توشه آخرت: تفاوت میان نسخه‌ها

==[[توشه آخرت]] از منظر [[امام سجاد]]{{ع}}==

به گزارش [[صحیفه سجادیه]]، [[رهایی]] از حرارت [[آتش]] [[جهنمی]] که استخوان را به خاکستر تبدیل می‌کند، دردناک‌ترین شکنجه‌ها را دارد، دارای کژدم‌های سهمناک و دهان‌گشوده و مارهایی با نیش‌های دهشت‌زاست و آب جوشان آن، روده و معده [[دوزخیان]] را قطعه قطعه می‌کند، جز با فراهم آوردن ره‌توشه‌ای مناسب ممکن نیست<ref>نیایش سی و دوم.</ref>. برخی از ره‌توشه‌هایی که امام سجاد{{ع}} برای عالم آخرت توصیه می‌فرماید عبارتند از:

*'''بهره مندی از [[عافیت]]''': [[امام زین‌العابدین]]{{ع}}، گسترش چتر عافیت [[الهی]] در تمام زوایای [[زندگی]] انسان را مهم‌ترین عنصر مناسب [[سفر]] [[اخروی]] می‌داند: “بار خدایا! بر [[محمد]] و [[خاندان]] او [[درود]] فرست و [[جامه]] عافیت خویش بر تن من بپوش و مرا در عافیت خود فرو پوشان و در حصار [[عافیت]] خود جای ده و به عافیت خود گرامی دار و به عافیت خود [[بی‌نیاز]] فرمای و عافیت خود به من بخش و عافیت خود به من ارزانی دار و عافیت خود برای من بگستران و عافیت خود در خور من گردان و میان من و عافیت خود در [[دنیا]] و [[آخرت]] جدایی میفکن»<ref>نیایش بیست و سوم</ref>.

*'''[[ستایش خداوند]]''': [[امام سجاد]]{{ع}}، [[حمد]] و [[سپاس]] [[خداوند]] را مهم‌ترین عامل محافظ [[انسان]] از [[عذاب الهی]]، معرفی می‌کند: «بارالها! [[توفیق]] آن‌چنان حمد و سپاسی ده که ما را از [[آتش]] دردناک خداوندی برهاند و در جوار کَرَمت بنشاند»<ref>نیایش یکم.</ref>. کوتاهی در استفاده از [[نعمت‌های الهی]]، [[محرومیت]] انسان از خیر دنیا و آخرت را موجب می‌شود: {{متن حدیث|إِلَهِي‏ فَلَا تَحْرِمْنِي‏ خَيْرَ الْآخِرَةِ وَ الْأُولَى لِقِلَّةِ شُكْرِي، وَ اغْفِرْ لِي مَا تَعْلَمُ مِنْ ذُنُوبِي‏}}‌<ref>نیایش پنجاه‌و‌یکم.</ref>: «ای خداوند، مرا به‌سبب اندک بودن سپاسگزاریم از خیر دنیا و آخرت [[محروم]] مکن. گناهانم را که تنها تو از آن [[آگاهی]]، بیامرز».