آثار دعا و زیارت برای امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:991395.jpg|بندانگشتی|100px|right|]]

::::::نویسندگان کتاب ''«[[نگین آفرینش ج۲ (کتاب)|نگین آفرینش]]»'' در این باره گفته‌اند:

::::#[[مودّت]] [[اهل بیت]]{{عم}} و به ویژه [[محبت]] [[امام مهدی|امام عصر]]{{ع}}: در جریان دُعا و [[زیارت]]، بین [[دعا]] کننده و کسی که برایش [[دعا]] می‌کند، پیوند روحی عمیقی ایجاد می‌شود. [[شیعه]] [[منتظر]] با دُعا و [[زیارت]]، [[محبت]] و [[دوستی]] خود را به [[امام غایب]] اعلام می‌دارد و در همان حال، این پیوند را محکم‌تر و ریشه‌دارتر می‌کند. بنابراین هم یکی از [[حقوق]] خود نسبت به [[امام]] را ادا کرده است<ref> اشاره است به آیۀ شریف {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}} بگو من از شما بر این [رسالت] هیچ مزدی جز مودت نزدیکانم نمی‌خواهم»؛ سوره شوری؛ آیه:۲۳.</ref> و هم جرعه جرعه، شراب [[محبّت]] او را نوشیده است. البته این هر دو، آثار فراوان دنیایی و آخرتی دارد که مجالی برای بیان آن نیست.<ref> برای مطالعه آثار محبت اهل بیت {{عم}} ر.ک: اهل البیت و فی الکتاب و السنّة، محمدی ری شهری، ص ۵۰۳ – ۵۲۳.</ref>

::::#'''ذکر و [[شکر]]:''' بدون [[شک]]، [[نعمت]] [[وجود امام]] و [[برکات]] حضور او در عالم، از بزرگ‌ترین نعمت‌های [[خداوند]] [[مهربان]] است و دُعا کردن برای آن [[حضرت]]، نوعی قدردانی از [[نعمت]] [[امام]] و [[شکرگزاری]] به درگاه اوست؛ چنان که [[غفلت]] از دُعا برای [[امام مهدی]]{{ع}} به گونه‌ای [[ناسپاسی]] و کفران [[نعمت الهی]] است. [[قرآن کریم]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَأَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ}}<ref>و نعمت‌های پروردگارت را بازگو کن؛ سورۀ ضحی: ۱۱.</ref>. یعنی [[خدا]] [[دوست]] دارد [[انسان]] نعمت‌های او را یاد کند، تا نعمت‌بودن آنها را فراموش نکند و فرصت بهره‌مندی از آنها را از دست ندهد. با این بیان، دُعا برای [[امام مهدی]]{{ع}} هم شکرِ [[خدا]] است و هم ذکرِ [[حضرت مهدی]]{{ع}} یعنی با [[توسّل]] و دُعا، رابطه‌ای پیوسته با [[امام]] برقرار می‌کنی و یاد و نام او را همیشه و همه جا در [[قلب]] و جانت زنده نگه‌می‌داری.