سنت الهی در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

منظور آن دسته از آیاتی است که [[آینده جهان]] را به طور کل به عنوان [[سنت‌های الهی]] و [[فلسفه تاریخ]] بیان شده است. این بیان در آیاتی در خطاب به [[پیامبر]] و توجه به [[سنت]] خودس در چند [[آیه]] مطرح شده که از جمله آنها این دو [[آیه شریفه]] است.

*{{متن قرآن|وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِي الْأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ}}<ref>«خداوند به کسانی از شما که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند وعده داده است که آنان را به یقین در زمین جانشین می‌گرداند- چنان که کسانی پیش از آنها را جانشین گردانید- و بی‌گمان دینی را که برای آنان پسندیده است برای آنها استوار می‌دارد و (حال) آنان ر» سوره نور، آیه ۵۵.</ref>، {{متن قرآن|وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ}}<ref>«خداوند به کسانی از شما که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند وعده داده است که آنان را به یقین در زمین جانشین می‌گرداند- چنان که کسانی پیش از آنها را جانشین گردانید- و بی‌گمان دینی را که برای آنان پسندیده است برای آنها استوار می‌دارد و (حال) آنان ر» سوره نور، آیه ۵۵.</ref>، {{متن قرآن|وَلَيُبَدِّلَنَّهُمْ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا يَعْبُدُونَنِي لَا يُشْرِكُونَ بِي شَيْئًا}}<ref>«خداوند به کسانی از شما که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند وعده داده است که آنان را به یقین در زمین جانشین می‌گرداند- چنان که کسانی پیش از آنها را جانشین گردانید- و بی‌گمان دینی را که برای آنان پسندیده است برای آنها استوار می‌دارد و (حال) آنان ر» سوره نور، آیه ۵۵.</ref>

 

'''نکته''': جمله {{متن قرآن|وَنُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ}}<ref>«و برآنیم که بر آنان که در زمین ناتوان شمرده شده‌اند  منّت گذاریم و آنان را پیشوا گردانیم و آنان را وارثان (روی زمین) کنیم» سوره قصص، آیه ۵.</ref>.»... هر چند ناظر به جمله: {{متن قرآن|إِنَّ فِرْعَوْنَ عَلَا فِي الْأَرْضِ}}<ref>«بی‌گمان فرعون در زمین (مصر) گردنکشی ورزید و مردم آنجا را دسته‌دسته کرد» سوره قصص، آیه ۴.</ref> دارد، که [[فرعون]] در حالی که [[برتری]] جویی و [[ستم]] می‌کرد و مردان را می‌کشت و [[زنان]] را نگه می‌داشت، و ظاهراً حکایت از گذشته دارد که چنین و چنان بود، اما با کلمه مضارع: {{متن قرآن|وَنُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ}}<ref>«و برآنیم که بر آنان که در زمین ناتوان شمرده شده‌اند  منّت گذاریم و آنان را پیشوا گردانیم و آنان را وارثان (روی زمین) کنیم» سوره قصص، آیه ۵.</ref> می‌خواهد بیان کند که این [[اراده خدا]] اختصاصی به آنان ندارد و سنتی [[ابدی]] و قانونی [[اجتماعی]] و [[تاریخی]] است که در برابر هر [[ستمگری]]، اگر [[مردم]] آن بایستند و [[قیام]] کنند و با [[ظالم]] [[همراهی]] نکنند، [[خداوند]] آنانرا [[پیروز]] می‌کند.

 

