باقیات الصالحات: تفاوت میان نسخه‌ها

باقیات الصالحات (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۷ دسامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۳:۳۲

۱۸٬۷۰۰ بایت اضافه‌شده ، ‏۱۷ دسامبر ۲۰۲۰

←‏مقدمه

دیداریویکی‌متن

Msadeq

مدیران

۱۱۵٬۱۸۳

ویرایش

@@ خط ۱۰: / خط ۱۰: @@
 ==مقدمه==
-این تعبیر از دو واژه «باقیات» از مصدر «بقاء» به معنای [[جاودانگی]] و «صالحات» از مصدر «[[صلاح]]» به معنای [[نیکی]]، ضدّ [[تباهی]] <ref>مقاییس اللغه، ج ۳، ص ۳۰۳؛ لسان العرب، ج ۷، ص ۳۸۴؛ المصباح، ص ۳۴۵، «صلح».</ref> ترکیب یافته و اصطلاحی است [[قرآنی]] که به ماندگاری [[پاداش]] [[کارهای نیک]] برای [[انسان]] اشاره دارد.<ref>مفردات، ص ۱۳۹، «بقی».</ref> در [[قرآن]] دو بار به این اصطلاح تصریح شده است: کهف / ۱۸، ۴۶ و [[مریم]] / ۱۹، ۷۶، افزون بر آن آیاتی که انسان را به پیش فرستادن کارهای نیک [[فرمان]] می‌دهد، مانند ۲۲۳ بقره / ۲ و ۱۱۰ کهف / ۱۸، آیاتی که از رسیدن انسان به پاداش کارهای نیکش خبر می‌دهد، از قبیل ۱۱۰ بقره / ۲؛ ۳۰ [[آل عمران]] / ۳؛ ۷ ـ ۸ زلزال / ۹۹ و ۲۰ مزمّل / ۷۳، آیاتی که از [[حسرت]] [[گنهکاران]] بعد از [[مرگ]] به سبب انجام ندادن کارهای نیک حکایت دارد، نظیر ۳۹ مریم / ۱۹ و ۲۴ [[فجر]] / ۸۹ و آیاتی که از درخواست گنهکاران برای بازگشت به [[دنیا]] جهت انجام کارهای نیک [[سخن]] می‌گوید، مانند ۹۹ ـ ۱۰۰ مؤمنون / ۲۳ همگی با مفهوم [[باقیات الصالحات]] [[ارتباط]] دارد؛ همچنین [[آیه]] «بَقِیَّتُ اللّهِ خَیرٌ لَکُم» ([[هود]] / ۱۱، ۸۶) بنا به نظر برخی [[مفسران]] <ref> مجمع‌البیان، ج ۵، ص ۲۸۶؛ التفسیر الکبیر، ج ۱۸، ص ۴۲.</ref> و آیه «مَن کانَ یُریدُ حَرثَ الأخِرَةِ نَزِد لَهُ فی حَرثِهِ» ([[شوری]] / ۴۲، ۲۰) بنا به روایتی از [[امیرمؤمنان]]{{ع}} <ref> تفسیر قرطبی، ج ۱۰، ص ۲۶۹؛ الدرالمنثور، ج ۷، ص ۳۴۴؛ فتح القدیر، ج ۴، ص ۵۳۶.</ref> به باقیات الصالحات [[تفسیر]] شده است.
