تشویق به علماندوزی: تفاوت میان نسخهها
جز
جایگزینی متن - 'ماه' به 'ماه'
(←منابع) |
جز (جایگزینی متن - 'ماه' به 'ماه') |
||
خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
==طلب [[علم]] == | ==طلب [[علم]] == | ||
*[[رسول خدا]]{{صل}} طلب [[علم]] را نزد [[خدا]] از [[نماز]]، [[روزه]] و [[حج]] [[برتر]] دانسته و فرموده است<ref>المتقی الهندی، کنز العمال، ج ۱۰، ص ۱۳۱.</ref>: "یک ساعت [[علم]] اندوزی، از [[عبادت]] در [[دل]] شب بهتر و یک روز [[علم]] اندوزی از سه | *[[رسول خدا]]{{صل}} طلب [[علم]] را نزد [[خدا]] از [[نماز]]، [[روزه]] و [[حج]] [[برتر]] دانسته و فرموده است<ref>المتقی الهندی، کنز العمال، ج ۱۰، ص ۱۳۱.</ref>: "یک ساعت [[علم]] اندوزی، از [[عبادت]] در [[دل]] شب بهتر و یک روز [[علم]] اندوزی از سه ماه روزهداری بهتر است"<ref>جلال الدین سیوطی، الجامع الصغیر، ج ۲، ص ۱۳۲ و کنز العمال، ج ۱۰، ص ۱۳۱.</ref>. [[پیامبر خدا]]{{صل}} طلب [[علم]] را بر هر [[زن]] و مرد مسلمانی [[واجب]] میدانست<ref>کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۳۰؛ حسن بن ابی الحسن دیلمی، اعلام الدین، ص ۸۱ و همو، ارشاد القلوب، ج ۱، ص ۱۶۵.</ref> و آن را [[کفاره گناهان]] گذشته شخص معرفی میکرد<ref>الجامع الصغیر، ج ۲، ص ۶۲۱، عبداللّه بن بهرام الدارمی، سنن، ج ۱، ص ۱۳۹؛ شیخ صدوق، الامالی، ص ۶۰ و محمد بن حسن فتال نیشابوری، روضه الواعظین، ج۱، ص۸.</ref> و میفرمود: "[[ملائکه]]، بالهای خود را برای طالب [[علم]] پهن میکنند"<ref>الکافی، ج ۱، ص ۳۴؛ شیخ صدوق، من لایحضره الفقیه، ج ۴، ص ۳۸۴ و امالی صدوق، ص ۶۰.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی| حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۲۹۷-۲۹۸.</ref>. | ||
*همچنین [[روایت]] شده است که [[رسول خدا]]{{صل}} ضمن بیان خطبهای غرّا درباره طلب [[علم]] و [[علم]] آموزی، چنین فرمود: "طلب [[علم]] بر هر مسلمانی [[واجب]] است. پس آن را در جایگاهش طلب کنید و از اهلش بگیرید؛ به درستی که یادگیری در [[راه خدا]]، [[نیکی]] و طلبش، [[عبادت]] و مباحثه درباره آن [[تسبیح]] و عمل به آن، [[جهاد]] و [[آموزش]] آن به کسی که آن را نمیداند، [[صدقه]] و بذل آن به اهلش مایه نزدیکی به خداست؛ چرا که [[دانش]]، نشان دهنده [[حلال]] و [[حرام]] است و به جویندهاش، راه [[بهشت]] را مینمایاند و در [[وحشت]]، مونس است و در تنهایی، همراه و در [[خوشی]] و ناخوشی، [[راهنما]] و سلاحی بر ضد [[دشمنان]] و زیوری برای همدلان است. | *همچنین [[روایت]] شده است که [[رسول خدا]]{{صل}} ضمن بیان خطبهای غرّا درباره طلب [[علم]] و [[علم]] آموزی، چنین فرمود: "طلب [[علم]] بر هر مسلمانی [[واجب]] است. پس آن را در جایگاهش طلب کنید و از اهلش بگیرید؛ به درستی که یادگیری در [[راه خدا]]، [[نیکی]] و طلبش، [[عبادت]] و مباحثه درباره آن [[تسبیح]] و عمل به آن، [[جهاد]] و [[آموزش]] آن به کسی که آن را نمیداند، [[صدقه]] و بذل آن به اهلش مایه نزدیکی به خداست؛ چرا که [[دانش]]، نشان دهنده [[حلال]] و [[حرام]] است و به جویندهاش، راه [[بهشت]] را مینمایاند و در [[وحشت]]، مونس است و در تنهایی، همراه و در [[خوشی]] و ناخوشی، [[راهنما]] و سلاحی بر ضد [[دشمنان]] و زیوری برای همدلان است. | ||
