علم غابر معصوم: تفاوت میان نسخه‌ها

[[حضرت امام موسی کاظم]]{{ع}}، در کیفیت عالم شدن [[ائمه]]{{عم}} می‌فرماید: {{متن حدیث|مَبْلَغُ عِلْمِنَا ثَلاَثُ وُجُوهٍ مَاضٍ وَ غَابِرٌ وَ حَادِثٌ فَأَمَّا اَلْمَاضِي فَمُفَسَّرٌ وَ أَمَّا اَلْغَابِرُ فَمَزْبُورٌ وَ أَمَّا اَلْحَادِثُ فَقَذْفٌ فِي اَلْقُلُوبِ وَ نَقْرٌ فِي اَلْأَسْمَاعِ وَ هُوَ أَفْضَلُ عِلْمِنَا وَ لاَ نَبِيَّ بَعْدَ نَبِيِّنَا}} <ref>بصائر الدرجات، ص ۳۱۸.</ref>؛ [[علم]]، به سه وجه به ما می‌رسد: گذشته، [[آینده]] و حادث. امّا [[علم]] گذشته، [[علمی]] است که [[تفسیر]] شده و [[علم آینده]]، [[علم مزبور]] و مکتوب است و امّا [[علم حادث]]، چیزی است که در [[قلب]] انداخته و در گوش خوانده می‌شود. و [[بهترین]] [[علم]] ما همین است و [[پیامبری]] بعد از [[پیامبر]] ما وجود ندارد. [[نکت]] ([[افتادن در قلب]]) و [[نقر]] ([[خواندن در گوش]])، از خصوصیات [[ائمه]]{{عم}} است. [[ابو الخیر]] می‌گوید: {{متن حدیث|قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِاللهِ{{ع}}: إِنِّي سَأَلْتُ عَبْدَاللهِ بْنَ اَلْحَسَنِ فَزَعَمَ أَنْ لَيْسَ فِيكُمْ إِمَامٌ، قَالَ: بَلَى واللهِ يَا ابْنَ اَلنَّجَاشِيِّ! إِنَّ فِينَا لَمَنْ يُنْكَتُ فِي قَلْبِهِ وَيُنْقَرُ فِي أُذُنِهِ وَتُصَافِحُهُ اَلْمَلاَئِكَةُ}} <ref>بصائر الدرجات، ص ۳۱۸.</ref>؛ به [[امام صادق]]{{ع}} عرض کردم: من از [[عبدالله بن حسن]] سؤال کردم، او [[گمان]] می‌کند [[امام]]، در بین شما ([[اهل بیت]]) نیست! فرمود: قسم به [[خدا]] ای [[پسر نجاشی]]! به [[درستی]] که از ماست آنکه [[علم]] به [[قلب]] او انداخته می‌شود و به گوش او خوانده می‌شود و [[ملائکه]] با او [[مصافحه]] می‌کنند. [[حضرت امام رضا]]{{ع}} نیز [[روایت]] [[امام صادق]]{{ع}} را بدین صورت [[تفسیر]] می‌کند: {{متن حدیث|فَأَمَّا اَلْغَابِرُ فَمَا تَقَدَّمَ مِنْ عِلْمِنَا وَ أَمَّا اَلْمَزْبُورُ فَمَا يَأْتِينَا وَ أَمَّا اَلنَّكْتُ فِي اَلْقُلُوبِ فَإِلْهَامٌ وَ أَمَّا اَلنَّقْرُ فِي اَلْأَسْمَاعِ فَإِنَّهُ مِنَ اَلْمَلَكِ}} <ref>بصائر الدرجات، ص ۳۱۸.</ref>؛ غابر، [[علمی]] است که از سابق بوده و مزبور، [[علمی]] است که در [[آینده]] به ما می‌رسد و [[افتادن در قلب]]، [[الهام]] است و کوبیدن در گوش، از سوی [[ملک]] است. با توجه به [[روایات]] فوق که می‌فرماید «[[نقر]]» از سوی [[ملک]] صورت می‌گیرد، می‌توان نتیجه گرفت که «[[نقر]]» معادل [[تحدیث]] است. در [[روایات]] دیگر، تصریح شده [[علم برتر ائمه]]{{عم}}، [[علمی]] است که هر [[صبح و شام]] و هر [[ساعت]] به [[ائمه]]{{عم}} [[تحدیث]] می‌شود<ref>الکافى، ج ۱، ص ۲۲۹.</ref>؛ لذا [[امام کاظم]]{{ع}} در مورد «[[نقر]]» می‌فرماید: {{متن حدیث|وَ هُوَ أَفْضَلُ عِلْمِنَا}}. و بعد از اشاره به این که «[[نقر]]» از سوی [[ملک]] است، تأکید می‌فرمایند: {{متن حدیث|وَ لاَ نَبِيَّ بَعْدَ نَبِيِّنَا}}. این تأکید، به لحاظ آن است که [[تحدیث]] به معنای [[وحی]] [[شریعت]] نیست. مرحوم علّامه [[مجلسی]] می‌نویسد: اگر چنانچه از قول [[امام]]{{ع}}، توهم ادعای [[نبوّت]] (توسط [[ائمه]]) ایجاد شود؛ چرا که [[مردم]] [[خیال]] می‌کنند اِخبار از [[ملک]]، مخصوص انبیاست ـ [[امام]]{{ع}} این توهم را [[نفی]] کرده به واسطه این که فرموده: «[[پیامبری]] بعد از [[پیامبر]] ما نیست». و آن به خاطر فرق بین [[نبیّ]] و [[محدّث]] است که [[نبیّ]]، [[ملک]] را هنگام القای [[حکم]] می‌بیند و [[محدّث]] به واسطه اسماع، از مسئله [[آگاه]] می‌شود و [[ملک]] را نمی‌بیند و [[حکم شرع]] به او [[القاء]] می‌شود، چنانچه گذشت<ref>مرآة العقول، ج ۳، ص ۱۳۷.</ref>»<ref>[[آفاق علم امام در الکافی (مقاله)|آفاق علم امام در الکافی]] ص ؟؟.</ref>.