آرامش در معارف و سیره سجادی: تفاوت میان نسخه‌ها

آرامش در معارف و سیره سجادی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۳ نوامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۳:۲۳

۸ بایت حذف‌شده ، ‏۲۳ نوامبر ۲۰۲۰

جز

جایگزینی متن - '‌و‌هفتم' به ' و هفتم'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۲۱۰

ویرایش

@@ خط ۱۵: / خط ۱۵: @@
 آنچه [[دل]] آدمی را آرام و مطمئن می‌سازد [[ایمان به خدا]] و یاد اوست. [[ایمان]] و [[خداباوری]]، [[روحیه]] [[تقوا]] و [[خداترسی]] را در [[انسان]] زیاد می‌کند. با [[افزایش ایمان]]، [[معرفت]]، تقوا و [[خویشتن‌داری]] از [[امیال]] و [[شهوات]] ناروا، [[روح انسان]] به [[یکپارچگی]] و آرامشی دست پیدا می‌کند که حاصل آن [[وقار]] و آرامش و [[حلم]] و [[بردباری]] است. [[امام علی]]{{ع}} در [[وصف]] [[متقین]] می‌گوید: {{متن حدیث|فِي‏ الزَّلَازِلِ‏ وَقُورٌ وَ فِي‏ الْمَكَارِهِ‏ صَبُورٌ}}<ref>نهج‌البلاغه، خطبه ۱۹۳.</ref>؛ «آنان در حوادث تکان دهنده آرام و باوقار و در [[ناگواری‌ها]] بردبار و شکیبایند».
-در [[صحیفه سجادیه]]، [[امام سجاد]]{{ع}} در مناجات‌های خود از [[خداوند]] درخواست می‌کند به او [[آرامش]] و [[طمأنینه]] نفس [[عطا]] فرماید: {{متن حدیث|وَاجْعَلْ قَلْبِي‏ وَاثِقاً بِمَا عِنْدَكَ... وَ اجْمَعْ لِيَ الْغِنَى وَ الْعَفَافَ... وَ الطُّمَأْنِينَةَ وَ الْعَافِيَةَ}}؛ «بار خدایا دلم را به آنچه در نزد توست آرام و مطمئن نمای و همه قصد مرا ویژه اعمالی ساز که رضای تو در آن باشد و مرا به کاری برگمار که خاصّان درگاهت را بر آن می‌گماری... و [[توانگری]] و [[عفّت]] و [[آسایش]] و بی‌گزندی و تندرستی و فراخی در روزی و آرامش و [[عاقبت]] را همه یک‌جا نصیب من گردان»<ref>نیایش چهل‌و‌هفتم.</ref>.
+در [[صحیفه سجادیه]]، [[امام سجاد]]{{ع}} در مناجات‌های خود از [[خداوند]] درخواست می‌کند به او [[آرامش]] و [[طمأنینه]] نفس [[عطا]] فرماید: {{متن حدیث|وَاجْعَلْ قَلْبِي‏ وَاثِقاً بِمَا عِنْدَكَ... وَ اجْمَعْ لِيَ الْغِنَى وَ الْعَفَافَ... وَ الطُّمَأْنِينَةَ وَ الْعَافِيَةَ}}؛ «بار خدایا دلم را به آنچه در نزد توست آرام و مطمئن نمای و همه قصد مرا ویژه اعمالی ساز که رضای تو در آن باشد و مرا به کاری برگمار که خاصّان درگاهت را بر آن می‌گماری... و [[توانگری]] و [[عفّت]] و [[آسایش]] و بی‌گزندی و تندرستی و فراخی در روزی و آرامش و [[عاقبت]] را همه یک‌جا نصیب من گردان»<ref>نیایش چهل و هفتم.</ref>.
 اما نکته مهم در مناجات‌های امام سجاد{{ع}} این است که بدانیم آرامش و سکونت [[قلب]] [[انسان]] ناشی از [[ایمان به خدا]] و به سوی او رفتن است: «بار خدایا، بارِ منّت هیچ [[گنهکار]] و [[کافر]] بر دوشِ من منه و برای هیچ یک از آنان در نزد من [[نعمت]] و بهره‌ای قرار مده و مرا نیز به آنان محتاج مکن، بلکه آرامش [[دل]] و آسایش [[جان]] و [[بی‌نیازی]] و کفایت مرا تنها به خود و [[بندگان]] نیکوکارت منحصر فرمای»<ref>نیایش بیست‌ویکم.</ref>.
