ویژگی امام در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

ویژگی امام در کلام اسلامی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۸ ژوئن ۲۰۲۰، ساعت ۱۰:۴۲

۱ بایت اضافه‌شده ، ‏۲۸ ژوئن ۲۰۲۰

جز

جایگزینی متن - ']]' به ' [['

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۴۳۸

ویرایش

@@ خط ۱۰: / خط ۱۰: @@
 ==مقدمه==
-*بنابر باورهای [[شیعیان]]، [[امامان دوازده‌گانه]]{{عم}} دارای صفات ویژه‌ای هستند که آنان را از دیگر [[مردم]] متمایز می‌سازند. این صفات را می‌توان "شرطهای [[امامت]]" نیز نام نهاد؛ زیرا هر کس [[منصب الهی]] [[امامت]] را برعهده گیرد، باید از آنها برخوردار باشد. برخی از این صفات، ظاهری و جسمانی‌اند و برخی دیگر، [[باطنی]] و [[معنوی]]. از صفات جسمانی [[امام]]، [[سلامت]] از [[بیماری‌ها]] و عیب‌هایی است که باعث انزجار [[مردم]] می‌شوند؛ مثلًا هیچ گاه [[امام]]{{ع}} به بیماری‌هایی مانند [[جذام]] و پیسی دچار نمی‌شود. از [[صفات ]][[باطنی]] [[امام]]{{ع}}، [[پاکی]] از نقایص نفسانی و خوی‌های [[ناپسند]]- مانند [[نادانی]]، دیوانگی و [[حسادت]]- است<ref>ارشاد الطالبیین‌، ۳۷۵- ۳۲۵.</ref>. [[امامت]]، مقامی آسمانی است و یک [[منصب]] [[دنیوی]] و معمولی نیست. کسانی که به این [[منصب]] می‌رسند، منصوبِ [[خداوند]] متعال‌اند و از این رو، باید به اصول [[فضایل]] نفسانی؛ یعنی [[حکمت]]، [[شجاعت]] و [[عفت]]- که جمع آنها "[[عدالت]]" است- آراسته باشند<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 323.</ref>.
+*بنابر باورهای [[شیعیان]]، [[امامان دوازده‌گانه]]{{عم}} دارای صفات ویژه‌ای هستند که آنان را از دیگر [[مردم]] متمایز می‌سازند. این صفات را می‌توان "شرطهای [[امامت]]" نیز نام نهاد؛ زیرا هر کس [[منصب الهی]] [[امامت]] را برعهده گیرد، باید از آنها برخوردار باشد. برخی از این صفات، ظاهری و جسمانی‌اند و برخی دیگر، [[باطنی]] و [[معنوی]]. از صفات جسمانی [[امام]]، [[سلامت]] از [[بیماری‌ها]] و عیب‌هایی است که باعث انزجار [[مردم]] می‌شوند؛ مثلًا هیچ گاه [[امام]]{{ع}} به بیماری‌هایی مانند [[جذام]] و پیسی دچار نمی‌شود. از [[صفات ]] [[باطنی]] [[امام]]{{ع}}، [[پاکی]] از نقایص نفسانی و خوی‌های [[ناپسند]]- مانند [[نادانی]]، دیوانگی و [[حسادت]]- است<ref>ارشاد الطالبیین‌، ۳۷۵- ۳۲۵.</ref>. [[امامت]]، مقامی آسمانی است و یک [[منصب]] [[دنیوی]] و معمولی نیست. کسانی که به این [[منصب]] می‌رسند، منصوبِ [[خداوند]] متعال‌اند و از این رو، باید به اصول [[فضایل]] نفسانی؛ یعنی [[حکمت]]، [[شجاعت]] و [[عفت]]- که جمع آنها "[[عدالت]]" است- آراسته باشند<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 323.</ref>.
 *[[دانشمندان شیعه]]، صفات فراوانی برای [[امامان]]{{عم}} برشمرده‌اند که برخی از مهم‌ترین آنها عبارتند از:
 #'''[[عصمت]]:''' صفت [[عصمت]] مهم‌ترین شرط [[رهبران الهی]]- یعنی [[پیامبران]]، [[اوصیا]] و [[امامان]]- است؛ زیرا [[وظیفه]] اصلی آنان [[راهنمایی]] [[مردم]] به [[رستگاری]] [[دنیوی]] و [[اخروی]] است. اگر [[رهبران الهی]]، [[معصوم]] نباشند، خود، نیازمندِ کسانِ دیگری می‌شوند تا [[راهنمایی]] گردند. وانگهی، [[مردم]] فقط هنگامی از [[رهبران]]، با [[جان]] و [[دل]]، [[پیروی]] می‌کنند که به آنان [[اعتماد]] کامل داشته باشند، و [[اعتماد]] کامل زمانی حاصل می‌شود که بدانند رهبرانشان از [[گناه]] و [[خطا]] و اشتباه، [[معصوم]] و محفوظاند. در [[قرآن کریم]] نیز تصریح شده است که [[امامت]]، عهدی است [[الهی]] و به [[ستمگران]] نمی‌رسد<ref>{{متن قرآن|وَإِذِ ابْتَلَى إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا قَالَ وَمِن ذُرِّيَّتِي قَالَ لاَ يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ }}؛ سوره بقره، آیه ۱۲۴.</ref>. هر کس [[معصوم]] نباشد، دست کم، ستمی به خود کرده است و از این رو، [[شایسته]] [[مقام امامت]] نمی‌شود. [[روایات]] بسیاری نیز به [[عصمت امامان]]{{عم}} تصریح کرده‌اند؛ مانند روایتی که [[امام علی]]{{ع}} می‌فرماید: "از [[نشانه‌های امام]] این است که معلوم شود از [[گناه]]- کوچک و بزرگ- [[معصوم]] است و در [[حکم]] کردن نمی‌لغزد و در پاسخ دادن به [[خطا]] نمی‌گراید. نه اشتباه می‌کند و نه فراموش"<ref>بحارالانوار، ۲۵/ ۱۶۴.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 323-324.</ref>.