اذن میدان: تفاوت میان نسخه‌ها

*رخصت و اجازه برای میدان رفتن. رسم [[جنگاوری]] در قدیم بوده که برای [[نبرد تن به تن]]، افراد از [[فرمانده]] رخصت می‌گرفتند تا به میدان کار زار روند. در [[حماسه عاشورا]]، [[یاران امام حسین|یاران سید الشهدا]]{{ع}} برای رفتن به میدان از آن [[حضرت]]، رخصت می‌گرفتند. معمولا [[اذن]] گرفتنشان با [[سلام]] بود، جلوی [[خیمه]] [[امام]] می‌آمدند و به عنوان [[سلام]] [[وداع]] می‌گفتند: {{عربی|السلام علیک یا ابن رسول الله}}. [[امام]] نیز در پاسخ می‌فرمود: {{متن حدیث|عَلیک السّلام و نحن خلفک}} [[سلام]] بر تو، ما نیز در پی تو می‌آییم. آنگاه [[آیه]] {{متن قرآن|فَمِنْهُم مَّن قَضَى نَحْبَهُ}}<ref>احزاب ۲۳</ref> را می‌خواند<ref>عوالم(امام حسین)،ص ۲۵۸</ref>. [[امام]] نیز گاهی به کسی اذن میدان نمی‌داد مثل [[مادر]] یا [[همسر]] بعضی از [[یاران]] و به بعضی دیر اجازه می‌داد و آن شخص با [[اصرار]] زیاد، موافقت [[امام]] را جلب می‌کرد، مثل میدان رفتن [[حضرت قاسم]]{{ع}}، جون [[غلام]] [[ابوذر]]، [[فرزندان]] [[مسلم بن عقیل]] و... گاهی نیز بعضی [[اذن]] می‌طلبیدند تا به میدان رفته، با [[دشمن]] حرف بزنند و اتمام [[حجت]] کنند، مثل رخصت خواهی [[یزید بن حصین همدانی]]<ref>بحار الانوار، ج ۴۴، ص ۳۱۸</ref> در میدان رفتن [[اباالفضل]]{{ع}} نیز [[امام حسین]]{{ع}} دیر اجازه داد، چرا که او سقای خیمه‌ها و اطفال و [[علمدار]] [[سپاه]] [[امام]] بود <ref>ر. ک. [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص۴۴.</ref>.