معصیت: تفاوت میان نسخه‌ها

*گناه و معصیت به‌معنای نقض [[اراده]] تشریعی، تخلف از [[فرمان خداوند]] است. گناه به‌طور کلی با [[اراده]] و [[رضایت خداوند]] و [[شریعت الهی]] در تضاد است و موجب تیرگی معنوی در ضمیر آدمی می‌شود. گناه امری منافی [[سعادت آدمی]] است و او از کمال و [[قرب به خداوند]] که [[هدف]] اصلی [[خلقت]] اوست، بازمی‌دارد و مستحق [[کیفر]] و [[عذاب]] [[خداوند]] می‌گرداند. [[کیفر]] گناه هم در [[زندگی]] این جهانی [[آدمی]] مؤثر است و هم در [[زندگی]] اخروی [[آشکار]] خواهد شد. [[امام علی]] {{ع}} می‌فرماید: اما گنه‌کاران را در بدترین خانه‌ها دراندازد و دستشان را به گردنشان زنجیر کند و پیشانی‌شان را به پایشان درپیچید و آنان را لباس‌های [[جهنمی]] و پاره‌های [[آتش]] درپوشاند و در عذابی شدید و آتشی سوزان دراندازد و در خانه‌ای زندانی کند که از آن [[آتش]] زبانه کشد و زوزه کند و شراره‌های آن افروخته شود و صداهای هول‌آور کند. اقامت‌کننده در چنین خانه‌ای دیگر از آن کوچ نکند و از بند آن نرهد و زنجیرها از دست و پایش نگسلد؛ خانه‌ای که نه خراب‌شدنی است و نه [[زندگی]] در آن تمام‌شدنی<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۰۹: {{متن حدیث|وَ أَمَّا أَهْلُ الْمَعْصِيَةِ فَأَنْزَلَهُمْ شَرَّ دَارٍ وَ غَلَّ الْأَيْدِيَ إِلَى الْأَعْنَاقِ وَ قَرَنَ النَّوَاصِيَ بِالْأَقْدَامِ وَ أَلْبَسَهُمْ سَرَابِيلَ الْقَطِرَانِ وَ مُقَطَّعَاتِ النِّيرَانِ، فِي عَذَابٍ قَدِ اشْتَدَّ حَرُّهُ وَ بَابٍ قَدْ أُطْبِقَ عَلَى أَهْلِهِ فِي نَارٍ لَهَا كَلَبٌ وَ لَجَبٌ وَ لَهَبٌ سَاطِعٌ وَ قَصِيفٌ هَائِلٌ، لَا يَظْعَنُ مُقِيمُهَا وَ لَا يُفَادَى أَسِيرُهَا وَ لَا تُفْصَمُ كُبُولُهَا، لَا مُدَّةَ لِلدَّارِ فَتَفْنَى وَ لَا أَجَلَ لِلْقَوْمِ فَيُقْضَى}}</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص ۶۵۷.</ref>.

*[[میزان]] گناه یا [[ثواب]] بودن افعال [[آدمی]] از طریق [[کتاب خدا]] و [[سنت]] شناخته می‌شود. این امر به مقتضای [[علم]] و [[حکمت خداوند]] و از [[طریق وحی]] و [[دین]] برای [[بشر]] بیان شده و اوصیای [[الهی]] در طول زمان آن را بازگو و به آن عمل کرده‌اند. [[امام علی]] {{ع}} می‌فرماید: [[نور]] –هدایت- خود را با [[قرآن]] تمام گرداند و [[دین]] خود را بدان به کمال رساند و [[جان]] [[پیامبر]] خویش را هنگامی ستاند که از رساندن احکامی که موجب [[رستگاری]] آفریدگان است، فارغ ماند. پس [[خدا]] را چنان بزرگ دارید که خود بزرگ داشته، چه، او چیزی از [[دین]] خویش را از شما [[پنهان]] نداشته و آنچه را از آن [[خشنود]] باشد یا نپسندد وانگذاشته، جز آن‌که برای آن نشانی نهاده است آشکارا و آیتی محکم –و معنای آن هویدا تا [[مردم]] را از آنچه نخواهد –باز دارید یا- [[حرام]] و [[حلال]] [[خدا]] نه دست‌خوش گذشت زمان است –و بدانید که [[خداوند]] چیزی را از شما نمی‌پسندد که از پیشینیان شما ناپسند انگاشته و بر چیزی [[خشم]] نمی‌گیرد که از آنان خوش می‌داشته...<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۸۲: {{متن حدیث|أَتَمَّ نُورَهُ وَ أَكْمَلَ بِهِ دِينَهُ وَ قَبَضَ نَبِيَّهُ (صلى الله عليه واله) وَ قَدْ فَرَغَ إِلَى الْخَلْقِ مِنْ أَحْكَامِ الْهُدَى بِهِ فَعَظِّمُوا مِنْهُ سُبْحَانَهُ مَا عَظَّمَ مِنْ نَفْسِهِ فَإِنَّهُ لَمْ يُخْفِ عَنْكُمْ شَيْئاً مِنْ دِينِهِ وَ لَمْ يَتْرُكْ شَيْئاً رَضِيَهُ أَوْ كَرِهَهُ إِلَّا وَ جَعَلَ لَهُ عَلَماً بَادِياً وَ آيَةً مُحْكَمَةً تَزْجُرُ عَنْهُ أَوْ تَدْعُو إِلَيْهِ فَرِضَاهُ فِيمَا بَقِيَ وَاحِدٌ وَ سَخَطُهُ فِيمَا بَقِيَ وَاحِدٌ وَ اعْلَمُوا أَنَّهُ لَنْ يَرْضَى عَنْكُمْ بِشَيْ‌ءٍ سَخِطَهُ عَلَى مَنْ كَانَ قَبْلَكُمْ وَ لَنْ يَسْخَطَ عَلَيْكُمْ بِشَيْ‌ءٍ رَضِيَهُ مِمَّنْ كَانَ قَبْلَكُمْ}}</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص ۶۵۸.</ref>.