سلم: تفاوت میان نسخه‌ها

این [[آیه شریفه]] [[صلح]] و مسالمت‌جویی را به عنوان اصل اوّلیه و قاعده کلی در [[روابط بین الملل]] و [[سیاست خارجی]] از دیدگاه [[قرآن]] بیان می‌کند. عده‌ای از [[مفسران]] این [[آیه]] را [[منسوخ]] به [[آیات جهاد]] و همچنین [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|فَلَا تَهِنُوا وَتَدْعُوا إِلَى السَّلْمِ وَأَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ}}<ref>«پس، سستی نکنید و (دشمنان را) به سازش فرا مخوانید در حالی که شما برترید و خداوند با شماست و هرگز از (پاداش) کردارهایتان نمی‌کاهد» سوره محمد، آیه ۳۵.</ref> می‌دانند<ref>محمود شهابی، ادوار فقه، ج۱، ص۱۹۷-۲۰۶.</ref>. عده‌ای آن را [[منسوخ]] نمی‌دانند؛ لکن امر به [[صلح]] و مسالمت‌جویی را دایرمدار [[مصلحت]] می‌دانند که تشخیص آن بر عهده [[حاکم اسلامی]] است. گروهی دیگر [[مصالحه]] با [[کفار]] و [[مشرکان]] را [[مقید]] به زمان دانسته‌اند و زمان آن را بیشتر از ده سال جایز نمی‌دانند؛ به [[دلیل]] [[سیره پیامبر]]{{صل}} در [[صلح حدیبیه]] که مدت [[قرارداد صلح]] ده سال معیّن شده بود؛ هرچند پیش از اتمام مدت آن [[قرارداد صلح]]، [[مشرکان]] [[مکّه]] آن را نقض کردند<ref>وهبة بن مصطفی زحیلی، التفسیر المنیر، ج۱۰، ص۶۱.</ref>.

در [[آیه]] {{متن قرآن|وَأَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ وَمِنْ رِبَاطِ الْخَيْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدُوَّ اللَّهِ وَعَدُوَّكُمْ}}<ref>«و آنچه در توان دارید از نیرو و اسبان آماده  در برابر آنان فراهم سازید که بدان دشمن خداوند و دشمن خود را به هراس می‌افکنید» سوره انفال، آیه ۶۰.</ref> [[مسلمانان]] موظف به [[آمادگی برای جهاد]] شده‌اند، قبل از آن هم به [[سختگیری]] در [[جنگ]] با [[مشرکان]] [[امر]] شده بودند: {{متن قرآن|فَإِمَّا تَثْقَفَنَّهُمْ فِي الْحَرْبِ فَشَرِّدْ بِهِمْ مَنْ خَلْفَهُمْ لَعَلَّهُمْ يَذَّكَّرُونَ}}<ref>«پس چون در جنگ بر آنان دست یافتی با (تار و مار کردن) آنها، کسانی را که در پس ایشانند پراکنده ساز! باشد که در یاد گیرند» سوره انفال، آیه ۵۷.</ref> و بعد از [[آیه سِلم]] نیز [[پیامبر]]{{صل}} [[مأمور]] به آماده ‌کردن [[مؤمنان]] برای [[جهاد]] شده است: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ حَرِّضِ الْمُؤْمِنِينَ عَلَى الْقِتَالِ}}<ref>«ای پیامبر! مؤمنان را به کارزار برانگیز» سوره انفال، آیه ۶۵.</ref>.