توضیح و [[دفع شبهه]]: این [[آیه]] هر چند در سیاق [[آیات]] [[سوره قصص]] مربوط به داستان [[حضرت موسی]] و [[مبارزه]] او با [[فرعون]] آمده، اما شیوه بیان آن کلی و در [[مقام]] بیان یکی از [[سنت‌های الهی]] در [[تاریخ]] است، و اگر این [[آیه]] در کتاب‌های [[کلامی]] به [[امام زمان]] [[تطبیق]] داده شده، به این جهت است که ایشان یکی از مصادیق مستخلفین [[زمین]] و [[وارثان]] خواهند بود. و کسانی که اشکال کرده‌اند، که این [[آیه]] را نباید به مسئله [[انتظار فرج]] آن [[حضرت]] [[جری و تطبیق]] داد، توجه نکرده، که این فراز از [[آیات قرآن]] عام و شامل همه مواردی است که به آن [[تطبیق]] داده می‌شود، هر چند [[سبب نزول]] خاص داشته باشد، و یا سیاق آن مربوط به موضوعات معین می‌باشد، باز: نمی‌تواند آن را محدود به موضوع کند، به تعبیر [[قرآن]] پژوهان، سبب خاص موجب [[محدودیت]] دلالت نمی‌شود، بویژه آنکه لحن [[آیه]] کلی است و خطاب [[آیه]] اگر به [[حضرت موسی]] است، اما به [[بنی اسرائیل]] نوید می‌دهد که [[اراده]] و [[سنت الهی]] بر این تعلق گرفته که [[پیروان]] [[حق]] را که در سرزمین فرو دست شده‌اند، کمک کند و آنان را [[پیشوایان]] [[مردم]] و [[وارث زمین]] گرداند. اکنون با این توضیخ کوتاه به [[تفسیر]] این [[آیه]] از جهت مختلف اشاره می‌شود: نکته دیگر همانطور که [[علل]] زوال [[باطل]] عام نیست، شرایط تحقق [[پیروزی]] هم مطلق نیست. اگر گفته شده که [[فرعون]] نابود شدنی است، تنها به این خاطر نیست که تنها [[فرعون]] [[تجاوز]] از این [[سنت]] کرده و قومی را برده قومی دیگر کرده، و بهره‌مندی قومی به قیمت [[محروم]] کردن قومی دیگر بوده و [[فرعون]] [[انسانیت]] را به سوی [[هلاکت]] و نابودی کشانده است و در نتیجه، تمامی اسباب و شرایط برای فنای خود را فراهم کرده است، [[خیر]] باید فردی دیگر با [[موقعیت]] [[رهبری]] [[موسی]] بیاید و [[بنی اسرائیل]] را متحد کند و زمینه‌های [[مبارزه]] را فراهم سازد و نقشه‌هایی را که علیه [[بنی اسرائیل]] جریان می‌یافت، همه را به نفع خود تغییر دهد، در این صورت است که آنچه به نفع [[آل فرعون]] جریان می‌یافت، به ضرر آنان تمام می‌شود. بنابراین، تنها [[ستم]] کردن عامل بیرون آمدن و [[آشکار]] شدن این [[سنت]] نمی‌شود، چه بسیار از اقوامی بوده‌اند که مورد [[ستم]] قرار گفته و نابود شده و [[شاهد]] تحقق [[وعده الهی]] نبوده و ظالمی بعد از ظالمی رخ نموده است. حتماً باید در این [[قانون]] تبصره‌ای وجود داشته باشد که بیان کند در کجا این [[پیروزی]] به سراغ [[اهل حق]] می‌آید، چرا در گذشته‌های بسیار دور برخی از جریان‌های [[حق]] [[پیروز]] نشده‌اند و چرا در ظاهر [[اهل باطل]] موفق شده و برخی که در [[جبهه]] [[اهل حق]] بوده، و یا در برابر [[جبهه]] [[باطل]] بوده‌اند، موفق نشده‌اند، در حالی که در باره این [[قوم]] می‌گوید: [[اراده]] [[پیروزی]] و [[پیشوایی]] آنان را کرده و می‌خواهد که آن [[قوم]] [[ستمگر]] را نابود و آنان را [[جانشین]] قرار دهد؟ به این [[دلیل]] گفته می‌شود، دلالت [[آیه]] نمی‌تواند مطلق باشد و پاسخ به این سئوال از [[آیه]] دیگری استفاده می‌شود که [[قانون]] دیگری را یاد آور می‌شود: {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ لَا يُغَيِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ}}<ref>«او را  از پیش رو و پشت سر فرشتگانی پیگیرند که به فرمان خداوند، نگهبان وی‌اند» سوره رعد، آیه ۱۱.</ref>[[خدا]] حال قومی را تغییر نمی‌دهد تا آنان حال خود را تغییر دهند. و چون [[خدا]] برای قومی آسیبی بخواهد، هیچ برگشتی برای آن نیست، و غیر از او حمایتگری برای آنان نخواهد بود. چنانکه در جایی دیگر می‌فرماید: {{متن قرآن|ذَلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ لَمْ يَكُ مُغَيِّرًا نِعْمَةً أَنْعَمَهَا عَلَى قَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ وَأَنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٌ}}<ref>«آن، از این روست که خداوند نعمتی را که به گروهی بخشیده است نمی‌گرداند  تا آنان آنچه در خود دارند بگردانند  و بی‌گمان خداوند شنوایی داناست» سوره انفال، آیه ۵۳.</ref> [[دلیل]] می‌آورد و [[قانون]] ذکر می‌کند، چون [[خداوند]] نعمتی را که بر قومی ارزانی داشته تغییر نمی‌دهد، مگر آنکه آنان آنچه را در [[دل]] دارند تغییر دهند، و [[خدا]] شنوای داناست. در [[آیه]] نخست هم با قید [[مجاهدت]] آمده: {{متن قرآن|وَالَّذِينَ جَاهَدُوا فِينَا}}<ref>«و راه‌های خویش را به آنان که در (راه) ما بکوشند می‌نماییم و بی‌گمان خداوند با نیکوکاران است» سوره عنکبوت، آیه ۶۹.</ref>، یعنی اگر تلاش و کوشش کردند، [[خدا]] راه بعدی [[مبارزه]] را نشان می‌دهد، نه این که در [[خانه]] بنشینند و بگویند [[انتظار]] می‌کشیم.