+این تعبیر از دو واژه "باقیات" از مصدر "بقاء" به معنای [[جاودانگی]] و "صالحات" از مصدر "[[صلاح]]" به معنای [[نیکی]]، ضدّ [[تباهی]] <ref>مقاییس اللغه، ج ۳، ص ۳۰۳؛ لسان العرب، ج ۷، ص ۳۸۴؛ المصباح، ص ۳۴۵، "صلح".</ref> ترکیب یافته و اصطلاحی است [[قرآنی]] که به ماندگاری [[پاداش]] [[کارهای نیک]] برای [[انسان]] اشاره دارد.<ref>مفردات، ص ۱۳۹، "بقی".</ref>
-آیه ۴۶ کهف / ۱۸ بعد از اشاره به ناپایداری نعمت‌های [[جهان مادی]]، [[مال]] و [[فرزندان]] را [[زینت]] [[زندگی دنیا]] شناسانده و [[انسان‌ها]] را به تلاش برای دستیابی به [[توشه آخرت]] فرا می‌خواند: «اَلمالُ والبَنونَ زینَةُ الحَیوةِ الدُّنیا والبـقِیـتُ الصّــلِحـتُ خَیرٌ عِندَ رَبِّکَ ثَوابـًا وخَیرٌ اَمَلا». در این [[آیه]] [[توشه آخرت]] همان [[کارهای نیک]] [[وصف]] شده که پاداششان ماندگار و نزد [[خداوند]] نیکوتر بوده، [[امید]] داشتن به آنها سزاوار است. در جای دیگر پس از بیان [[سرنوشت]] شوم [[گمراهان]] و [[ستمگران]]، گام نهادن در مسیر [[هدایت الهی]] سبب افزایش [[هدایت]] [[حق]] شمرده شده و افزون بر اشاره به نیکوتر بودن [[پاداش]] [[باقیات الصالحات]] نزد خداوند از سرانجام نیکوی آنها یاد می‌شود: «ویَزیدُ اللّهُ الَّذینَ اهتَدَوا هُدًی والبـقیـتُ الصّــلِحـتُ خَیرٌ عِندَ رَبِّکَ ثَوابـًا و خَیرٌ مَرَدّا». ([[مریم]] / ۱۹، ۷۶) [[مفسران]] عموما وجه تسمیه باقیات الصالحات را ماندن پاداش آن برای [[جهان]] [[ابدی]] می‌دانند.<ref> التبیان، ج۷، ص۵۲؛ تفسیر قرطبی، ج ۱۰، ص ۲۶۹؛ التفسیرالکبیر، ج۲۱، ص ۲۴۸؛ مفتاح‌الفلاح، ص ۱۱.</ref> بعضی با نگاه [[عرفانی]] در این‌باره گفته‌اند: هر عمل و سخنی که [[انسان]] را به [[معرفت]]، [[محبّت]] و [[اطاعت]] [[پروردگار]] باقی و فناناپذیر وا دارد باقیات الصالحات است.<ref>التفسیر الکبیر، ج ۲۱، ص ۱۳۱.</ref> به بیان دیگر چون [[حقیقت]] [[روحانی]] انسان فناناپذیر است پس هر کمال و [[عمل نیک]] ناشی از آن نیز فناناپذیر بوده، نزد پروردگار باقی است،<ref>مخزن العرفان، ج ۸، ص ۳۹.</ref> به هر حال [[آیات قرآن]] صریحا بر محفوظ ماندن همه [[اعمال انسان]] ازنیک و بد نزد خداوند دلالت دارد (بقره / ۲، ۲۷۲، ۲۸۱؛ [[آل عمران]] / ۳، ۱۸۰؛ کهف / ۱۸، ۴۹؛ زلزال / ۹۹، ۶ - ۸) و به خصوصِ [[اعمال نیک]] او باقیات الصالحات گفته می‌شود.<ref>المیزان، ج ۱۳، ص ۳۱۹؛ پیام قرآن، ج ۶، ص ۱۱۶؛ الفرقان، ج ۴ ـ ۵، ص ۱۰۵.</ref> ظاهر بسیاری از آیات قرآن نیز دلالت دارد که [[روز قیامت]] اعمال انسان اعمّ از [[نیک]] و بد در برابر وی حاضر می‌گردد و پاداش و [[کیفر]] هرکس با خود عملش داده می‌شود،<ref> المیزان، ج ۱، ص ۹۲ ـ ۹۳؛ ج ۲، ص ۱۸۰؛ پیام قرآن، ج ۶، ص ۱۱۵.</ref> بنابراین، اعمال نیک [[انسان]] [[باقیات الصالحات]] است.
