اسف خوردن: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'سعیدیان‌فر، محمد جعفر و ایازی، سید محمد علی، [[فرهنگ‌نامه' به 'سعیدیان‌فر و ایازی، [[فرهنگ‌نامه'
جز (جایگزینی متن - ']] سعیدیان‌فر، محمد جعفر و ایازی، سید محمد علی، فرهنگ‌نامه' به ' سعیدیان‌فر و ایازی، [[فرهنگ‌نامه') |
جز (جایگزینی متن - 'سعیدیان‌فر، محمد جعفر و ایازی، سید محمد علی، [[فرهنگ‌نامه' به 'سعیدیان‌فر و ایازی، [[فرهنگ‌نامه') |
||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
#{{متن قرآن|لَعَلَّكَ بَاخِعٌ نَفْسَكَ أَلَّا يَكُونُوا مُؤْمِنِينَ*إِنْ نَشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِمْ مِنَ السَّمَاءِ آيَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِينَ}}<ref>«مبادا خود را از اینکه (مشرکان) ایمان نمی‌آورند به هلاکت افکنی*اگر بخواهیم از آسمان بر آنان نشانه ای فرو می‌فرستیم تا فروتنانه بدان گردن نهند» سوره شعراء، آیه ۳-۴.</ref> | #{{متن قرآن|لَعَلَّكَ بَاخِعٌ نَفْسَكَ أَلَّا يَكُونُوا مُؤْمِنِينَ*إِنْ نَشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِمْ مِنَ السَّمَاءِ آيَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِينَ}}<ref>«مبادا خود را از اینکه (مشرکان) ایمان نمی‌آورند به هلاکت افکنی*اگر بخواهیم از آسمان بر آنان نشانه ای فرو می‌فرستیم تا فروتنانه بدان گردن نهند» سوره شعراء، آیه ۳-۴.</ref> | ||
==نکات== | ==نکات== | ||
[[تأسف]] و [[رنج]] [[پیامبر]] از [[ایمان]] نیاوردن دیگران و خود را به زحمت انداختن شدت [[حرص]] به [[ایمان]] [[مردم]] و [[هدایت]] آنان است. البته در باره [[موسی]] دو بار تعبیر به [[تأسف]] بیان شده که مربوط به [[تأسف]] [[موسی]] از [[قوم]] خود در داستان گوساله پرستی است: {{متن قرآن|وَلَمَّا رَجَعَ مُوسَى إِلَى قَوْمِهِ غَضْبَانَ أَسِفًا}}<ref>«و چون موسی به نزد قومش خشمگین اندوهناک بازگشت گفت: در نبودن من از من بد جانشینی کردید؛ آیا از فرمان پروردگارتان پیش افتادید؟! (این بگفت) و الواح را فرو افکند و سر برادرش را گرفت، به سوی خود می‌کشید. (برادرش) گفت: ای فرزند مادرم! این قوم مرا ناتوان شمردن» سوره اعراف، آیه ۱۵۰.</ref>. {{متن قرآن|فَرَجَعَ مُوسَى إِلَى قَوْمِهِ غَضْبَانَ أَسِفًا قَالَ يَا قَوْمِ أَلَمْ يَعِدْكُمْ رَبُّكُمْ وَعْدًا حَسَنًا}}<ref>«آنگاه موسی، خشم‌آلود اندوهگین به سوی مردم خود بازگشت؛ گفت: ای قوم من! آیا پروردگارتان به شما وعده‌ای نیکو نداد؟ آیا درنگ من بر شما دراز آمد یا می‌خواستید که خشم پروردگارتان بر شما فرود آید که در وعده من خلاف ورزیدید؟» سوره طه، آیه ۸۶.</ref>اما در باره [[پیامبر]] صورت کلی و [[تأسف]] به خاطر [[ایمان]] نیاوردن آن [[حضرت]] به صورت کلی دارد، نه این که [[انحراف]] از قصه باشد. شاید، اگر به این سخن [[ایمان]] نیاورند، تو [[جان]] خود را از [[اندوه]]، در پیگیری [کار]شان تباه کنی. در [[آیه]] دوم هرچند لفظ [[تأسف]] نیامده، اما مضمون آن یعنی به [[رنج]] انداختن از [[ایمان]] نیاوردن « {{متن قرآن|عَزِيزٌ عَلَيْهِ}}<ref>«بی‌گمان پیامبری از (میان) خودتان نزد شما آمده است که هر رنجی ببرید بر او گران است، بسیار خواستار شماست ، با مؤمنان مهربانی بخشاینده است» سوره توبه، آیه ۱۲۸.</ref> » عنوان شده است. این معنا در [[آیه]] دیگری بیان شده است: « {{متن قرآن|لَقَدْ جَاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ}}<ref>«بی‌گمان پیامبری از (میان) خودتان نزد شما آمده است که هر رنجی ببرید بر او گران است، بسیار خواستار شماست ، با مؤمنان مهربانی بخشاینده است» سوره توبه، آیه ۱۲۸.