آرامش در معارف مهدویت: تفاوت میان نسخه‌ها

آرامش در معارف مهدویت (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۷ ژوئن ۲۰۲۰، ساعت ۲۱:۳۱

۱ بایت اضافه‌شده ، ‏۲۷ ژوئن ۲۰۲۰

جز

جایگزینی متن - ']]' به ' [['

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۱۶۸

ویرایش

@@ خط ۶۳: / خط ۶۳: @@
 [[خداوند متعال]] خود، به [[مؤمنان]] [[دستور]] فرموده است که در [[مشکلات]]،[[ سختی]] و فشارها،[[ انبیاء]] و [[اولیاء]] و آّبرو داران درگاهش را واسطه [[شفا]] و مشکل گشایی به ساحت ربوبی‌اش قرار دهند و از طریق [[توسّل]] به آن بزرگواران، از [[خداوند]] [[حاجت]] خواهی کنند تا به [[رستگاری]] و [[رحمت الهی]] نائل شوند: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ وَجَاهِدُوا فِي سَبِيلِهِ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ}}<ref>«ای مؤمنان! از خداوند پروا کنید و به سوی او راه جویید و در راه او جهاد کنید باشد که رستگار گردید» سوره مائده، آیه ۳۵.</ref>
-بر اساس [[باور]]، [[مؤمنان]]؛ با [[ایمان]]، [[عشق]]، و محبتی که به [[امام زمان]]{{ع}} دارند و آن [[حضرت]] را [[حجت]] و [[واسطه فیض الهی]] می‌دانند،<ref>{{متن حدیث|دعاء العدیلة الکبیر: ألْحُجَّةُ الْخَلَفُ الصَّالِحُ الْقَائِمُ الْمُنْتَظَرُ الْمَهْدِیُّ الْمُرْجَی الَّذِی بِبَقَائِهِ بَقِیَتِ الدُّنْیَا وَ بِیُمْنِهِ‏ رُزِقَ‏ الْوَرَی‏ وَ بِوُجُودِهِ ثَبَتَتِ الْأَرْضُ وَ السَّمَاءُ وَ بِهِ یَمْلَأُ اللَّهُ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلًا بَعْدَ مَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً}} (محمد باقر مجلسی، بن محمد تقی، زاد المعاد - مفتاح الجنان، ۱جلد، موسسة الأعلمی للمطبوعات - بیروت، چاپ: اول، ۱۴۲۳ ق، ص ۴۲۳.).</ref> سعی می‌کنند در موقعیت‌های‌ مختلف [[زندگی]] با آن [[حضرت]] [[ارتباط]] و پیوند [[معنوی]] داشته باشند. این [[ارتباط]] [[معنوی]] و پیوند جویی [[عاطفی]]، گاهی در قالب [[توسّل]] که نوعی تقرّب‌جویی [[معنوی]] است صورت می‌گیرد که شخص در آن با [[خواندن زیارت]] [[نامه]] و دعاهای مخصوص، به ساحت [[مقدس]] [[امام عصر]]{{ع}} [[متوسل]] می‌شوند، و با [[خلوص نیت]] و [[تضرّع]] و [[زاری]] آن [[حضرت]] را وسیله‏ [[تقرّب به خداوند]] یا وسیله‏ [[شفاعت]] و [[آمرزش]] [[گناه]] یا وسیله‏ طلب [[حاجت]] و رفع مشکل خویش قرار می‌دهند، و با حالت [[امید]] و التجاء از آن بزرگوار می‌خواهد که به عنوان [[حجّت]] [[خدا]] و [[آبرو]] دار [[درگاه الهی]]، از آنان در پیشگاه [[خداوند]][[ شفاعت]] یا مشکل گشایی کنند، که این خود پیامد‌های‌ روان شناختی مثبتی برای آنان دارد.
+بر اساس [[باور]]، [[مؤمنان]]؛ با [[ایمان]]، [[عشق]]، و محبتی که به [[امام زمان]]{{ع}} دارند و آن [[حضرت]] را [[حجت]] و [[واسطه فیض الهی]] می‌دانند،<ref>{{متن حدیث|دعاء العدیلة الکبیر: ألْحُجَّةُ الْخَلَفُ الصَّالِحُ الْقَائِمُ الْمُنْتَظَرُ الْمَهْدِیُّ الْمُرْجَی الَّذِی بِبَقَائِهِ بَقِیَتِ الدُّنْیَا وَ بِیُمْنِهِ‏ رُزِقَ‏ الْوَرَی‏ وَ بِوُجُودِهِ ثَبَتَتِ الْأَرْضُ وَ السَّمَاءُ وَ بِهِ یَمْلَأُ اللَّهُ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلًا بَعْدَ مَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً}} (محمد باقر مجلسی، بن محمد تقی، زاد المعاد - مفتاح الجنان، ۱جلد، موسسة الأعلمی للمطبوعات - بیروت، چاپ: اول، ۱۴۲۳ ق، ص ۴۲۳.).</ref> سعی می‌کنند در موقعیت‌های‌ مختلف [[زندگی]] با آن [[حضرت]] [[ارتباط]] و پیوند [[معنوی]] داشته باشند. این [[ارتباط]] [[معنوی]] و پیوند جویی [[عاطفی]]، گاهی در قالب [[توسّل]] که نوعی تقرّب‌جویی [[معنوی]] است صورت می‌گیرد که شخص در آن با [[خواندن زیارت]] [[نامه]] و دعاهای مخصوص، به ساحت [[مقدس]] [[امام عصر]]{{ع}} [[متوسل]] می‌شوند، و با [[خلوص نیت]] و [[تضرّع]] و [[زاری]] آن [[حضرت]] را وسیله‏ [[تقرّب به خداوند]] یا وسیله‏ [[شفاعت]] و [[آمرزش]] [[گناه]] یا وسیله‏ طلب [[حاجت]] و رفع مشکل خویش قرار می‌دهند، و با حالت [[امید]] و التجاء از آن بزرگوار می‌خواهد که به عنوان [[حجّت]] [[خدا]] و [[آبرو]] دار [[درگاه الهی]]، از آنان در پیشگاه [[خداوند]] [[ شفاعت]] یا مشکل گشایی کنند، که این خود پیامد‌های‌ روان شناختی مثبتی برای آنان دارد.
 حضور در [[اماکن مقدس]] و زیارت‌گاه‌ها و یا شرکت در [[مراسم مذهبی]] جمعی، و [[دعا]] و [[زیارت]] و [[توسّل]] سبب می‌شود که فرد در هماهنگی با محیطی که در آن قرار گرفته برای دقایق یا ساعاتی، [[مشکلات]] و کشمکش‌های درونی و تضادهای [[روانی]] خویش را به [[فراموشی]] بسپارد. مراسم و آئین‌های مذهبی به فرد کمک می‌کند که بتواند بر [[مشکلات]] خویش فائق آید و آنها را کنترل کند.