@@ خط ۲۳: / خط ۲۳: @@
 آنچه [[دل]] [[آدمی]] را آرام و مطمئن می‌سازد [[ایمان به خدا]] و یاد اوست. [[ایمان]] و [[خداباوری]]، [[روحیه]] [[تقوا]] و [[خداترسی]] را در [[انسان]] زیاد می‌کند. با [[افزایش ایمان]]، [[معرفت]]، تقوا و [[خویشتن‌داری]] از [[امیال]] و [[شهوات]] ناروا، [[روح انسان]] به [[یکپارچگی]] و آرامشی دست پیدا می‌کند که حاصل آن [[وقار]] و آرامش و [[حلم]] و [[بردباری]] است. [[امام علی]]{{ع}} در [[وصف]] [[متقین]] می‌گوید: {{متن حدیث|فِي‏ الزَّلَازِلِ‏ وَقُورٌ وَ فِي‏ الْمَكَارِهِ‏ صَبُورٌ}}<ref>نهج‌البلاغه، خطبه ۱۹۳.</ref>؛ «آنان در حوادث تکان دهنده آرام و باوقار و در [[ناگواری‌ها]] بردبار و شکیبایند».
-در [[صحیفه سجادیه]]، [[امام سجاد]]{{ع}} در مناجات‌های خود از [[خداوند]] درخواست می‌کند به او آرامش و طمأنینه نفس [[عطا]] فرماید: {{متن حدیث|وَاجْعَلْ قَلْبِي‏ وَاثِقاً بِمَا عِنْدَكَ... وَ اجْمَعْ لِيَ الْغِنَى وَ الْعَفَافَ... وَ الطُّمَأْنِينَةَ وَ الْعَافِيَةَ}}؛ «بار خدایا دلم را به آنچه در نزد توست آرام و مطمئن نمای و همه قصد مرا ویژه اعمالی ساز که رضای تو در آن باشد و مرا به کاری برگمار که خاصّان درگاهت را بر آن می‌گماری... و [[توانگری]] و [[عفّت]] و [[آسایش]] و بی‌گزندی و تندرستی و فراخی در روزی و [[آرامش]] و [[عاقبت]] را همه یک‌جا نصیب من گردان»<ref>نیایش چهل‌و‌هفتم.</ref>.
+در [[صحیفه سجادیه]]، [[امام سجاد]]{{ع}} در مناجات‌های خود از [[خداوند]] درخواست می‌کند به او آرامش و طمأنینه نفس [[عطا]] فرماید: {{متن حدیث|وَاجْعَلْ قَلْبِي‏ وَاثِقاً بِمَا عِنْدَكَ... وَ اجْمَعْ لِيَ الْغِنَى وَ الْعَفَافَ... وَ الطُّمَأْنِينَةَ وَ الْعَافِيَةَ}}؛ «بار خدایا دلم را به آنچه در نزد توست آرام و مطمئن نمای و همه قصد مرا ویژه اعمالی ساز که رضای تو در آن باشد و مرا به کاری برگمار که خاصّان درگاهت را بر آن می‌گماری... و [[توانگری]] و [[عفّت]] و [[آسایش]] و بی‌گزندی و تندرستی و فراخی در روزی و [[آرامش]] و [[عاقبت]] را همه یک‌جا نصیب من گردان»<ref>نیایش چهل و هفتم.</ref>.
 اما نکته مهم در مناجات‌های [[امام سجاد]]{{ع}} این است که بدانیم آرامش و سکونت [[قلب]] [[انسان]] ناشی از [[ایمان به خدا]] و به سوی او رفتن است: «بار خدایا، بارِ منّت هیچ [[گنهکار]] و [[کافر]] بر دوشِ من منه و برای هیچ یک از آنان در نزد من [[نعمت]] و بهره‌ای قرار مده و مرا نیز به آنان محتاج مکن، بلکه آرامش [[دل]] و آسایش [[جان]] و [[بی‌نیازی]] و کفایت مرا تنها به خود و [[بندگان]] نیکوکارت منحصر فرمای»<ref>نیایش بیست‌ویکم.</ref>.