+در [[قرآن]] دو بار به این اصطلاح تصریح شده است: {{متن قرآن|الْمَالُ وَالْبَنُونَ زِينَةُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَالْبَاقِيَاتُ الصَّالِحَاتُ خَيْرٌ عِنْدَ رَبِّكَ ثَوَابًا وَخَيْرٌ أَمَلًا}}<ref>«دارایی و پسران زیور زندگی دنیایند و کارهای ماندگار شایسته در نزد پروردگارت در پاداش و امید (به آینده) بهتر است» سوره کهف، آیه ۴۶.</ref> و {{متن قرآن|وَيَزِيدُ اللَّهُ الَّذِينَ اهْتَدَوْا هُدًى وَالْبَاقِيَاتُ الصَّالِحَاتُ خَيْرٌ عِنْدَ رَبِّكَ ثَوَابًا وَخَيْرٌ مَرَدًّا}}<ref>«و خداوند بر راهیابی رهیافتگان می‌افزاید و نزد پروردگارت کارهای ماندگار شایسته پاداشی بهتر و فرجامی خوش‌تر دارند» سوره مریم، آیه ۷۶.</ref>، افزون بر آن آیاتی که انسان را به پیش فرستادن کارهای نیک [[فرمان]] می‌دهد، مانند {{متن قرآن|نِسَاؤُكُمْ حَرْثٌ لَكُمْ فَأْتُوا حَرْثَكُمْ أَنَّى شِئْتُمْ وَقَدِّمُوا لِأَنْفُسِكُمْ وَاتَّقُوا اللَّهَ وَاعْلَمُوا أَنَّكُمْ مُلَاقُوهُ وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِينَ}}<ref>«همسرانتان کشتگاه  شمایند، هر جا (و هر گاه) که خواهید به کشتگاه خود درآیید؛ و برای خویش (توشه نیک) پیش فرستید،  و از خداوند پروا کنید و بدانید که (روزی) به لقای وی خواهید رسید و (آن روز را) به مؤمنان بشارت ده!» سوره بقره، آیه ۲۲۳.</ref> و {{متن قرآن|قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يُوحَى إِلَيَّ أَنَّمَا إِلَهُكُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ فَمَنْ كَانَ يَرْجُو لِقَاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلًا صَالِحًا وَلَا يُشْرِكْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَدًا}}<ref>«بگو: جز این نیست که من هم بشری چون شمایم (جز اینکه) به من وحی می‌شود که خدای شما خدایی یگانه است؛ پس هر کس به لقای پروردگارش امید دارد باید کاری شایسته کند و در پرستش پروردگارش هیچ کس را شریک نسازد» سوره کهف، آیه ۱۱۰.</ref>، آیاتی که از رسیدن انسان به پاداش کارهای نیکش خبر می‌دهد، از قبیل {{متن قرآن|وَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ وَمَا تُقَدِّمُوا لِأَنْفُسِكُمْ مِنْ خَيْرٍ تَجِدُوهُ عِنْدَ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ}}<ref>«و نماز را برپا دارید و زکات را بپردازید و هر خیری که از پیش برای خویش فرستید  (پاداش آن را) نزد خداوند خواهید یافت. بی‌گمان خداوند به آنچه انجام می‌دهید، بیناست» سوره بقره، آیه ۱۱۰.