وظیفه مسلمانان نسبت به امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::نویسندگان کتاب ''«[[نگین آفرینش ج۱ (کتاب)|نگین آفرینش]]»'' در این باره گفته‌اند:

::::::«در [[روایات]] و بیانات [[پیشوایان]] [[دین]]، [[وظایف]] فراوانی برای [[منتظران]] [[ظهور]] بیان شده است که در اینجا مهم‌ترین آن‌ها را بیان می‌کنیم:

::::#'''الگوپذیری:''' وقتی [[معرفت]] به [[امام]] و جلوه‌های زیبای آن بزرگوار به دست آمد، سخن از [[پیروی]] و [[الگو]] گرفتن از آن [[مظهر]] [[کمالات]] به میان می‌آید. [[پیامبر خاتم|پیامبر اکرم]]{{صل}} فرمود: "خوشا به حال آنکه [[قائم]] [[خاندان]] مرا [[درک]] کند؛ در حالی که پیش از دوران [[قیام]]، به او و [[امامان]] قبل از او [[اقتدا]] کرده و از [[دشمنان]] ایشان، اعلام بیزاری کرده باشد. آنان [[دوستان]] و همراهانِ من و [[گرامی‌ترین امت]] من، در نزد من هستند"<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، باب ۲۵، ح ۳، ص ۵۳۵.</ref>. به [[راستی]] آن کس که در [[تقوا]]، [[عبادت]]، و [[ساده زیستی]]، [[سخاوت]]، [[صبر]] و همه [[فضائل اخلاقی]] دنباله رو [[امام]] و مراد خویش است، چه رتبه بلندی نزد آن [[رهبر]] [[الهی]] خواهد داشت و آن گاه که به حضور مقدسش بار یابد، چه سربلند و سرافراز خواهد بود؟ آیا جز این است که منتظری که در طلب زیباترین پدیده عالم است، خود را به [[خوبی‌ها]] می‌آراید و از [[زشتی‌ها]] و [[رذائل اخلاقی]] دوری می‌کند و در مسیر [[انتظار]] همواره مراقب افکار و [[اعمال]] خویش است؟ و گرنه افتادنبه دام [[بدی‌ها]]، رفته رفته فاصله او و [[معشوق]] خوبان را زیادتر خواهد کرد و این، حقیقتی است که در بیان هشدار دهنده آن [[امام]] [[موعود]] آمده است: "هیچ چیز ما را از [[شیعیان]] جدا نکرده است، مگر آنچه از کارهای ایشان که به ما می‌رسد؛ اعمالی که خوشایند ما نیست و از [[شیعیان]] [[انتظار]] نداریم"<ref>{{متن حدیث|" فَمَا يَحْبِسُنَا عَنْهُمْ‏ إِلَّا مَا يَتَّصِلُ‏ بِنَا مِمَّا نَكْرَهُهُ‏ وَ لَا نُؤْثِرُهُ‏ مِنْهُم‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ احتجاج، ج ۲، ص ۴۹۹.</ref>. نهایت آرزوی [[منتظران]]، آن است که در برپایی [[دولت مهدوی]] و [[حکومت]] [[عدل جهانی]] سهمی داشته باشند و افتخار یاوری و [[همراهی]] آخرین [[حجّت]] [[حق]] را به دست آورند؛ ولی مگر نیل به چنین [[سعادت]] بزرگی جز با [[خودسازی]] و [[آراستگی]] [[اخلاقی]] میسّر است؟ [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: "هر کس [[دوست]] دارد از [[یاران]] [[امام مهدی|حضرت قائم]]{{ع}} باشد، باید [[منتظر]] باشد و در حال [[انتظار]]، به [[پرهیزکاری]] و [[اخلاق نیکو]] [[رفتار]] کند"<ref>{{متن حدیث|" مَنْ‏ سَرَّهُ‏ أَنْ‏ يَكُونَ‏ مِنْ‏ أَصْحَابِ‏ الْقَائِمِ‏ فَلْيَنْتَظِرْ وَ لْيَعْمَلْ‏ بِالْوَرَعِ‏ وَ مَحَاسِنِ‏ الْأَخْلَاقِ‏ وَ هُوَ مُنْتَظِرٌ ‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ غیبت نعمانی، باب ۱۱، ح ۱۶، ص ۲۰۷.</ref>. روشن است که در مسیر تحقق چنین خواسته‌ای، هیچ‌ [[الگو]] و نمونه‌ای [[برتر]] از آن [[امام]] بزرگوار که آینه تمام زیبایی‌هاست، یافت نمی‌شود.

