اجابت: تفاوت میان نسخه‌ها

اجابت به معنای پاسخ گفتن، [[پذیرفتن]]، و درخواست کسی را قبول کردن است<ref>مفردات الفاظ القرآن.</ref>. جواب در مقابل سؤال می‌آید و سؤال بر دو گونه است: اول به معنای [[پرسش]] کردن، که جواب آن به صورت سخن و گفتار است. مانند {{متن قرآن|أَجِيبُوا دَاعِيَ اللَّهِ}}<ref>«ای قوم! پاسخ فراخواننده به خداوند را بدهید» سوره احقاف، آیه ۳۱.</ref>. دوم به معنای تقاضای کمک و درخواست چیزی کردن، که پاسخ آن انجام تقاضای شخص [[سائل]] است، مانند: {{متن قرآن|قَالَ قَدْ أُجِيبَتْ دَعْوَتُكُمَا فَاسْتَقِيمَا}}<ref>«فرمود: دعای شما پذیرفته شد پس پایداری ورزید» سوره یونس، آیه ۸۹.</ref>. بر این پایه می‌توان گفت هر دعایی دو رکن دارد؛ نخست، خواستن، که از سوی نیایشگر صورت می‌گیرد، و دوم، پاسخ دادن، که [[خداوند متعال]] آن را تضمین نموده است. [[علی]]{{ع}} فرمود: چنین نیست که [[خداوند]]، درِ [[دعا]] را بگشاید و درِ اجابت را ببندد؛ چراکه خود می‌فرماید: بخوانید مرا تا اجابت کنم شما را<ref>نهج البلاغه، حکمت ۴۳۵.</ref>. [[امام زین‌العابدین]]{{ع}} در [[زیارت]] [[امین‌الله]] می‌گوید: «بارخدایا!... صدای دعاکنندگان به سوی درگاه تو فراز می‌آید، و درهای اجابت برایشان باز است، و دعای کسی که با تو [[مناجات]] کند [[مستجاب]] است»<ref>کامل الزیارات، ص۹۳.</ref>. از بررسی مجموعه [[آیات]] و [[روایات]] و نیایش‌های [[امام سجاد]]{{ع}} به دست می‌آید که برای [[اجابت دعا]] هیچ چیز جز تحقق [[حقیقت]] دعا و اینکه تنها از [[خدا]] خواسته شود- نه غیر آن- لازم نیست<ref>صحیفه سجادیه، دعاهای ۲۰، ۲۲ و ۲۸.</ref>.

شرط دیگرِ دعای [[راستین]]، چنان‌که در دعاهای ۲۰، ۲۲ و ۵۲ از [[صحیفه]] مورد توجه قرار گرفته، [[اخلاص]] در [[دعا]] و درخواست کردن تنها از [[خداوند]] [[پاک]] است و این زمانی حاصل می‌شود که نیایشگر از تمامی اسباب و [[علل]] ظاهری دست بکشد و دلش را تنها به خداوند بپیوندد، اما کسی که دلش را تنها به اسباب و علل ظاهری و یا به آنها و به خداوند با هم پیوند دهد، پروردگارش را نخوانده بلکه دیگری را خوانده است<ref>المیزان، ج۱۵، ص۳۸۱.</ref>.