْمَانَهُمْ مِنْ بَعْدِ عَهْدِهِمْ وَطَعَنُوا فِي دِينِكُمْ فَقَاتِلُوا أَئِمَّةَ الْكُفْرِ إِنَّهُمْ لَا أَيْمَانَ لَهُمْ لَعَلَّهُمْ يَنْتَهُونَ أَلَا تُقَاتِلُونَ قَوْمًا نَكَثُوا أَيْمَانَهُمْ وَهَمُّوا بِإِخْرَاجِ الرَّسُولِ}}<ref>«مگر کسانی از مشرکان که با آنان پیمان بسته‌اید سپس چیزی از (پیمان) شما نکاسته‌اند و در برابر شما از کسی پشتیبانی نکرده‌اند؛ پیمان اینان را تا پایان زمانشان پاس بدارید پس تا (در پیمان خود) با شما پایدارند شما نیز (بر پیمان) با آنان پایدار بمانید و اگر پیمانشان را پس از بستن بشکنند و به دینتان طعنه زنند با پیشگامان کفر که به هیچ پیمانی پایبند نیستند کارزار کنید باشد که باز ایستند چرا با گروهی که پیمان‌های خود را شکستند و به بیرون راندن پیامبر دل نهادند و نخست بار پیکار با شما را آغاز کردند جنگ نمی‌کنید؟»؛ سوره توبه، آیه ۱-۱۴.</ref>. اما آنچه [[جامعه اسلامی]] را تهدید می‌کرد فعالیت‌های پشت پرده [[مخالفان]]، همچون [[مشرکان]]، [[منافقان]]، [[یهودیان]] و پیمان‌شکنی‌های آنان بود. در گزارش‌های [[تاریخی]]، آمده است که مکیان، گاه به [[منافقان]] و [[یهودیان]] [[مدینه]] [[نامه]] می‌نوشتند و آنان را علیه [[پیامبر]]{{صل}} [[ترغیب]] می‌کردند. نمونه آن بهره‌برداری [[یهود]] [[بنی‌نضیر]] از این [[فرصت]] و طراحی نقشه [[قتل]] آن [[حضرت]] بود که با [[آشکار]] شدن آن، [[رسول خدا]]{{صل}} آنها را بین دو امر مختار کرد: یکی اینکه پیمانی دیگر به شرط پای‌بندی به آن منعقد شود؛ و دوم اینکه جز جنگ‌افزار تنها به اندازه بار شتر از [[دارایی]] خود بردارند و محل سکونت خویش را ترک کنند. [[یهودیان]] [[بنی‌نضیر]] نیز راه حل دوم را برگزیدند و محل اسکان خود را به [[اجبار]] ترک کردند<ref>محمد حمیداله، نامه‌ها و پیمان‌های سیاسی حضرت محمد{{صل}}، ص۱۱۴.</ref>. [[پیامبر]]{{صل}} در برابر دیگر [[یهودیان]] در صورت [[پیمان‌شکنی]] [[قاطعیت]] به خرج می‌داد و در صورت تکرار، عکس‌العمل جدی نشان می‌داد.