</ref>؛ {{متن قرآن|يَوْمَ تَجِدُ كُلُّ نَفْسٍ مَا عَمِلَتْ مِنْ خَيْرٍ مُحْضَرًا وَمَا عَمِلَتْ مِنْ سُوءٍ تَوَدُّ لَوْ أَنَّ بَيْنَهَا وَبَيْنَهُ أَمَدًا بَعِيدًا وَيُحَذِّرُكُمُ اللَّهُ نَفْسَهُ وَاللَّهُ رَءُوفٌ بِالْعِبَادِ}}<ref>«روزی که هر کس هر کار نیکی انجام داده است پیش رو می‌یابد و هر کار زشتی کرده است آرزو دارد کاش میان او و آن (کار زشت) فاصله‌ای دور می‌بود و خداوند شما را از خویش پروا می‌دهد و خداوند به بندگان مهربان است» سوره آل عمران، آیه ۳۰.</ref>؛ {{متن قرآن|فَمَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَيْرًا يَرَهُ وَمَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ}}<ref>«پس هر کس همسنگ  ذره‌ای نیکی ورزد، آن را خواهد دید، و هر کس همسنگ  ذره‌ای بدی کند، آن را خواهد دید» سوره زلزال، آیه ۷-۸.</ref> و {{متن قرآن|إِنَّ رَبَّكَ يَعْلَمُ أَنَّكَ تَقُومُ أَدْنَى مِنْ ثُلُثَيِ اللَّيْلِ وَنِصْفَهُ وَثُلُثَهُ وَطَائِفَةٌ مِنَ الَّذِينَ مَعَكَ وَاللَّهُ يُقَدِّرُ اللَّيْلَ وَالنَّهَارَ عَلِمَ أَنْ لَنْ تُحْصُوهُ فَتَابَ عَلَيْكُمْ فَاقْرَءُوا مَا تَيَسَّرَ مِنَ الْقُرْآنِ عَلِمَ أَنْ سَيَكُونُ مِنْكُمْ مَرْضَى وَآخَرُونَ يَضْرِبُونَ فِي الْأَرْضِ يَبْتَغُونَ مِنْ فَضْلِ اللَّهِ وَآخَرُونَ يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَاقْرَءُوا مَا تَيَسَّرَ مِنْهُ وَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ وَأَقْرِضُوا اللَّهَ قَرْضًا حَسَنًا وَمَا تُقَدِّمُوا لِأَنْفُسِكُمْ مِنْ خَيْرٍ تَجِدُوهُ عِنْدَ اللَّهِ هُوَ خَيْرًا وَأَعْظَمَ أَجْرًا وَاسْتَغْفِرُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ}}<ref>«بی‌گمان پروردگارت می‌داند که تو و دسته‌ای از کسانی که با تواند نزدیک به دو سوم شب و نیمه آن و یک سوم آن برمی‌خیزید؛ و خداوند شب و روز را اندازه می‌دارد، او معلوم داشت که شما هرگز آن را نمی‌توانید شمار کرد پس از شما در گذشت؛ اکنون آنچه میسّر است از قرآن بخوانید! او معلوم داشت که برخی از شما بیمار خواهند بود و برخی دیگر در زمین، گام می‌زنند و (روزی خود را) از بخشش خداوند می‌جویند و گروهی دیگر در راه خداوند جنگ می‌کنند بنابراین آنچه میسّر است از آن (قرآن) بخوانید و نماز را بر پا دارید و زکات بپردازید و به خداوند وامی نیکو بدهید و هر نیکی که برای خویش از پیش فرستید پاداش آن را نزد خداوند بهتر و با پاداشی سترگ‌تر خواهید یافت و از خداوند آمرزش بخواهید که خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره مزمل، آیه ۲۰.