ویژگی یاران خاص امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::«مهم‌ترین ویژگی‌ها و صفات شایستۀ [[خواص]] و [[یاران]] [[امام زمان]]{{ع}} که موجب می‌شود افتخار سرداری و سربازی حضرت نصیب ایشان شود، عبارت است از:

:::::#'''[[ایمان مستحکم]]:''' باور به [[خدا]]، آن گونه که هیچ تردیدی در آن نباشد، یکی از صفات بارز انصارالمهدی و بلکه از اصلی‌ترین آن‌هاست؛ هم چنان که [[امام صادق]]{{ع}} در برخی از اوصاف [[یاران]] [[امام زمان]]{{ع}} فرمود: "آنان مردانی هستند که دل‌هایشان مانند [[پاره‌های آهن]] است؛ شکی در [[ایمان]] به [[خدا]] در آن راه نیافته و در طریق [[ایمان]]، از سنگ محکم‌ترند<ref>محمد باقر مجلسی، بحارالأنوار، ج ۲۵، ص۳۰۸.</ref>. گویا ایشان در عمل به آیۀ: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ إِذَا لَقِيتُمْ فِئَةً فَاثْبُتُواْ وَاذْكُرُواْ اللَّهَ كَثِيرًا لَّعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ}}<ref> ای مؤمنان! چون با دسته‌ای (از دشمن) رویاروی شدید استوار باشید و خداوند را بسیار یاد کنید باشد که رستگار گردید؛ سوره انفال، آیه: ۴۵.</ref>. نمونۀ  کاملی هستند. البته چنین [[ایمان]] ثابتی، قطعاً به [[دلیل]] [[معرفت]] بالای آن‌ها به حضرت [[حق]] و اعمال صالحی است که به تصریح [[روایات]] [[معصومان]]{{عم}}، موجب تثبیت [[ایمان]] در [[قلب]] آن‌ها شده است.

:::::#'''[[معرفت به امام]]:''' پس از [[معرفت]] به [[خدا]]، مهم‌ترین سرمایۀ [[یاران]] [[امام زمان]]{{ع}}، همانا [[معرفت]] عمیق به اوست که آن چنان، ایشان را مجذوب و [[مطیع]] حضرت کرده است. بی‌شک، کسب چنین معرفتی یک دفعه نبوده است، بلکه آن‌ها در زمان [[غیبت]] [[امام زمان]]{{ع}} و هم گام با [[انتظار]] ظهورش، موفق به تحصیل آن شده‌اند. این [[حقیقت]] در [[کلام]] [[امام سجاد]]{{ع}} به خوبی روشن است. ایشان فرمود:{{عربی|" إِنَ‏ أَهْلَ‏ زَمَانِ‏ غَيْبَتِهِ‏ الْقَائِلِينَ‏ بِإِمَامَتِهِ‏ وَ الْمُنْتَظِرِينَ‏ لِظُهُورِهِ‏ أَفْضَلُ‏ مِنْ‏ أَهْلِ‏ كُلِ‏ زَمَانٍ‏ لِأَنَ‏ اللَّهَ‏ تَبَارَكَ‏ وَ تَعَالَى‏ أَعْطَاهُمْ‏ مِنَ‏ الْعُقُولِ‏ وَ الْأَفْهَامِ‏ وَ الْمَعْرِفَةِ مَا صَارَتْ‏ بِهِ‏ الْغَيْبَة‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}<ref>مردم زمان غیبت او که معتقد به امامت او و منتظر ظهورش هستند، از مردم هر زمانی برترند، زیرا  خداوند عقل، فهم و معرفتی به آن ها عطا کرده که غیبت نزد آن ها چون مشاهده است؛ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج ۱، ص۳۲۰.