*{{متن قرآن|كَتَبَ اللَّهُ لَأَغْلِبَنَّ أَنَا وَرُسُلِي إِنَّ اللَّهَ قَوِيٌّ عَزِيزٌ}}<ref>«خداوند مقرّر فرموده است که من و فرستادگانم پیروز خواهیم شد؛ بی‌گمان خداوند توانایی پیروزمند است» سوره مجادله، آیه ۲۱.</ref>

*{{متن قرآن|إِنَّا لَنَنْصُرُ رُسُلَنَا وَالَّذِينَ آمَنُوا فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَيَوْمَ يَقُومُ الْأَشْهَادُ}}<ref>«ما پیامبران خویش و مؤمنان را در زندگی این جهان و در روزی که گواهان (به گواهی) برخیزند یاری می‌کنیم» سوره غافر، آیه ۵۱.</ref>

*{{متن قرآن|قُلْ لَنْ يُصِيبَنَا إِلَّا مَا كَتَبَ اللَّهُ لَنَا هُوَ مَوْلَانَا وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ}}<ref>«بگو هیچ‌گاه جز آنچه خداوند برای ما مقرّر داشته است به ما نمی‌رسد، او سرور ماست و مؤمنان باید تنها بر خداوند توکّل کنند» سوره توبه، آیه ۵۱.</ref>

 

'''نکات''':

# [[قانون]] وسنت نوشته شده [[خداوند]] این است که کسی [[ولایت شیطان]] به پذیرد اورا [[گمراه]] وبه [[جهنم]] [[هدایت]] می‌کند {{متن قرآن|كُتِبَ عَلَيْهِ أَنَّهُ مَنْ تَوَلَّاهُ فَأَنَّهُ يُضِلُّهُ وَيَهْدِيهِ إِلَى عَذَابِ السَّعِيرِ}}<ref>«بر او مقرّر است که هر کس او را دوست گیرد وی، گمراهش می‌کند و او را به عذاب آتش رهنمون می‌شود» سوره حج، آیه ۴.</ref> در [[کتاب]] [[تفسیر]] [[المیزان]] آمده است «کلمه "[[تولی]]" به معنای این است که کسی را برای [[پیروی]] ولی خود بگیری. و کلمه "فَأَنهُ یضِلهُ" مبتدایی است که خبرش حذف شده و معنایش این است که:[[پیروی]] می‌کند هر [[شیطان]] [[پلیدی]] را که از جمله صفاتش یکی این است که بر او نوشته شده که هر کس او را ولی خود بگیرد و پیرویش کند، [[اضلال]] و هدایتش او را به سوی [[عذاب]] سعیر، [[ثابت]] و لازم است. و مراد از اینکه فرمود "بر او نوشته شده که..." این است که [[قضای الهی]] در [[حق]] وی چنین [[رانده شده]] که اولا [[پیروان]] خود را [[گمراه]] کند، و ثانیا ایشان را داخل [[آتش]] سازد و این دو [[قضا]] که در [[حق]] وی [[رانده شده]] همان است که [[آیه]] {{متن قرآن|إِنَّ عِبَادِي لَيْسَ لَكَ عَلَيْهِمْ سُلْطَانٌ إِلَّا مَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْغَاوِينَ}}<ref>«بی‌گمان تو بر بندگان من چیرگی نداری مگر آن گمراهان که از تو پیروی کنند» سوره حجر، آیه ۴۲.</ref>* {{متن قرآن|وَإِنَّ جَهَنَّمَ لَمَوْعِدُهُمْ أَجْمَعِينَ}}<ref>«و به یقین دوزخ وعده‌گاه همه آنان است» سوره حجر، آیه ۴۳.</ref>آن را بیان می‌کند، ([[المیزان]] ج ۱۴ ص ۴۸۴)<ref>[[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر، محمد جعفر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی، سید محمد علی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم]]، ج۱، ص ۷۳۱-۷۳۹.</ref>.