</ref>، آیاتی که از [[حسرت]] [[گنهکاران]] بعد از [[مرگ]] به سبب انجام ندادن کارهای نیک حکایت دارد، نظیر {{متن قرآن|وَأَنْذِرْهُمْ يَوْمَ الْحَسْرَةِ إِذْ قُضِيَ الْأَمْرُ وَهُمْ فِي غَفْلَةٍ وَهُمْ لَا يُؤْمِنُونَ}}<ref>«و روز دریغ را به آنان هشدار ده! آنگاه که کار یکسره شود  و آنان در غفلت باشند و ایمان نیاورند» سوره مریم، آیه ۳۹.</ref> و {{متن قرآن|يَقُولُ يَا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَيَاتِي}}<ref>«می‌گوید: کاش برای (این) زندگیم (توشه‌ای) پیش می‌فرستادم» سوره فجر، آیه ۲۴.</ref> و آیاتی که از درخواست گنهکاران برای بازگشت به [[دنیا]] جهت انجام کارهای نیک [[سخن]] می‌گوید، مانند {{متن قرآن|حَتَّى إِذَا جَاءَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قَالَ رَبِّ ارْجِعُونِ}}<ref>«هنگامی که مرگ هر یک از آنان فرا رسد می‌گوید: پروردگارا! مرا باز گردانید!» سوره مؤمنون، آیه ۹۹.</ref>، {{متن قرآن|لَعَلِّي أَعْمَلُ صَالِحًا فِيمَا تَرَكْتُ كَلَّا إِنَّهَا كَلِمَةٌ هُوَ قَائِلُهَا وَمِنْ وَرَائِهِمْ بَرْزَخٌ إِلَى يَوْمِ يُبْعَثُونَ}}<ref>«شاید من در آنچه وا نهاده‌ام، (بتوانم) کاری نیکو انجام دهم؛ هرگز! این سخنی است که او گوینده آن است و پیشاروی آنان تا روزی که برانگیخته گردند برزخی خواهد بود» سوره مؤمنون، آیه ۱۰۰.</ref> همگی با مفهوم [[باقیات الصالحات]] [[ارتباط]] دارد؛ همچنین [[آیه]] {{متن قرآن|بَقِيَّتُ اللَّهِ خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ وَمَا أَنَا عَلَيْكُمْ بِحَفِيظٍ}}<ref>«برنهاده  خداوند برای شما بهتر است اگر مؤمن باشید و من بر شما نگهبان نیستم» سوره هود، آیه ۸۶.</ref> بنا به نظر برخی [[مفسران]] <ref> مجمع‌البیان، ج ۵، ص ۲۸۶؛ التفسیر الکبیر، ج ۱۸، ص ۴۲.</ref> و آیه {{متن قرآن|مَنْ كَانَ يُرِيدُ حَرْثَ الْآخِرَةِ نَزِدْ لَهُ فِي حَرْثِهِ وَمَنْ كَانَ يُرِيدُ حَرْثَ الدُّنْيَا نُؤْتِهِ مِنْهَا وَمَا لَهُ فِي الْآخِرَةِ مِنْ نَصِيبٍ}}<ref>«هر کس کشت جهان واپسین را بخواهد به کشت او می‌افزاییم  و آنکه کشت این جهان را بخواهد از آن بدو می‌دهیم و در جهان واپسین هیچ بهره‌ای ندارد» سوره شوری، آیه ۲۰.</ref> بنا به روایتی از [[امیرمؤمنان]]{{ع}} <ref> تفسیر قرطبی، ج ۱۰، ص ۲۶۹؛ الدرالمنثور، ج ۷، ص ۳۴۴؛ فتح القدیر، ج ۴، ص ۵۳۶.</ref> به باقیات الصالحات [[تفسیر]] شده است.