::::#'''یاد [[امام]]:''' آنچه [[منتظران]] را در کسب معرفتِ [[امام]] و [[پیروی]] از آن بزرگوار [[یاری]] می‌دهد و [[پایداری]] در راه [[انتظار]] را به دنبال دارد، [[پیوستگی]] و ارتباط مداوم با آن طبیب [[جان‌ها]] است. به [[راستی]] وقتی آن [[امام]] [[مهربان]] [[امّت]]، همیشه و همه جا به حال [[شیعیان]] خود نظر دارد و لحظه‌ای آن‌ها را از یاد نمی‌برد، آیا رواست که دلدادگان روی او به [[دنیا]] و تعلّقات آن سرگرم شوند و از آن [[عزیز]]، غافل و بی‌خبر بمانند؟ راه و رسم [[دوستی]] و [[محبّت]] آن است که در همه حال او را بر خود و دیگران مقدم بدارند. وقتی بر سجاده [[دعا]] می‌نشینند، از او آغاز نمایند و برای [[سلامتی]] و [[فرج]] آن [[حضرت]] [[دعا]] کنند که آن بزرگوار خود فرمود: "برای [[تعجیل فرج]] بسیار [[دعا]] کنید که [[فرج]] شما در همان است"<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، باب ۴۵، ص ۲۳۷.</ref>. و باید همواره زمزمه کنند:{{متن حدیث|"اللَّهُمَّ كُنْ لِوَلِيِّكَ الْحُجَّةَ بْنَ الْحَسَنِ صَلَوَاتُكَ عَلَيْهِ وَ عَلَى آبَائِهِ فِي هَذِهِ السَّاعَةِ وَ فِي كُلِّ سَاعَةٍ وَلِيّاً وَ حَافِظاً وَ قَائِداً وَ نَاصِراً وَ دَلِيلًا وَ عَيْناً حتي تُسْكِنَهُ أَرْضَكَ طَوْعاً وَ تُمَتِّعَهُ فِيهَا طَوِيلًا ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}<ref>مفاتیح الجنان، اعمال شب بیست و سوم ماه مبارک رمضان.</ref>. [[منتظر حقیقی]]، هنگام [[صدقه]] دادن، ابتدا [[سلامتی]] وجود [[شریف]] [[امام]] خود را در نظر می‌گیرد و به هر بهانه، دستِ [[توسّل]] به دامن پر مهر او می‌زند و به [[اشتیاق]] [[ظهور]] [[مبارک]] او و دیدن [[جمال]] بی‌مثالش ناله سر می‌دهد: "سخت است بر من که همه را ببینم و تو دیده نشوی"<ref>{{متن حدیث|"عَزِيزٌ عَلَيَ‏ أَنْ‏ أَرَى‏ الْخَلْقَ‏ وَ لَا تُرَى‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ دعای نُدبه.</ref>. رهرو و راه [[انتظار]] در مجالسی که به نام آن [[محبوب]] [[دل‌ها]] تشکیل شود، حضور می‌یابد تا ریشه‌های [[محبت]] او را در [[دل]] خود محکم‌تر کند و به مکان‌هایی مانند [[مسجد سهله]] و [[مسجد جمکران]] و [[سرداب مقدّس]] که منسوب به [[امام مهدی|امام عصر]]{{ع}} است، رفت و آمد می‌کند. از زبیاترین جلوه‌های یاد [[امام مهدی]]{{ع}} در [[زندگی]] [[منتظران]] ظهورش، آن است که هر روز با او [[تجدید عهد]] کرده، [[پیمان وفاداری]] ببندند و [[استواری]] خود را بر آن [[عهد]] اعلام کنند. در فرازی از [[دعای عهد]] چنین می‌خوانیم:{{متن حدیث|" اللَّهُمَ‏ إِنِّي‏ أُجَدِّدُ لَهُ‏ فِي‏ صَبِيحَةِ يَوْمِي‏ هَذَا وَ مَا عِشْتُ‏ مِنْ‏ أَيَّامِي‏ عَهْداً وَ عَقْداً وَ بَيْعَةً لَهُ‏ فِي‏ عُنُقِي‏ لَا أَحُولُ‏ عَنْهَا وَ لَا أَزُولُ‏ أَبَداً اللَّهُمَّ اجْعَلْنِي مِنْ أَنْصَارِهِ وَ أَعْوَانِهِ وَ الذَّابِّينَ عَنْهُ وَ الْمُسَارِعِينَ إِلَيْهِ فِي قَضَاءِ حَوَائِجِهِ وَ الْمُحَامِينَ عَنْهُ وَ السَّابِقِينَ إِلَى إِرَادَتِهِ وَ الْمُسْتَشْهَدِينَ بَيْنَ يَدَيْهِ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}<ref>بار خدایا! من در بامداد این روز و تمام دوران زندگی‌ام، عهد و پیمان و بیعتی را که از آن حضرت بر گردن دارم، با او تجدید می‌کنم که هرگز از آن عهد و بیعت برنگردم و بر آن پایدار بمانم. بار خدایا! مرا از یاران و کمک کاران آن حضرت و مدافعان از حریم مقدس او و شتاب کنندگان به سوی او برای انجام خواسته‌هایش و اطاعت کنندگان از دستوراتش و حمایت کنندگان از وجود شریفش و سبقت جویان به سوی خواسته‌اش و شهیدان در رکاب حضرتش قرار ده؛ دعای عهد.</ref>. اگر کسی پیوسته این [[عهد]] را بخواند و از عمق [[جان]] به مضامین آن پای بند باشد، هرگز به [[سستی]] گرفتار نمی‌شود و در تحقق آرمان‌های [[امام]] خود و [[زمینه سازی]] برای [[ظهور]] آن بزرگوار، لحظه‌ای از پای نمی‌نشیند و به [[راستی]] که [[شایسته]] حضور در میدان [[یاری]] آن [[ذخیره الهی]] خواهد بود. [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: هر کس [[چهل]] بامداد، [[خدا]] را با [[دعای عهد]] بخواند، از [[یاوران]] [[قائم]] ما خواهد بود و اگر [[پیش از ظهور]] آن [[حضرت]] بمیرد، [[خداوند]] او را از قبرش بیرون آورد و [[قائم]] {{ع}} را [[یاری]] دهد"