موعظه در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

موعظه در قرآن (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۹ اوت ۲۰۲۰، ساعت ۰۹:۵۳

۵٬۷۵۶ بایت اضافه‌شده ، ‏۹ اوت ۲۰۲۰

←‏جستارهای وابسته

دیداریویکی‌متن

Jaafari

مدیران

۷۳٬۳۸۶

ویرایش

@@ خط ۲۰: / خط ۲۰: @@
 # [[موعظه]] [[پیامبر]] به زیدبن‌حارثه برای نگهداری همسرش و توصیه به [[تقوای الهی]]: {{متن قرآن|وَإِذْ تَقُولُ لِلَّذِي أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِ وَأَنْعَمْتَ عَلَيْهِ أَمْسِكْ عَلَيْكَ زَوْجَكَ وَاتَّقِ اللَّهَ}}<ref>[[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم]]، ج۲، ص ۸۵۰.</ref>.
+==نصیحت در فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۲==
+نصحیت در [[فرهنگ قرآن]] که بار [[تربیتی]] و اصلاحی و درجه‌ای بالاتر از نقد و [[انتقاد]] دارد و در آن معنای مشفقانه و خالصانه در آن نهفته و این کلمه با هیئت‌های مختلف فعلی و اسمی در [[قرآن]] ۱۲ بار به کار رفته است، و البته دو جنبه دارد، یکی نصحیت [[پیامبران]] به [[مؤمنین]] و دیگری نصحیت [[مؤمنین]] به [[پیامبران]]. مثل: {{متن قرآن|أُبَلِّغُكُمْ رِسَالَاتِ رَبِّي وَأَنَا لَكُمْ نَاصِحٌ أَمِينٌ}}<ref>«پیام‌های پروردگارم را به شما می‌رسانم و من برای شما خیرخواهی امینم» سوره اعراف، آیه ۶۸.</ref>. یا مثل نصحیت آن [[اسرائیلی]] به [[موسی]]: {{متن قرآن|وَجَاءَ رَجُلٌ مِنْ أَقْصَى الْمَدِينَةِ يَسْعَى قَالَ يَا مُوسَى إِنَّ الْمَلَأَ يَأْتَمِرُونَ بِكَ لِيَقْتُلُوكَ فَاخْرُجْ إِنِّي لَكَ مِنَ النَّاصِحِينَ}}<ref>«و مردی از دورترین جای شهر شتابان آمد؛ گفت: ای موسی! سرکردگان (شهر) در کار تو همدل شده‌اند تا تو را بکشند پس (از شهر) بیرون رو که من از خیرخواهان توام» سوره قصص، آیه ۲۰.</ref> چنان‌که گاهی جنبه فریبکارانه آن در [[قرآن]] در [[حق]] [[شیطان]] [[نقل]] شده که مدعی نصحیت [[بنی‌آدم]] بود و بر این مطلب هم [[سوگند]] یاد کرد: {{متن قرآن|فَوَسْوَسَ لَهُمَا الشَّيْطَانُ... وَقَاسَمَهُمَا إِنِّي لَكُمَا لَمِنَ النَّاصِحِينَ}}<ref>«پس شیطان آن دو را به وسوسه افکند... و برای آن دو سوگند خورد که من از خیرخواهان شمایم» سوره اعراف، آیه ۲۰-۲۱.</ref>. اما درباره [[پیامبر اسلام]] یک بار به کار رفته و آن هم در جایی است که برای [[خدا]] و پیامبرش قصد و [[نیت]] [[خیرخواهی]] دارند: {{متن قرآن|نَصَحُوا لِلَّهِ وَرَسُولِهِ}}<ref>«چون خیرخواه خداوند و پیامبرش باشند گناهی نیست» سوره توبه، آیه ۹۱.</ref> یعنی شرکت نکردن آنان به خاطر عذر و [[مشکلات]] بوده و قصد فرار نداشته‌اند و [[خیرخواهی]] [[خدا]] و [[رسول]] می‌کنند. [[دل‌ها]] و نیاتشان از [[خیانت]] و [[غش]] دور بوده، و نخواسته‌اند در امر [[جهاد]] تقاعد و کارشکنی کنند. مثل [[توبه]] واقعی و نصوح که نوعی [[خلوص]] در [[نیت]] را می‌طلبد: {{متن قرآن|تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَصُوحًا}}<ref>«ای مؤمنان! به سوی خداوند توبه‌ای راستین کنید» سوره تحریم، آیه ۸.</ref> این معنا اندکی از معنای متعارف نصحیت به دور است.
+#{{متن قرآن|لَيْسَ عَلَى الضُّعَفَاءِ وَلَا عَلَى الْمَرْضَى وَلَا عَلَى الَّذِينَ لَا يَجِدُونَ مَا يُنْفِقُونَ حَرَجٌ إِذَا نَصَحُوا لِلَّهِ وَرَسُولِهِ مَا عَلَى الْمُحْسِنِينَ مِنْ سَبِيلٍ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ}}<ref>«بر ناتوانان و بیماران و آنان که چیزی برای بخشیدن (به راه و راهیان جهاد) نمی‌یابند چون خیرخواه خداوند و پیامبرش باشند گناهی نیست؛ (آری) بر نیکوکاران ایرادی نیست و خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره توبه، آیه ۹۱.</ref>.
+'''نتیجه''': در [[آیه]] فوق این موضوعات مطرح گردیده است:
+#معذوران و معاف‌شدگان از [[جهاد]] مصون از هرگونه تعرض آحاد [[جامعه اسلامی]] در صورت [[نصیحت]] و [[خیرخواهی]] برای [[خدا]]، [[دین]] و [[پیامبر]] [[رهبر]] [[جامعه اسلامی]] {{متن قرآن|لَيْسَ عَلَى الضُّعَفَاءِ وَلَا عَلَى الْمَرْضَى وَلَا عَلَى الَّذِينَ لَا يَجِدُونَ مَا يُنْفِقُونَ حَرَجٌ إِذَا نَصَحُوا لِلَّهِ وَرَسُولِهِ}}؛
+# [[نصیحت]] و [[خیرخواهی]] در [[راه خدا]] و رضای [[پیامبر خدا]] موجب قرار گرفتن در زمره محسنان {{متن قرآن|مَا عَلَى الْمُحْسِنِينَ مِنْ سَبِيلٍ}}؛
+#معذوران و [[ناتوانان]] از [[جهاد]]، در صورت [[نصیحت]] و [[خیرخواهی]] در [[راه خدا]] و [[پیامبر]] مشمول [[مغفرت]]، [[لطف]] و [[رحمت الهی]] {{متن قرآن|وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ}}<ref>[[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۲ (کتاب)|فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم]]، ج۲، ص ۵۸۹.</ref>.
 == جستارهای وابسته ==