*[[خداوند]] کسانی را با آن بزرگ میدارد و آنها را [[پیشوایان]] خیر و [[نیکی]] قرار میدهد که دیگران به ایشان [[اقتدا]] میکنند و بر اعمالشان مینگرند و از آثارشان اقتباس میشود و [[فرشتگان]] به [[دوستی]] با آنها رغبت میورزند و با بال هایشان آنها را در [[نماز]] لمس میکنند و هر چیزی حتی ماهیان و جانوران دریاها و درندگان و چهارپایان خشکی برای آنها ن [[آمرزش]] میطلبد؛ چرا که دانش، حیات [[دلها]] و [[روشنایی]] دیدگان در برابر [[نابینایی]] و [[توانایی]] پیکرها در برابر [[ناتوانی]] است، [[خدا]] حاملان [[دانش]] را به جایگاههای برگزیدگان میرساند و مجالس [[نیکان]] را در [[دنیا]] و [[آخرت]] به آنها ارزانی میدارد. [[خداوند]] با [[دانش]]، [[اطاعت]] و پرستیده میشود و با [[دانش]] است که [[خدا]] شناخته و یگانه دانسته میشود و با [[دانش]] است که پیوند میان [[خویشاوندان]] صورت میگیرد و [[حلال]] و [[حرام]] شناخته میشود. [[دانش]]، پیشوای عمل و عمل، پیرو آن است. [[خداوند]] آن را به [[نیک]] بختان [[الهام]] میکند و تیره بختان را از آن [[محروم]] میدارد <ref>ارشاد القلوب، ج ۱، ص ۱۶۵ و شیخ طوسی، الامالی، ص ۴۸۸.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی| حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۲۹۸.</ref>. | *[[خداوند]] کسانی را با آن بزرگ میدارد و آنها را [[پیشوایان]] خیر و [[نیکی]] قرار میدهد که دیگران به ایشان [[اقتدا]] میکنند و بر اعمالشان مینگرند و از آثارشان اقتباس میشود و [[فرشتگان]] به [[دوستی]] با آنها رغبت میورزند و با بال هایشان آنها را در [[نماز]] لمس میکنند و هر چیزی حتی ماهیان و جانوران دریاها و درندگان و چهارپایان خشکی برای آنها ن [[آمرزش]] میطلبد؛ چرا که دانش، حیات [[دلها]] و [[روشنایی]] دیدگان در برابر [[نابینایی]] و [[توانایی]] پیکرها در برابر [[ناتوانی]] است، [[خدا]] حاملان [[دانش]] را به جایگاههای برگزیدگان میرساند و مجالس [[نیکان]] را در [[دنیا]] و [[آخرت]] به آنها ارزانی میدارد. [[خداوند]] با [[دانش]]، [[اطاعت]] و پرستیده میشود و با [[دانش]] است که [[خدا]] شناخته و یگانه دانسته میشود و با [[دانش]] است که پیوند میان [[خویشاوندان]] صورت میگیرد و [[حلال]] و [[حرام]] شناخته میشود. [[دانش]]، پیشوای عمل و عمل، پیرو آن است. [[خداوند]] آن را به [[نیک]] بختان [[الهام]] میکند و تیره بختان را از آن [[محروم]] میدارد <ref>ارشاد القلوب، ج ۱، ص ۱۶۵ و شیخ طوسی، الامالی، ص ۴۸۸.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی| حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۲۹۸.</ref>. |