سعد بن معاذ انصاری: تفاوت میان نسخه‌ها

سعد بن معاذ در نبرد احزاب [[زره]] کاملی نداشت و دستانش حفاظی نداشتند. اشعاری نیز به سعد نسبت داده شده که از [[آمادگی]] وی برای [[شهادت]] حکایت دارد<ref>السیرة النبویه، ج۲، ص۲۲۶؛ الطبقات، ج۳، ص۳۲۴.</ref>. او در آغاز نبرد احزاب، [[مأموریت]] یافت تا همراه سعد بن عباده، [[رئیس]] خزرج از [[خیانت]] [[قبیله]] [[یهودی]] [[بنی‌قریظه]] و [[اتحاد]] آنان با [[سپاهیان]] احزاب [[اطمینان]] یابد و هنگامی که سعد به سکونتگاه آنان رفت، [[یهودیان]] به او و [[مسلمانان]] [[ناسزا]] گفتند و سعد به پاسخ آنان پرداخت.<ref> السیرة النبویه، ج۲، ص۲۲۲.</ref>. گفته شده او از پروردگارش خواست به سبب [[پیمان‌شکنی]] [[یهود]] [[بنی‌قریظه]] در این [[جنگ]]<ref>السیرة النبویه، ج۲، ص۲۲۱؛ تاریخ طبری، ج۲، ص۵۷۱.</ref>، تا زمانی که سینه‌اش از اینان تسکین نیافته، زنده بماند.<ref> الطبقات، ج۳، ص۳۲۲؛ السیرة النبویه، ج۲، ص۲۲۷؛ الاستیعاب، ج۲، ص۶۰۳.</ref>. در ادامه [[نبرد]] [[احزاب]] و زمانی که محاصره طولانی و نگران کننده شد، [[پیامبر]] [[سعد بن عباده]] و [[سعد بن معاذ]] را فراخواند و نظر آنان را درباره اعطای یک سوم از محصول خرمای [[مدینه]] در آن سال به [[قبیله]] [[غطفان]] که جزو [[لشکر]] [[قریش]] بود، در برابر [[کناره‌گیری]] این قبیله از جنگ جویا شد. سعد بن معاذ پس از آنکه دریافت این پیشنهاد از [[فرمان‌های الهی]] و لازم‌الاجرا نیست، با این توافق [[مخالفت]] کرد. سعد چنین می‌پنداشت که پیش از [[اسلام]] [[قبایل]] منطقه چنین امتیازی را به دست نیاورده بودند و حال که [[اهل]] مدینه [[مسلمان]] شده‌اند، قبایل [[کافر]] نمی‌توانند به چنین امتیازی برسند<ref> المغازی، ج۲، ص۴۶۳؛ السیرة النبویه، ج۲، ص۲۲۳؛ الارشاد، ج۱، ص۹۶.</ref>. همچنین در اثنای نبرد احزاب، [[طایفه]] بنی‌حارثه از پیامبر خواستند به آنان اجازه دهد برای محافظت از خانه‌های خود که به دامنه [[نفوذ]] [[دشمن]] نزدیک بود، [[جبهه]] نبرد را ترک کنند؛ ولی سعد بن معاذ که کاملاً از عرصه نبرد [[آگاه]] بود، با آنان مخالفت کرد<ref> المغازی، ج۲، ص۴۶۳.</ref>. به نظر می‌رسد در اواخر نبرد بود که بازوی سعد بن معاذ به سبب اصابت تیری زخمی شد<ref>الطبقات، ج۳، ص۳۲۲؛ السیرة النبویه، ج۲، ص۲۲۷؛ الاستیعاب، ج۲، ص۶۰۳.</ref>که [[خونریزی]] زیادی داشت<ref>الطبقات، ج۳، ص۳۲۶؛ تاریخ طبری، ج۲، ص۵۹۲.</ref> و او را برای مداوا به [[مسجد پیامبر]] بردند<ref>المغازی، ج۲، ص۵۱۰؛ الطبقات، ج۸، ص۲۲۶.