سید محمد مهدی جعفری (پدیدآورنده): تفاوت میان نسخه‌ها

*سید محمد مهدی جعفری در سال ۱۳۱۸ در روستای دهقاید برازجان، مرکز دشتستان، از توابع استان [[بوشهر]]، دیده به [[جهان]] گشود. تحصیلات مقدماتی را تا دیپلم متوسطه ادبی در برازجان گذراند. در سال ۱۳۳۷ وارد دانشکده [[ادبیات]] [[دانشگاه شیراز]] شد و در سال ۱۳۴۰ به اخذ مدرک کارشناسی در رشته زبان و [[ادبیات]] فارسی [[توفیق]] یافت. سپس برای ادامه تحصیل به [[تهران]] عزیمت کرد و وارد دانش‌سرای عالی شد. استاد جعفری در سال ۱۳۵۲ در مقطع کارشناسی ارشد زبان و [[ادبیات]] [[عربی]] وارد [[دانشگاه تهران]] شد و از پایان‌نامه خود با عنوان "پژوهشی در اسناد و مدارک نهج البلاغه" به [[راهنمایی]] استاد دکتر [[سید جعفر سجادی]]، [[دفاع]] کرد. از آن‌جا که کار [[پژوهش]] در اسناد و مدارک [[نهج البلاغه]] برای نخستین بار، به شیوه‌ای علمی در یک محیط دانشگاهی انجام گرفته بود، استادان وقت دانشگاه، وی را به‌عنوان عضو هیئت علمی برای [[تدریس]] [[نهج البلاغه]] در [[دانشگاه تهران]] [[دعوت]] به همکاری کردند، اما [[سیستم]] امنیتی با صلاحیت وی [[مخالفت]] کرد. لذا چون هم‌زمان فرهنگستان زبان [[ایران]] به کار ترجمه متون جغرافیایی اشتغال داشت، در همان مؤسسه از سال ۱۳۵۵ به‌عنوان پژوهشگر استخدام شد. استاد جعفری در زمره کسانی است که همواره در کنار تحقیق و تحصیل، انگیزه‌های مبارزاتی داشت و از فعالان [[سیاسی]] به‌شمار می‌رفت. در سال‌های ۱۳۴۲ تا ۱۳۴۳، مقارن با دستگیری ایشان، فصلی برای برخی فعالیت‌های علمی وی آغاز شد. استاد جعفری ، در بند، ضمن آموختن برخی از درس‌های ممکن، به نوشتن تقریرات درس [[تفسیر]] [[آیت الله]] [[سید محمود طالقانی]] [[همت]] گماشت و سه جلد از [[تفسیر]] پرتوی از [[قرآن]] نوشته [[آیت الله]] [[سید محمود طالقانی]] را تنظیم و تدوین کرد. در سال ۱۳۴۹ به پیشنهاد [[آیت الله]] [[سید محمود طالقانی]]، ترجمه کتاب [[امام]] [[علی بن ابی‌طالب]] اثر [[عبدالفتاح عبدالمقصود]] را آغاز کرد. جلد نخست این کتاب پیش‌تر، در سال ۱۳۳۵، به‌دست [[آیت الله]] [[سید محمود طالقانی]] ترجمه شده بود و مجلدات دیگر با ترجمه استاد جعفری] وارد بازار نشر شد.