رسالت در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

==رسالت و وحی‌یابی==

*پیامبران الهی از راه [[وحی]] به مبدأ هستی وصل می‌شوند. [[وحی]] در لغت به معنای اشاره سریع<ref>مفردات، ج ۱، ص ۸۵۸، «وحی».</ref>، سرعت<ref>العین، ج ۳، ص ۳۲۱، «وحی».</ref> و القای پنهانی مطلبی به دیگران است<ref>لسان العرب، ج ۱۵، ص ۳۷۹، «وحی».</ref> در اصطلاح دینی، رویدادی است که در آن، خدا حقایقی را برای انسانی بیان می‌کند که برتر از قلمرو عقل او قرار دارد<ref>فرهنگ فلسفی، ج ۱، ص ۶۶۴.</ref> قرآن کریم، افزون بر دیگر وحی‌ها، از وحی تشریعی یاد می‌کند<ref>المیزان، ج ۱۲، ص ۲۹۲.</ref> که از سنخ معرفت<ref>پاسخ به شبهات کلامی، ص ۱۷۰-۱۷۳.</ref> و همان کلام خداست که به وساطت فرشته الهی یا مستقیماً خودش بر پیامبران الهی نازل می‌کند و شاخصه پیامبری است<ref>[[حسن رضایی|رضایی، حسن]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱۳ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱۳، ص۵۹۸- ۶۰۹.</ref>.

*بیشتر موارد کاربرد قرآنی [[وحی]] و مشتقات آن، درباره [[وحی]] تشریعی است: {{متن قرآن|كَذَلِكَ يُوحِي إِلَيْكَ وَإِلَى الَّذِينَ مِن قَبْلِكَ اللَّهُ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ}}<ref> بدین‌گونه خداوند پیروزمند فرزانه به سوی تو و کسانی که پیش از تو بوده‌اند وحی می‌کند؛ سوره شوری، آیه: ۳.</ref> که در نوشته‌های برخی از فلاسفه دین<ref>Georgel. mavordes: revelation in religious belief. philodelphia: temple university press 1988.</ref> مهم‌ترین مدل وحی است و بر گفت و شنود استوار<ref>عقل و اعتقاد دینی، ص ۴۹۰.</ref> و ویژگی‌هایی دارد<ref>مجموعه آثار، ج ۴، ص ۳۴۱-۳۴۴، «نبوت».</ref>: تعلیم از سوی معلمی غیر بشری: {{متن قرآن|عَلَّمَهُ شَدِيدُ الْقُوَى}}<ref> آن (فرشته) بسیار توانمند به او آموخته است؛ سوره نجم، آیه:۵.</ref>؛ توجه [[پیامبر]] به بیرونی بودن منشأ [[الهام]]: {{متن قرآن|فَتَعَالَى اللَّهُ الْمَلِكُ الْحَقُّ وَلا تَعْجَلْ بِالْقُرْآنِ مِن قَبْلِ أَن يُقْضَى إِلَيْكَ وَحْيُهُ وَقُل رَّبِّ زِدْنِي عِلْمًا }}<ref> پس، فرابرترا که خداوند است، آن فرمانفرمای راستین و در قرآن پیش از آنکه وحی آن به تو پایان پذیرد شتاب مکن و بگو: پروردگارا! بر دانش من بیفزای!؛ سوره طه، آیه:۱۱۴.</ref>؛ ابلاغ آن در بیشتر موارد از طریق فرشته [[وحی]] {{متن قرآن|نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الأَمِينُ عَلَى قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنذِرِينَ }}<ref> که روح الامین آن را فرود آورده است.بر دلت، تا از بیم‌دهندگان باشی؛ سوره شعراء، آیه: ۱۹۳ - ۱۹۴.</ref><ref>[[حسن رضایی|رضایی، حسن]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱۳ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱۳، ص۵۹۸- ۶۰۹.</ref>.

*این [[وحی]]، چند قسم است: گاهی بی‌هیچ واسطه‌ای میان خدا و رسولش و زمانی فرشته [[وحی]] - جبرئیل - واسطه است و هنگامی [[وحی]] از ورای حجاب انجام می‌گیرد<ref>المیزان، ج ۱۸، ص ۷۴ – ۷۵.</ref>{{متن قرآن|وَمَا كَانَ لِبَشَرٍ أَن يُكَلِّمَهُ اللَّهُ إِلاَّ وَحْيًا أَوْ مِن وَرَاء حِجَابٍ أَوْ يُرْسِلَ رَسُولا فَيُوحِيَ بِإِذْنِهِ مَا يَشَاء إِنَّهُ عَلِيٌّ حَكِيمٌ}}<ref> و هیچ بشری نسزد که خداوند با او سخن گوید مگر با وحی یا از فراسوی پرده‌ای یا فرستاده‌ای فرستد که به اذن او آنچه می‌خواهد وحی کند؛ بی‌گمان او فرازمندی فرزانه است؛ سوره شوری، آیه:۵۱.</ref><ref>[[حسن رضایی|رضایی، حسن]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱۳ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱۳، ص۵۹۸- ۶۰۹.</ref>.