</ref>. پس از نبرد احزاب، پیامبر قلعه‌های بنی‌قریظه را محاصره کرد که ۲۵ [[روز]] طول کشید و در نهایتْ گفت و گو با پیامبر را پذیرفتند. آنان که پیش از [[اسلام]] از متحدان [[اوس]] بودند و در کنارشان با [[خزرج]] جنگیده بودند، پس از [[مشورت]] با یکی از اوسی‌ها به نام [[ابولبابه انصاری]]، چاره‌ای جز [[تسلیم]] ندیدند. در این هنگام اوسیان گرداگرد [[پیامبر]] از او خواستند تا همان‌گونه که به درخواست [[عبدالله بن ابی خزرجی]]، از [[خون]] همپیمانان یهودی‌اش [[بنی‌قینقاع]] گذشت، [[بنی‌قریظه]] را به خاطر اوس، [[عفو]] کرده و از خون آنان درگذرد. در نهایت پیامبر برای متقاعد کردن اوسیان پذیرفت که هر آنچه [[سعد بن معاذ]] [[حکم]] کند، مورد [[تأیید]] اوست. بنابر گزارش دیگری [[امام علی]]{{ع}} درحالی که [[زبیر]] همراه او بود، [[تصمیم]] گرفت به هر صورتی قلعه آنان را [[فتح]] کند، هرچند در این مسیر به [[شهادت]] برسد و آن‌گاه بود که بنی‌قریظه [[داوری]] سعد بن معاذ را پذیرفتند. سعد در این هنگام بستری و تحت درمان بود. او را با الاغی به منطقه بنی‌قریظه رساندند. در مسیر [[راه]] برخی از اوسیان درباره [[پشتیبانی]] بنی‌قریظه از اوس در جنگ‌های پیشین اوس علیه خزرج با او سخن گفتند. وقتی سعد بن معاذ به آنجا رسید، پیامبر ضمن [[سرور]] دانستن سعد، از اوسیانی که خواهان عفو بنی‌قریظه بودند خواست نزد او بروند. آنان سعد را پایین آورده و از وی خواستند به خوبی میان طرفین داوری کند. سعد پس از آنکه از [[رضایت]] آنها به داوری خود [[اقرار]] گرفت، حکم کرد که مردان آنان کشته و [[زنان]] و فرزندانشان [[اسیر]] شوند و [[دارایی]] آنان قسمت شود. پیامبر رضایت خود را از حکم سعد اعلام کرد و آن را مطابق [[حکم خداوند]] دانست<ref> السیرة النبویه، ج۲، ص۲۳۳؛ المغازی، ج۲، ص۴۹۶؛ الطبقات، ج۳، ص۳۲۴.</ref>. در [[آیات]] ۲۶ - ۲۷ [[سوره احزاب]] به مفاد حکم سعد اشاره شده و این رویداد را [[اراده الهی]] دانسته است: «... فَریقاً تَقْتُلُونَ وَ تَأْسِرُونَ فَریقاً * وَ أَوْرَثَکُمْ أَرْضَهُمْ وَ دِیارَهُمْ وَ أَمْوالَهُمْ وَ أَرْضاً لَمْ تَطَو ٔ‌ها وَ کانَ اللَّهُ عَلی کُلِّ شَیْ‌ءٍ قَدیراً» ([[احزاب]] / ۳۳، ۲۶ - ۲۷)؛<ref>تفسیر سمرقندی، ج۳، ص۵۶-۵۸؛ مجمع البیان، ج۸، ص۵۵۱-۵۵۳؛ تفسیر ثعلبی، ج۸، ص۲۷-۲۸.</ref> همچنین [[مفسران]]، مقصود از واژه «[[خزی]]» به معنای [[خواری]] در [[آیه]] ۸۵ [[سوره بقره]] / ۲ را خواری [[یهود]] [[بنی‌قریظه]] دانسته‌اند: «فَما جَزاءُ مَنْ یَفْعَلُ ذلِکَ مِنْکُمْ إِلاَّ خِزْیٌ فِی الدُّنْیا وَ یَوْمَ الْقِیامَةِ یُرَدُّونَ إِلی أَشَدِّ الْعَذاب»<ref> روض الجنان، ج۲، ص۴۳؛ منهج الصادقین، ج۱، ص۲۲۹؛ نک: جامع البیان، ج۱، ص۳۱۸.</ref>. با توجه به اینکه حادثه بنی‌قریظه در [[سال پنجم هجری]] بوده و [[نزول]] سوره بقره در نخستین سال‌های [[هجری]]<ref>مجمع البیان، ج۱۰، ص۶۱۳.</ref> است، می‌توان گفت گزارش مفسران و شمول آیه نسبت به ماجرای یهود بنی‌قریظه به گونه [[تطبیق]] است.

