بحث:نقش انتظار در حرکت توحیدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

*[[قرآن کریم]] بر این [[حقیقت]] ـ [[عاقبت]] از آن تقواپیشگان‌ است<ref>سوره اعراف، آیه ۱۲۸.</ref> ـ تأکید می‌ورزد و به [[وراثت زمین]] به وسیلۀ [[صالحان]] و شایستگان [[اقرار]] می‌کند: {{متن قرآن|وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ}}<ref>«و در زبور  پس از تورات  نگاشته‌ایم که بی‌گمان زمین را بندگان شایسته من به ارث خواهند برد» سوره انبیاء، آیه ۱۰۵.</ref>. به سبب اهمیت این [[حقیقت]] و بایستگی تأکید بر آن و بنای اندیشۀ [[اسلامی]] بر آن، [[خدای متعال]] آن را در "ذکر" و "[[زبور]]"، یادآوری کرده است. [[خداوند]] [[امامت]] [[مستضعفان]] و [[سرپرستی]] آنان را در سیر [[تمدن]] انسانی، تثبیت فرموده و این وعدۀ [[پروردگار]] و ارادۀ حتمی اوست که پس از فراخواندنشان به [[ایمان]] و [[عمل صالح]]، درخواستشان را پذیرفت؛ چنانکه فرمود: {{متن قرآن|وَنُرِيدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ وَنُمَكِّنَ لَهُمْ فِي الأَرْضِ}}<ref>«و برآنیم که بر آنان که در زمین ناتوان شمرده شده‌اند  منّت گذاریم و آنان را پیشوا گردانیم و آنان را وارثان (روی زمین) کنیم و به آنان در این (سر) زمین توانایی بخشیم» سوره قصص، آیه ۵ و ۶</ref>. این دو [[آیه]]، اگرچه در مسألۀ داستان [[موسی]]{{ع}} و [[فرعون]] و [[هامان]] وارد شده است؛ اما [[ارادۀ الهی]] در [[باب ]][[مستضعفان]] [[محروم]]، مطلق است و به چیزی جز [[استجابت]] امری که [[خدای تعالی]]، [[مؤمنان]] را به سوی آن [[دعوت]] کرده، [[مقید]] نشده است. وعدۀ [[الهی]] بر [[امامت]] [[مستضعفان]] در [[زمین]]، به [[مؤمنان]] [[مستضعف]] نیرو، [[اطمینان]]، [[آرامش]]، [[استقامت]] و [[شکیبایی]] بر مشکلات [[مبارزه]] و در [[ناراحتی‌ها]] نیروی‌ [[مقاومت]] بخشیده و در میدان [[نبرد]] [[ثابت قدم]] می‌دارد. [[انتظار حقیقی]] برای [[نجات]]، [[امید]] را در روحیۀ دلاوران عرصه‌های [[نبرد]]، برمی‌انگیزد؛ [چنان‌که‌] در رویارویی با [[فرعون]] و [[هامان]]، [[موسی بن عمران]]{{ع}} [[قوم]] خود را با وعدۀ [[الهی]] و [[انتظار فرج]] و [[کمک]] از سوی خدای بلند مرتبه، نیرو بخشید: {{متن قرآن|قَالَ مُوسَى لِقَوْمِهِ اسْتَعِينُوا بِاللَّهِ وَاصْبِرُواْ إِنَّ الأَرْضَ لِلَّهِ يُورِثُهَا مَن يَشَاء مِنْ عِبَادِهِ وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ * قَالُواْ أُوذِينَا مِن قَبْلِ أَن تَأْتِيَنَا وَمِن بَعْدِ مَا جِئْتَنَا قَالَ عَسَى رَبُّكُمْ أَن يُهْلِكَ عَدُوَّكُمْ وَيَسْتَخْلِفَكُمْ فِي الأَرْضِ فَيَنظُرَ كَيْفَ تَعْمَلُونَ}}<ref>«موسی به قوم خود گفت: از خداوند یاری بخواهید و شکیبا باشید، بی‌گمان زمین از آن خداوند است، به هر کس از بندگان خویش که بخواهد به میراث می‌دهد و سرانجام (نیکو) از آن پرهیزگاران است. گفتند: پیش از آنکه تو بیایی در رنج بودیم و پس از آنکه آمدی باز در رنجیم. گفت: امید است که پروردگارتان دشمنتان را هلاک کند و شما را در روی زمین جانشین او گرداند. آن گاه بنگرد که چه می‌‌‏کنید». سوره اعراف، آیه ۱۲۸ و ۱۲۹</ref>. [[موسی بن عمران]] می‌کوشید تا [[بنی اسرائیل]] را در میدان [[مبارزه]] و رویارویی، متوجه [[امید]] به [[خدا]] و وعدۀ او و [[انتظار فرج]] کند. ازاین‌رو، این [[دستور]] بزرگ [[الهی]] را برای آنان بیان می‌کند: {{متن قرآن|قَالَ مُوسَى لِقَوْمِهِ اسْتَعِينُوا بِاللَّهِ وَاصْبِرُواْ إِنَّ الأَرْضَ لِلَّهِ يُورِثُهَا مَن يَشَاء مِنْ عِبَادِهِ وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ}}<ref>«موسی به قوم خود گفت: از خداوند یاری بخواهید و شکیبا باشید، بی‌گمان زمین از آن خداوند است، به هر کس از بندگان خویش که بخواهد به میراث می‌دهد و سرانجام (نیکو) از آن پرهیزگاران است» سوره اعراف، آیه ۱۲۸.</ref>. شگفت آنکه [[موسی بن عمران]] بین "[[صبر]]" و "[[انتظار]] تحقق [[وعده الهی]]" ارتباط برقرار کرده است: {{متن قرآن|اصْبِرُواْ إِنَّ الأَرْضَ لِلَّهِ يُورِثُهَا مَن يَشَاء مِنْ عِبَادِهِ}}<ref>ر.ک. آصفی، محمد مهدی، انتظار پویا، ص ۷۷-۸۰.</ref>. همچنین زمانی که [[بنی اسرائیل]] می‌کوشند تا پیامبرشان را از [[انتظار]] [[آینده]]، متوجه مرارت زمان حاضر کنند به وی می‌گویند: {{متن قرآن|أُوذِينَا مِن قَبْلِ أَن تَأْتِيَنَا وَمِن بَعْدِ مَا جِئْتَنَا}}؛ [[موسی]] دوباره آنان را به [[انتظار]] تحقق وعدۀ [[خداوند]] و [[صبر]] بر [[ناراحتی‌ها]] متوجه می‌سازد که بی‌گمان این [[گشایش]] نزدیک خواهد بود: {{متن قرآن|قَالَ عَسَى رَبُّكُمْ أَن يُهْلِكَ عَدُوَّكُمْ وَيَسْتَخْلِفَكُمْ فِي الأَرْضِ فَيَنظُرَ كَيْفَ تَعْمَلُونَ}}.