</ref> {{متن قرآن|لَقَدْ جَاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِكُمْ عَزِيزٌ عَلَيْهِ مَا عَنِتُّمْ حَرِيصٌ عَلَيْكُمْ بِالْمُؤْمِنِينَ رَءُوفٌ رَحِيمٌ}}<ref>«بی‌گمان پیامبری از (میان) خودتان نزد شما آمده است که هر رنجی ببرید بر او گران است، بسیار خواستار شماست ، با مؤمنان مهربانی بخشاینده است» سوره توبه، آیه ۱۲۸.</ref>قطعاً، برای شما [[پیامبری]] از خودتان آمد که بر او دشوار است شما در [[رنج]] بیفتید، به [[[هدایت]]] شما حریص، و نسبت به [[مؤمنان]]، [[دلسوز]] [[مهربان]] است<ref>[[محمد جعفر سعیدیان‌فر| | [[تأسف]] و [[رنج]] [[پیامبر]] از [[ایمان]] نیاوردن دیگران و خود را به زحمت انداختن شدت [[حرص]] به [[ایمان]] [[مردم]] و [[هدایت]] آنان است. البته در باره [[موسی]] دو بار تعبیر به [[تأسف]] بیان شده که مربوط به [[تأسف]] [[موسی]] از [[قوم]] خود در داستان گوساله پرستی است: {{متن قرآن|وَلَمَّا رَجَعَ مُوسَى إِلَى قَوْمِهِ غَضْبَانَ أَسِفًا}}<ref>«و چون موسی به نزد قومش خشمگین اندوهناک بازگشت گفت: در نبودن من از من بد جانشینی کردید؛ آیا از فرمان پروردگارتان پیش افتادید؟! (این بگفت) و الواح را فرو افکند و سر برادرش را گرفت، به سوی خود می‌کشید. (برادرش) گفت: ای فرزند مادرم! این قوم مرا ناتوان شمردن» سوره اعراف، آیه ۱۵۰.</ref>. {{متن قرآن|فَرَجَعَ مُوسَى إِلَى قَوْمِهِ غَضْبَانَ أَسِفًا قَالَ يَا قَوْمِ أَلَمْ يَعِدْكُمْ رَبُّكُمْ وَعْدًا حَسَنًا}}<ref>«آنگاه موسی، خشم‌آلود اندوهگین به سوی مردم خود بازگشت؛ گفت: ای قوم من! آیا پروردگارتان به شما وعده‌ای نیکو نداد؟ آیا درنگ من بر شما دراز آمد یا می‌خواستید که خشم پروردگارتان بر شما فرود آید که در وعده من خلاف ورزیدید؟» سوره طه، آیه ۸۶.</ref>اما در باره [[پیامبر]] صورت کلی و [[تأسف]] به خاطر [[ایمان]] نیاوردن آن [[حضرت]] به صورت کلی دارد، نه این که [[انحراف]] از قصه باشد. شاید، اگر به این سخن [[ایمان]] نیاورند، تو [[جان]] خود را از [[اندوه]]، در پیگیری [کار]شان تباه کنی. در [[آیه]] دوم هرچند لفظ [[تأسف]] نیامده، اما مضمون آن یعنی به [[رنج]] انداختن از [[ایمان]] نیاوردن « {{متن قرآن|عَزِيزٌ عَلَيْهِ}}<ref>«بی‌گمان پیامبری از (میان) خودتان نزد شما آمده است که هر رنجی ببرید بر او گران است، بسیار خواستار شماست ، با مؤمنان مهربانی بخشاینده است» سوره توبه، آیه ۱۲۸.</ref> » عنوان شده است. این معنا در [[آیه]] دیگری بیان شده است: « {{متن قرآن|لَقَدْ جَاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ}}<ref>«بی‌گمان پیامبری از (میان) خودتان نزد شما آمده است که هر رنجی ببرید بر او گران است، بسیار خواستار شماست ، با مؤمنان مهربانی بخشاینده است» سوره توبه، آیه ۱۲۸.</ref> {{متن قرآن|لَقَدْ جَاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِكُمْ عَزِيزٌ عَلَيْهِ مَا عَنِتُّمْ حَرِيصٌ عَلَيْكُمْ بِالْمُؤْمِنِينَ رَءُوفٌ رَحِيمٌ}}<ref>«بی‌گمان پیامبری از (میان) خودتان نزد شما آمده است که هر رنجی ببرید بر او گران است، بسیار خواستار شماست ، با مؤمنان مهربانی بخشاینده است» سوره توبه، آیه ۱۲۸.</ref>قطعاً، برای شما [[پیامبری]] از خودتان آمد که بر او دشوار است شما در [[رنج]] بیفتید، به [[[هدایت]]] شما حریص، و نسبت به [[مؤمنان]]، [[دلسوز]] [[مهربان]] است<ref>[[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم]]، ج۱، ص ۱۱۶.</ref>. | ||
== پرسش‌های وابسته == | == پرسش‌های وابسته == | ||