۱. حکم سعد بر پایه معاهده‌ای بود که [[یهودیان]] بنی‌قریظه با [[پیامبر]]{{صل}} بسته بودند که در صورت [[همراهی]] با [[دشمنان اسلام]]، خونشان هدر باشد، اموالشان [[مصادره]] شود و [[زنان]] و فرزندانشان به [[اسارت]] گرفته شوند <ref> اعلام الوری، ج۱، ص۱۹۶؛ بحار الانوار، ج۲۰، ص۲۱۱-۲۱۲؛ نک: مکاتیب الرسول، ج۱، ص۱۹.</ref>.

۲. اقدامات بنی‌قریظه در پشت صحنه میدان [[نبرد]] موجب [[ناامنی]] [[شهر]] و [[ارعاب]] زنان و [[کودکان]] و پیچیده‌تر شدن اوضاع [[مسلمانان]] شد، هر چند [[با تدبیر]] پیامبر{{صل}} نقشه آنان عملی نشد<ref>المغازی، ج۲، ص۴۵۱، ۴۶۰، ۴۶۲، ۴۷۴؛ الطبقات، ج۲، ص۵۱؛ نک: فروغ ابدیت، ص۶۴۲.</ref>.

۳. با فاصله اندکی از [[عفو]] [[طایفه]] [[بنی‌قینقاع]]، [[کعب بن اشرف]] راهی [[مکه]] شد و با تلاش خود [[قریشیان]] را برای [[جنگ احد]] مصمم ساخت. [[قبیله]] [[بنی‌نضیر]] نیز به رغم برخورداری از [[بخشایش]] [[پیامبر اکرم]]{{صل}} با تشکیل اتحادیه نظامی، [[جنگ احزاب]] را [[تدارک]] دیدند<ref>فروغ ابدیت، ص۶۴۳؛ نیز نک: انساب الاشراف، ج۱، ص۳۳۷-۳۳۸، ۴۲۷؛ السیرة النبویه، ج۲، ص۲۱۴؛ تاریخ طبری،ج۲، ص۵۶۵.</ref>

۴. حکم سعد مطابق [[قوانین]] [[تورات]]<ref> کتاب مقدس، تثنیه، ۲۰: ۱۰-۱۵.</ref> صادر شده و بر پایه آشنایی سعد از این قوانین بوده است.<ref>فروغ ابدیت، ص۶۴۲؛ فرازهایی از تاریخ پیامبر اسلام، ص۳۵۳-۳۵۴؛ سیرة المصطفی، ص۵۰۹.</ref>سعد اندکی پس از آن و بر اثر همان زخم در ۳۷ سالگی به [[شهادت]] رسید<ref>الطبقات، ج۳، ص۳۲۱؛ المنتظم، ج۳، ص۲۴۷.</ref>. [[پیامبر خدا]]{{صل}} برای [[تجلیل]] از [[شخصیت]] سعد، خود عهده‌دار [[کفن]] و [[دفن]] وی در [[قبرستان بقیع]] شد<ref> المغازی، ج۲، ص۵۲۶-۵۲۹؛ الطبقات، ج۳، ص۳۲۷.</ref> و عبای خود را بر او انداخت<ref>من لایحضره الفقیه، ج۱، ص۱۷۵.</ref>. به هنگام [[تشییع جنازه]] او، گروهی از [[منافقان]] به [[طعنه]] جنازه‌اش را سبک دانستند<ref> الطبقات، ج۳، ص۳۲۸؛ المغازی، ج۲، ص۵۲۸.</ref>؛ اما [[پیامبر اکرم]]{{صل}} از حضور ۷۰۰۰۰ [[فرشته]] در [[تشییع]] و [[نماز]] او، لرزش [[عرش]] [[خدای رحمان]] در [[مرگ]] وی و از مژده [[فرشتگان]] به [[عروج]] [[روح]] [[سعد بن معاذ]] [[سخن]] گفت.<ref> المغازی، ج۲، ص۵۲۶-۵۲۹؛ السیرة النبویه، ج۲، ص۲۵۰-۲۵۱؛ دلائل‌النبوه، ج۴، ص۲۸-۲۹؛ مجمع البیان، ج۱۰، ص۸۵۵.</ref>. [[پیامبر]]{{صل}} علت حضور ۷۰۰۰۰ فرشته در [[مراسم]] تشییع او را این‌گونه بیان کرد که سعد در همه حال [[سوره توحید]] را می‌خواند<ref> الکافی، ج۲، ص۶۲۲.</ref>. برپایه گزارشی، هنگام کندن قبرش بوی مشک از [[خاک]] برمی‌خاست<ref> الطبقات، ج۳، ص۳۲۹؛ المغازی، ج۲، ص۵۲۸.</ref>. گفته شده پیامبر از [[فشار قبر]] سعد بر اثر [[تندی]] با [[خانواده]] <ref> الطبقات، ج۳، ص۳۲۹؛ دلائل‌النبوه، ج۴، ص۳۰.</ref> یا [[بی‌اعتنایی]] به [[طهارت]] <ref>علل الشرایع، ج۱، ص۳۱۰؛ الامالی، ص۴۲۸.</ref> نیز خبر داده و سپس برای کاهش فشار قبرش [[دعا]] کرده است<ref> المغازی، ج۲، ص۵۲۹؛ الطبقات، ج۳، ص۳۳۱.</ref> پیامبر هنگام بازگشت از [[بقیع]] در سوگ وی دست بر [[محاسن]] گرفت و اشکش روان بود<ref>معرفة الصحابه، ابونعیم، ج۳، ص۱۲۴۳؛ اسد الغابه، ج۲، ص۲۲۳.</ref> ایشان پس از آن همواره از سعد به [[نیکی]] یاد می‌کرد<ref>الطبقات، ج۳، ص۳۳۱-۳۳۳؛ اسدالغابه، ج۲، ص۲۲۳.</ref>

 

.<ref>[[مهران اسماعیلی|اسماعیلی]] و [[محمد اکبری کارمزدی|اکبری کارمزدی]]، [[سعد بن معاذ انصاری (مقاله)|مقاله «سعد بن معاذ انصاری»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۱۵ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۱۵.</ref>.