طاغوت در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'سعیدیان‌فر، محمد جعفر و ایازی، سید محمد علی، [[فرهنگ‌نامه' به 'سعیدیان‌فر و ایازی، [[فرهنگ‌نامه') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
: <div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[طاغوت (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div> | : <div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[طاغوت (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div> | ||
<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;"> | <div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;"> | ||
'''[[طاغوت]]'''، بر وزن فعلوت، همانند [[ملکوت]]، ولی در آن [[طاغوت]] لام الفعل بر عین الفعل مقدّم شده است و چون مصدر است بر [[مبالغه]] بسیار دلالت دارد<ref>الکشاف، ج 4، ص 120.</ref> و به معنای هر [[متجاوز]] و [[معبود]] غیر [[خداوند]] است. به جادوگر، [[کافر]]، کاهن، جنیّان [[سرکش]] و بازدارنده از [[حق]] اطلاق [[طاغوت]] شده است<ref>مفردات راغب، ص 520 - 521، «طغى».</ref>. در این مدخل، از واژه «[[طاغوت]]» استفاده شده است<ref>[[فرهنگ قرآن (کتاب)|فرهنگ قرآن]]، واژه «طاغوت».</ref>. | |||
==[[جایگاه]] [[پیامبران]] در [[مبارزه با طاغوت]]== | ==[[جایگاه]] [[پیامبران]] در [[مبارزه با طاغوت]]== | ||
یکی از مفاهیم [[اجتماعی]] و [[سیاسی]] [[قرآن]] که کاربرد بسیار دارد، کلمه [[طاغوت]] است. [[طاغوت]] که از ماده طغی یطغی است، به معنای بسیار تجاوزگر است، چون وزن آن به قولی “فعلوت”، مانند: [[ملکوت]]، [[ناسوت]] و رحموت است که با مقدّم شدن لام بر عین، [[قلب]] گردیده، و وزن آن “فلعوت” شده که در آن سه [[مبالغه]] یعنی نهایت طغیان‌گری است: (نام‌گذاری به مصدر، و بنای [[مبالغه]]، و [[قلب]] که برای اختصاص است). این کلمه هشت بار در [[قرآن مجید]] (زمر: ۱۹؛ [[مائده]]: ۶۰؛ نساء: ۶۳ و ۵۴ و ۷۸؛ بقره ۲۵۶ و ۲۵۷؛ نحل ۳۶) آمده که در هر باره با معنایی مناسب با سیاق پیدا کرده است:[[شیطان]]، [[بت]] (هر [[معبود]] دروغین و آنچه غیر از [[خدا]] مورد [[پرستش]] و [[عبادت]] قرار گیرد)، طغیان‌گران، کاهن، ساحر و خلاصه جامع همه این معانی اینکه هرکس کافر شود به آنچه مخالف امر و [[فرمان]] خداست<ref>مجمع البیان، اعلام قرآن قاموس قرآن.</ref>. هر چند [[ابن جریر طبری]] گفته: بعضی بر این [[باور]] بوده‌اند که کلمه [[طاغوت]] مانند [[جبت]] نام دو [[بت]] بوده که [[مشرکین]] آنها را می‌پرستیده‌اند<ref>ترجمه الاتقان فی علوم القرآن، ج۲، ص۱۷۰.</ref>، اما یکی از مصداق‌های آن [[بت]] می‌باشد و شامل هر نوع [[تجاوز]] از [[حق]] می‌شود که در حوزه [[افکار]] و [[عقاید]] و [[رفتار اجتماعی]] و [[اخلاقی]] کاربرد دارد و [[شناخت]] آن در برابر [[شناخت خدا]]، [[جهان]]، یا [[شناخت]] خود و [[جامعه]] - معنا و مفهوم دیگری پیدا کرده و در [[قرآن]] به عنوان [[شناخت]] [[خدایان دروغین]] [[جمادی]] و [[انسانی]] و نفی و طرد آنان، اصلی اصیل و بنیادین و از [[اهداف پیامبران]] معرفی شده است که در [[شعار]] {{متن قرآن|لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ}}<ref>«هیچ خدایی جز خداوند نیست» سوره صافات، آیه ۳۵.</ref> تجسم یافته است. | یکی از مفاهیم [[اجتماعی]] و [[سیاسی]] [[قرآن]] که کاربرد بسیار دارد، کلمه [[طاغوت]] است. [[طاغوت]] که از ماده طغی یطغی است، به معنای بسیار تجاوزگر است، چون وزن آن به قولی “فعلوت”، مانند: [[ملکوت]]، [[ناسوت]] و رحموت است که با مقدّم شدن لام بر عین، [[قلب]] گردیده، و وزن آن “فلعوت” شده که در آن سه [[مبالغه]] یعنی نهایت طغیان‌گری است: (نام‌گذاری به مصدر، و بنای [[مبالغه]]، و [[قلب]] که برای اختصاص است). این کلمه هشت بار در [[قرآن مجید]] (زمر: ۱۹؛ [[مائده]]: ۶۰؛ نساء: ۶۳ و ۵۴ و ۷۸؛ بقره ۲۵۶ و ۲۵۷؛ نحل ۳۶) آمده که در هر باره با معنایی مناسب با سیاق پیدا کرده است:[[شیطان]]، [[بت]] (هر [[معبود]] دروغین و آنچه غیر از [[خدا]] مورد [[پرستش]] و [[عبادت]] قرار گیرد)، طغیان‌گران، کاهن، ساحر و خلاصه جامع همه این معانی اینکه هرکس کافر شود به آنچه مخالف امر و [[فرمان]] خداست<ref>مجمع البیان، اعلام قرآن قاموس قرآن.</ref>. هر چند [[ابن جریر طبری]] گفته: بعضی بر این [[باور]] بوده‌اند که کلمه [[طاغوت]] مانند [[جبت]] نام دو [[بت]] بوده که [[مشرکین]] آنها را می‌پرستیده‌اند<ref>ترجمه الاتقان فی علوم القرآن، ج۲، ص۱۷۰.</ref>، اما یکی از مصداق‌های آن [[بت]] می‌باشد و شامل هر نوع [[تجاوز]] از [[حق]] می‌شود که در حوزه [[افکار]] و [[عقاید]] و [[رفتار اجتماعی]] و [[اخلاقی]] کاربرد دارد و [[شناخت]] آن در برابر [[شناخت خدا]]، [[جهان]]، یا [[شناخت]] خود و [[جامعه]] - معنا و مفهوم دیگری پیدا کرده و در [[قرآن]] به عنوان [[شناخت]] [[خدایان دروغین]] [[جمادی]] و [[انسانی]] و نفی و طرد آنان، اصلی اصیل و بنیادین و از [[اهداف پیامبران]] معرفی شده است که در [[شعار]] {{متن قرآن|لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ}}<ref>«هیچ خدایی جز خداوند نیست» سوره صافات، آیه ۳۵.</ref> تجسم یافته است. | ||