ابوموسی اشعری: تفاوت میان نسخه‌ها

| منصب = ولی کوفة، بصرة، ولی زبید، ولی عدن

| مکتب =

|شاگردان =  

| آثار =  

*[[علی]]{{ع}} می‌دانست که او در چنبر [[فریب]] [[عمرو عاص]]، [[حق]] را تباه خواهد ساخت. [[یاران]] ارجمند [[امام]]{{ع}} همانند [[ابن عباس]]، [[مالک اشتر]] و [[احنف بن قیس]] نیز بر این [[باور]] بودند. سرانجام، [[ابو موسی]] با نیرنگ‌های [[عمروعاص]]، [[فریب]] خورد و در به [[خلافت]] رساندن [[عبد الله بن عمر]]- که دامادش بود و بدو [[دل]] بسته- ناکام ماند. او به [[پندار]] خویش، [[علی]]{{ع}} و [[معاویه]] را از [[خلافت]]، [[عزل]] کرد. [[عمروعاص]] نیز از فرصتْ استفاده کرد و با [[نیرنگ]]، [[معاویه]] را در خلافتْ ابقا کرد. با این [[حماقت]] [[ابو موسی]]، نقش افتضاح‌آمیز وی در [[تاریخ]]، یک بار دیگر رقم خورد و [[سرنوشت]] [[جامعه اسلامی]] رو به [[تباهی]] نهاد.

*شگفتا! از دقت در بحث‌های آن دو روشن می‌شود که [[ابو موسی]] از موضوع [[حکمیت]] نیز به روشنی [[آگاهی]] نداشت و به واقع نمی‌دانست درباره چه می‌خواهد [[داوری]] کند. [[ابو موسی]] پس از آن، به [[مکه]] [[پناهنده]] شد و به هنگام [[خلافت]] [[معاویه]]، با وی آمد و شد داشت. [[معاویه]] او را می‌نواخت و بدو توجه داشت. [[علی]]{{ع}} در [[قنوت]] [[نماز]]، وی را به همراه [[معاویه]] و [[عمرو بن عاص]]، [[نفرین]] می‌کرد. [[تدبر]] در زندگانی [[ابو موسی اشعری]] و دقت در آنچه آوردیم، نشان می‌دهد که وی از یک سو [[جمود]] [[فکری]] داشت و از دیگر سو، خُمود [[رفتاری]]. وی نه از اندیشه‌ای پویا و کارآمد برخوردار بود، و نه از تلاشی ستودنی و [[شایسته]]. او مردی بود که ردای‌ ظاهری [[تعبد]] به تن داشت، بدون این که راهبری از [[تعقل]]، همراه داشته باشد. [[ابو موسی]] در سال ۴۲ [[هجری]] و در ۶۳ سالگی مُرد<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین (کتاب)|گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین]]، ص ۸۲۶.</ref>.

== پرسش‌های وابسته ==