خودمهارگری: تفاوت میان نسخه‌ها

<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">

==تعریف خود مهارگری==

*در هر فردی نیاز‌هایی وجود دارد که به شکل گیری [[عواطف]] منتهی می‌‌شود و [[مدیریت]] [[عواطف]] در زمان‌های مختلف برای او [[سرنوشت]] ساز و عامل مهمی در برقراری [[سلامت]] [[فکر]] و [[اندیشه]] است. [[انتظار]] [[منجی]] عدل‌گستر، از مؤلفه‌های محوری در شکل‌دهی [[عواطف]] [[جامعۀ منتظر]] و [[همگرایی]] قلبی آنان دارد و از انحرافاتی که مسیر [[احساسات]] [[انسان]] با آن مواجه می‌شود بر حذر می‌دارد. [[انتظار]] نوعی [[آمادگی]] در عاطفه و احساس است که هر روز بیش از گذشته شور طلب [[حضرت حجت]] {{ع}} و [[اشتیاق]] [[درک]] حضور را فزونی می‌بخشد. [[منتظر ظهور]]، خود را هر لحظه در محضر [[امام]] و پیشوای بر [[حق]] می‌بیند و این ذکر و یاد همیشگی، پیوند قلبی و ارتباط [[عاطفی]] او را با [[حضرت]] افزایش می‌دهد و بدین وسیله زمینۀ [[اصلاح]] و [[خودسازی]] و [[تقرب]] روحی به [[منجی موعود]] فراهم می‌گردد؛ زیرا در [[موالات]] [[پاکان]] و [[پاکی‌ها]]، همۀ [[مفاسد]] [[اصلاح]] می‌گردد: «به [[یمن]] [[دوستی]] شما [[خدا]] رموز دینمان را به ما آموخت، و آنچه را از دنیامان که [[فاسد]] شده بود به [[صلاح]] آورد»<ref>{{متن حدیث|بِمُوَالاتِکُمْ عَلَّمَنَا اللَّهُ مَعَالِمَ دِینِنَا وَ أَصْلَحَ مَا کَانَ فَسَدَ مِنْ دُنْیَانَا}}؛ ابن بابویه، محد بن علی، عیون اخبار الرضا، ج۲، ص۲۷۷.</ref>.<ref>ر.ک: [[نفیسه فقیهی مقدس|فقیهی مقدس، نفیسه]]، [[بررسی کارکرد آموزه انتظار در حوزه سلامت روان خانواده با تاکید بر روایات اسلامی (مقاله)|بررسی کارکرد آموزه انتظار در حوزه سلامت روان خانواده با تاکید بر روایات اسلامی]]، ص؟؟؛ [[محسن موحدی|موحدی،محسن]]، مکاتبه اختصاصی با [[دانشنامه مجازی امامت و ولایت]].</ref>

*[[دعا برای فرج]]، [[توسل]] به [[امام عصر]] {{ع}}، [[زیارت]] اماکن و ادعیۀ منتسب به [[حضرت]] و پرداختن به اموری که فرد را به [[محبت]] و [[دوستی]] [[حضرت]] نزدیک می‌سازد، نمودی از این ارتباط [[عاطفی]] و روحی است که با [[همراهی]] [[خانوادگی]] و سوق دادن [[عواطف]] [[خانواده]] به سمت و سوی آن، موجب [[یکپارچگی]] [[شیعیان]] در [[وفای به عهد]] با [[امام زمان]] {{ع}} می‌گردد و اثرات بسیار سازنده‌ای در [[همدلی]] و [[سلامت]] روحی و روانی ایفا می‌کند که [[حضرت ولی‌عصر]] {{ع}} می‌فرمایند: «اگر [[شیعیان]] ما که [[خداوند]] به [[اطاعت]] خویش موفقشان بدارد، در وفا به پیمانی که با ما دارند، یکپارچه می‌شدند، هرگز از میمنت [[ملاقات]] ما [[محروم]] نشده و [[ظهور]] ما به تأخیر نمی‌افتاد و البته [[سعادت]] حضور در محضر ما با معرفتی [[حقیقی]] هر چه زودتر نصیبشان می‌شد»<ref>{{متن حدیث|وَ لَوْ أَنَّ أَشْیَاعَنَا وَفَّقَهُمْ اللَّهُ لِطَاعَتِهِ عَلَی اجْتِمَاعٍ مِنَ الْقُلُوبِ فِی الْوَفَاءِ بِالْعَهْدِ عَلَیْهِمْ لَمَا تَأَخَّرَ عَنْهُمُ الْیُمْنُ بِلِقَائِنَا وَ لَتَعَجَّلَتْ لَهُمُ السَّعَادَةُ بِمُشَاهَدَتِنَا عَلَی حَقِّ الْمَعْرِفَةِ وَ صِدْقِهَا مِنْهُمْ بِنَا}}؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۵۳، ص۱۷۷.</ref>.<ref>ر.ک: [[نفیسه فقیهی مقدس|فقیهی مقدس، نفیسه]]، [[بررسی کارکرد آموزه انتظار در حوزه سلامت روان خانواده با تاکید بر روایات اسلامی (مقاله)|بررسی کارکرد آموزه انتظار در حوزه سلامت روان خانواده با تاکید بر روایات اسلامی]]، ص؟؟.</ref>