اطاعت خدا: تفاوت میان نسخه‌ها

##بیان اول: [[خداوند]] [[خالق]] و مالک همه موجودات از جمله [[انسان]] است و به همین [[دلیل]] [[حق]] [[امر و نهی]] و [[اطاعت]] شدن بر مخلوق خود دارد.

##بیان دوم: از آنجا که [[خداوند]] [[رازق]] و منعِم است و شکرِ هر منعمی [[واجب]] است، [[شکر]] نعمتی که متناسب با [[رزق]] و [[آفرینش]] است [[اطاعت از خداوند]] است.

# [[قرآن]]: در [[آیات]] بسیاری از [[قرآن]] به [[اطاعت از خداوند]] توصیه شده است از جمله: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَلَا تُبْطِلُوا أَعْمَالَكُمْ}}<ref>«ای مؤمنان! از خداوند فرمانبرداری کنید و از پیامبر فرمان برید و کردارهایتان را تباه نگردانید» سوره محمد، آیه ۳۳.</ref>.<ref>موسوعة الفقهیة المیسرة، ج ۴ ص ۱۲؛ اراکی، محسن، فقه نظام سیاسی اسلام، ج۱.</ref>

# [[روایت]]: [[جابر]] از [[امام باقر]]{{ع}} [[روایت]] کرده که [[حضرت]] فرمودند: «ای [[جابر]] کسی که ادعای [[تشیع]] می‌کند می‌پندارد همین که بگوید من [[اهل بیت]] را دوست دارم [[کفایت]] می‌کند، به [[خدا]] قسم [[شیعه]] ما نیست مگر کسی که [[تقوای الهی]] داشته باشد و از او [[اطاعت]] کند... تا اینکه فرمودند: بین [[خداوند]] و بین هیچ کسی [[قرابت]] و نزدیکی نیست دوستدارترین [[بندگان]] نسبت به [[خداوند عزوجل]] [[باتقواترین]] آنها و عامل‌ترین آنها به [[طاعت]] [[خداوند]] است. ای [[جابر]] به [[خدا]] قسم کسی به [[خداوند]] نزدیک نمی‌شود مگر با [[طاعت]] و [[برائت]] از [[آتش جهنم]] معنا ندارد و کسی بر [[خداوند]] حجتی ندارد. کسی که [[فرمانبردار]] [[خداوند]] باشد ولی ماست و کسی که از [[اطاعت خداوند]] سر باز زند، [[دشمن]] ماست و [[ولایت]] ما نمی‌رسد مگر با عمل و [[ورع]]»<ref>{{متن حدیث|یا جابر، أیکتفی من ینتحل التشیع أن یقول بحبنا أهل البیت؟! فوالله ما شیعتنا إلا من اتقی الله وأطاعه ـ إلی أن قال: ـ لیس بین الله وبین أحد قرابة، أحب العباد إلی الله عز وجل [وأکرمهم علیه] أتقاهم وأعملهم بطاعته. یا جابر، والله ما یتقرب إلی الله تبارک وتعالی إلا بالطاعة، وما معنا براءة من النار، ولا علی الله لأحد من حجة، من کان لله مطیعا فهو لنا ولی، ومن کان لله عاصیا فهو لنا عدو، وما تنال ولایتنا إلا بالعمل والورع}}؛ اصول کافی ج ۲ ص ۷۴؛ باب الطاعة و التقوی، حدیث ۳.</ref>.<ref>موسوعة الفقهیة المیسرة، ج ۴، ص ۱۲.</ref>

==قلمرو [[اطاعت از خدا]]==

بر اساس نگرش [[توحیدی]]، [[حق اطاعت]] بالأصاله، ویژه [[خداوند متعال]] است،<ref>ر.ک: جعفر پیشه، مصطفی، دائرة المعارف قرآن ج ۳ ص ۵۳۰؛ درس خارج اصول فقه اسلام، آیت الله اراکی، جلسه اول، سالتحصیلی ۱۳۹۹ ـ ۱۴۰۰.</ref> از این رو قلمرو [[اطاعت از خداوند]] هیچ محدودیتی ندارد<ref>موسوعة الفقهیة المیسرة ج ۴ ص ۱۲.</ref> و [[اطاعت]] از [[حکم]] و [[فرمان]] غیر [[خداوند]]، هم اگر به [[فرمان]] و [[اذن الهی]] نباشد، به [[شرک]] منتهی می‌شود<ref>ر.ک: جعفر پیشه، مصطفی، دائرة المعارف قرآن ج ۳ ص۵۳۰.</ref>. {{متن قرآن|أَطِيعُوا اللَّهَ}}<ref> [[اقرار]] به [[توحید]] و انجام [[فرائض الهی]] در حلام و [[حرام]] و [[احکام]] است<ref>ر.ک: حیدری اصفهانی،  ‌‌‌اطاعت‌ از خاتم پیامبران در قرآن کریم به نقل از تفسیر سورآبادی، ج ۳، ص ۱۶۹۰.</ref>. به عبارت دیگر [[اطاعت از خدا]] یعنی [[پیروی]] از احکامی که به عنوان [[وحی]] بر [[قلب]] [[پیامبر]] نازل شده و مورد [[حکم]] و خطاب تمام [[مؤمنین]] هستند و [[اطاعت از پیامبر خدا]] که توضیح و [[تفسیر]] [[وحی الهی]] است نیز به [[امر الهی]] است<ref>ر.ک: حسینی تهرانی، امام‌شناسی ج ۲، درس پانزدهم:</ref>.