قبیله در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

طبق [[آیه]] سیزدهم از سورۀ [[مبارکه]] حجرات<ref>{{متن قرآن|يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّا خَلَقْنَاكُمْ مِنْ ذَكَرٍ وَأُنْثَى وَجَعَلْنَاكُمْ شُعُوبًا وَقَبَائِلَ لِتَعَارَفُوا إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقَاكُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌ}} «ای مردم! ما شما را از مردی و زنی آفریدیم و شما را گروه‌ها و قبیله‌ها کردیم تا یکدیگر را باز‌شناسید، بی‌گمان گرامی‌ترین شما نزد خداوند پرهیزگارترین شماست، به راستی خداوند دانایی آگاه است» سوره حجرات، آیه ۱۳.</ref>، [[قبیله]] از نشانه‌های [[شناسایی]] افراد [[انسانی]] به شمار آمده و [[پیامبر]]{{صل}} از آغاز [[تشکیل حکومت]]، با بسیاری از [[قبایل]] که هر کدام دارای تشکیلات [[سیاسی]] مستقلی بودند، [[ارتباط]] [[سیاسی]] برقرار نمود<ref>سیره ابن هشام، ج۲، ص۵۰۴-۵۰۱؛ الاموال، ص۱۲۵ و ۲۰۲؛ بحار الانوار، ج۱۹، ص۱۱۱-۱۱۰.</ref>. از آنجا که [[نظام]] [[حکومتی]] در [[حجاز]] و بخش‌های دیگر شبه جزیرۀ [[عربستان]] با [[سیستم]] قبیله‌ای اداره می‌شد، همواره میان این [[قبایل]]، [[عداوت]] و دشمنی‌های دیرین وجود داشت؛ از این‌رو، [[پیامبر]]{{صل}} با انعقاد [[پیمان]] "[[اخوت اسلامی]]" میان [[قبایل]] - با [[حفظ]] [[آداب و رسوم]] قبیله‌ای - [[سعی]] در نزدیک کردن آنها به هم نمود و [[قبایل]]، با وجود [[حفظ]] [[سیستم]] قبیله‌ای خود، جزو [[امت واحده]] بوده و همین امر، [[زمینه‌ساز]] شکل‌گیری [[حکومت]] [[مقتدر]] [[اسلامی]] گردید<ref>سیره ابن هشام، ج۲، ص۵۰۴-۵۰۱؛ السیرة النبویة، ابن کثیر، ج۲، ص۳۲۳-۳۲۰؛ سیره حلبی، ج۲، ص۹۶؛ إعلام الوری، ص۴۵؛ مکاتیب الرسول، ج۱، ص۲۴۳؛ ر.ک: امت واحده.</ref><ref>[[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی]]، ص ۱۴۹.</ref>.