</ref>. از همین روست که بر خواندن دعای [[معرفت]] در عصر [[غیبت]] تأکید شده است:{{عربی|" اللَّهُمَ‏ عَرِّفْنِي‏ نَفْسَكَ‏ فَإِنَّكَ‏ إِنْ‏ لَمْ‏ تُعَرِّفْنِي‏ نَفْسَكَ‏ لَمْ‏ أَعْرِفْ‏ نَبِيَّكَ‏ اللَّهُمَ‏ عَرِّفْنِي‏ رَسُولَكَ‏ فَإِنَّكَ‏ إِنْ‏ لَمْ‏ تُعَرِّفْنِي‏ رَسُولَكَ‏ لَمْ‏ أَعْرِفْ‏ حُجَّتَكَ‏ اللَّهُمَ‏ عَرِّفْنِي حُجَّتَكَ فَإِنَّكَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِي حُجَّتَكَ ضَلَلْتُ عَنْ دِينِي ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}<ref>خدایا! خودت را به من بشناسان. به درستی که اگر خودت را به من نشناسانی، نمی‌توانم پیغمبرت را بشناسم. خدایا! پیغمبرت را به من بشناسان. به  درستی که اگر پیامبرت را به من نشناسانی، نمی‌توانم امامت را بشناسم. خدایا! امامت را به من بشناسان. اگر امام را نشناسم، به درستی که گمراه و از ضالین می‌شوم؛ شیخ کلینی، کافی، ج۱، ص۳۳۷.</ref>. در روایتی نیز می‌خوانیم: اگر شخصی شب‌ها را [[نماز]] بخواند و روزها را [[روزه]] بگیرد و تمام اموالش را در [[راه خدا]] بدهد و هر سال به [[مکه]] و [[حج]] رود، اما ولیّ [[خدا]] را نشناسد و کارهای خود را به [[رهبری]] او قرار ندهد، هیچ حقی بر [[خدا]] ندارد و اهل [[ایمان]] نیست<ref>ملا محسن فیض کاشانی، تفسیر صافی، ج۲، ص۱۸.</ref>.

:::::#'''[[ولایت پذیری]] و [[اطاعت از امام]]:''' اگر بخواهیم از مهم‌ترین ویژگی‌های عملی که موجب [[توفیق]] ما در قرار گرفتن [[سپاه]] [[امام زمان]]{{ع}} می‌شود نامی‌ببریم، به جرئت می‌توان از [[اطاعت]] بی‌چون و چرا و [[ولایت‌پذیری]] از وی نام برد؛ هم چنان که این نکته در توصیف [[انصار]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} این چنین آمده است: "[[فرمان]] برداری آن‌ها از [[امام]]، بیش از فرمان‌برداری کنیز از آقایش است"<ref>محمد باقر مجلسی، بحارالأنوار، ج ۲۵، ص۳۰۸.</ref>. [[جابر بن یزید جعفی]] گوید: از [[جابر بن عبداللَّه انصاری]] شنیدم که می‌گفت: وقتی که [[خدای تعالی]] بر پیامبرش این [[آیه]] را فرو فرستاد که: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ أَطِيعُواْ اللَّهَ وَأَطِيعُواْ الرَّسُولَ وَأُولِي الأَمْرِ مِنكُمْ فَإِن تَنَازَعْتُمْ فِي شَيْءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللَّهِ وَالرَّسُولِ إِن كُنتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ ذَلِكَ خَيْرٌ وَأَحْسَنُ تَأْوِيلاً }}<ref> ای مؤمنان، از خداوند فرمان برید و از پیامبر و زمامدارانی که از شمایند فرمانبرداری کنید و اگر به خداوند و روز بازپسین ایمان دارید، چون در چیزی با هم به ستیز برخاستید آن را به خداوند و پیامبر بازبرید که این بهتر و بازگشت آن نیکوتر است؛ سوره نساء، آیه: ۵۹.</ref>، گفتم: یا [[پیامبر خاتم|رسول اللَّه]]! [[خدا]] و رسولش را شناخته‌ایم؛ پس اولو الامری که [[خداوند]]، [[طاعت]] آن‌ها را مقرون به [[طاعت]] خود کرده، چه کسانی هستند؟ فرمود: ای [[جابر]]! آن‌ها [[جانشینان]] من و [[ائمه]]{{عم}} [[مسلمین]] پس از من هستند. اولِ ایشان [[امام علی|علی بن ابی طالب]] است و بعد از او [[امام حسن|حسن]]، [[امام حسین|حسین]]، [[امام سجاد|علی بن الحسین]]، [[امام باقر|محمد بن علی]] که در [[تورات]] به [[باقر]] معروف است و تو ای [[جابر]]! او را می‌بینی و آن گاه که او را [[دیدار]] کردی، [[سلام]] مرا به او برسان! و پس از او [[امام صادق|جعفر بن محمد صادق]]، [[امام کاظم|موسی بن جعفر]]، [[امام رضا|علی بن موسی]]، [[امام جواد|محمد بن علی]]، [[امام هادی|علی بن محمد]]، [[امام عسکری|حسن بن علی]] و پس از او هم نام و هم کنیه من حجّه الله در زمینش و [[بقیه الله]] در بین عبادش، [[فرزند]] [[امام عسکری|حسن بن علی]]، [[ائمه]] [[مسلمین]] خواهند بود. او کسی است که [[خدای تعالی]] [[مشرق]] و [[مغرب]] [[زمین]] را به دست او بگشاید. او کسی است که از [[شیعیان]] و اولیایش [[غایب]] شود؛ غیبتی که بر [[عقیده]] به [[امامت]] او باقی نماند، مگر کسی که [[خداوند]] قلبش را به [[ایمان]] [[امتحان]] کرده است<ref>شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج ۱، ص۲۵۳.</ref>. هم چنین [[پیامبر خاتم|پیامبر اعظم]]{{صل}} دربارۀ [[لزوم اطاعت]] از [[امام مهدی|قائم آل محمد]]{{ع}} فرمود: {{عربی|" الْقَائِمُ‏ مِنْ‏ وُلْدِي‏ اسْمُهُ‏ اسْمِي‏ وَ كُنْيَتُهُ كُنْيَتِي وَ شَمَائِلُهُ شَمَائِلِي وَ سُنَّتُهُ سُنَّتِي يُقِيمُ النَّاسَ عَلَى مِلَّتِي وَ شَرِيعَتِي وَ يَدْعُوهُمْ إِلَى كِتَابِ رَبِّي عَزَّ وَ جَلَّ مَنْ أَطَاعَهُ فَقَدْ أَطَاعَنِي وَ مَنْ عَصَاهُ فَقَدْ عَصَانِي وَ مَنْ أَنْكَرَهُ فِي غَيْبَتِهِ فَقَدْ أَنْكَرَنِي وَ مَنْ كَذَّبَهُ فَقَدْ كَذَّبَنِي وَ مَنْ صَدَّقَهُ فَقَدْ صَدَّقَنِي إِلَى اللَّهِ أَشْكُو الْمُكَذِّبِينَ لِي فِي أَمْرِهِ وَ الْجَاحِدِينَ لِقَوْلِي فِي شَأْنِهِ وَ الْمُضِلِّينَ لِأُمَّتِي عَنْ طَرِيقَتِهِ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}<ref>قائم از فرزندان من است. نامش نام من و کنیه‌اش کنیه من است؛ شمایل او شمایل من و روش  او روش من است و مردم را بر آیین و دینم بدارد و آن ها را به کتاب پروردگارم فراخواند. کسی که او را اطاعت کند، مرا اطاعت کرده و کسی که او را نافرمانی کند، مرا نافرمانی کرده است؛ کسی که او را در دوران غیبتش انکار کند، مرا انکار کرده و کسی که او را تکذیب کند مرا تکذیب کرده است و کسی که او را تصدیق کند، مرا تصدیق کرده است. از کسانی که گفتار مرا درباره او انکار و تکذیب می‌کنند و از کسانی از امتم که مردم را از طریقه او گمراه می‌سازند، به خداوند شکایت می‌برم؛ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج ۲، ص۴۱۱.</ref>. [[کارگزاران]] [[امام مهدی|حضرت]]{{ع}} کسانی هستند که این سخنان نورانی را با گوش [[جان]] شنیده و سخت به آن پای بند هستند.