-[[مفسران]] نخستین در [[تفسیر]] باقیات الصالحات به استناد برخی [[روایات]]، بیشتر بر مصادیقی چون تسبیحات چهارگانه: «سبحان‌الله و الحمدلله و لا [[إله]] إلاّ [[الله]] والله أکبر»<ref> تفسیر قمی، ج ۲، ص ۲۷؛ جامع البیان، مج ۹، ج ۱۵، ص ۳۱۶ به بعد؛ الدرالمنثور، ج ۵، ص ۳۹۶ - ۳۹۹.</ref> یا به همراه «لا حول و لا [[قوة]] إلاّ بالله العلی العظیم»<ref>جامع‌البیان، مج۹، ص۱۵، ص۳۱۸؛ روض‌الجنان، ج۱۲، ص۳۶۱؛ تفسیر قرطبی، ج ۱۰، ص ۲۶۹.</ref> [[اذکار]] سه گانه «لا [[اله]] إلاّ الله،» «استغفرالله» و «صلی الله [[علی محمد]] و آله»،<ref>جامع‌البیان، مج۹، ج۱۵، ص۳۱۸؛ منهج الصادقین، ج ۵، ص ۳۵۸.</ref> مطلق ذکر،<ref>جامع البیان، مج ۹، ج ۱۵، ص ۳۱۵.</ref> [[شهادت]] به [[یگانگی خدا]] و دوری از [[شرک]]،<ref>کشف الاسرار، ج ۵، ص ۶۹۵.</ref> [[نماز شب]] و [[تهجّد]]،<ref>تفسیر عیاشی، ج ۲، ص ۳۲۷؛ التبیان، ج ۷، ص ۵۲؛ روض الجنان، ج ۱۲، ص ۳۶۲.</ref> نمازهای یومیه،.<ref> جامع البیان، مج ۹، ج ۱۵، ص ۳۱۵؛ مجمع البیان، ج ۶، ص ۷۳۱.</ref>[[سخن]] [[نیکو]]،<ref> تفسیر ابن‌ابی حاتم، ج ۷، ص ۲۳۶۴؛ روض الجنان، ج ۱۲، ص ۳۶۲؛ التفسیر الکبیر، ج ۲۱، ص ۱۳۱.</ref> [[نیّت]] درست، <ref>کشف‌الاسرار، ج۵، ص۶۹۶؛ روض‌الجنان، ج ۱۲، ص ۳۶۲؛ روح المعانی، مج ۹، ج ۱۵، ص ۴۱۴.</ref>هر کاری که برای [[خدا]] انجام شود: «کل ما أُرید به وجه [[اللّه]]»،<ref> تفسیر ابن‌ابی حاتم، ج ۷، ص ۲۳۶۵؛ الکشاف، ج ۲، ص ۷۲۵؛ الدرالمنثور، ج ۵، ص ۳۹۹.</ref> [[دوستی اهل بیت]]{{عم}} <ref>مجمع البیان، ج ۶، ص ۷۳۱؛ بحار الانوار، ج ۲۳، ص ۲۵۰؛ البرهان، ج ۳، ص ۶۴۰ ـ ۶۴۱.</ref> و [[دختران]] [[صالح]] <ref>مجمع البیان، ج ۶، ص ۷۳۱؛ تفسیر قرطبی، ج ۱۰، ص ۲۷۰.</ref> [[تکیه]] کرده‌اند. از این میان روایاتی که در آن باقیات الصالحات به تسبیحات اربعه تفسیر شده سهم بیشتری دارد<ref>جامع‌البیان، مج ۹، ج ۱۵، ص ۳۱۵-۳۱۸؛ تفسیر ابن‌کثیر، ج ۳، ص ۹۰ ـ ۹۱؛ البرهان، ج ۳، ص ۶۳۹ ـ ۶۴۰.</ref> و ازاین‌رو این [[تفسیر]] به گروه زیادی از [[مفسران]] نسبت داده شده است.<ref>تفسیر قرطبی، ج ۱۰، ص ۲۶۹؛ البحرالمحیط، ج ۷، ص ۱۸۶؛ اضواءالبیان، ج ۴، ص ۸۵.</ref> برخی نیز برای [[اثبات]] [[درستی]] این تفسیر با استناد به همین [[روایات]] از عموم [[الباقیات الصالحات]] [[دست]] برداشته و کتاب مستقلّی در این زمینه تدوین کرده و سرّ [[فضیلت]] و اهمیت این کلمات را، در برداشتن همه [[اسما]] و صفات جلال و [[جمال]] [[پروردگار]] دانسته‌اند.<ref>الباقیات الصالحات، ص ۲۸ - ۶۰.</ref> در پاره‌ای از منابع، [[باقیات الصالحات]] به عنوان اسم خاصی ([[عَلَم]]) برای تسبیحات اربعه به کار [[برده]] شده است.<ref> المصباح فی الادعیه، ج ۱، ص ۲۲، ۶۶؛ البلد الامین، ص ۳۱، ۵۲، ۱۶۳.</ref>[[شهید]] اول رساله‌ای کوتاه با عنوان الباقیات الصالحات در تفسیر تسبیحات اربعه نگاشته و این کلمات [[نورانی]] را دربردارنده اصول پنج‌گانه [[توحید]]، [[عدل]]، [[نبوّت]]، [[امامت]] و [[معاد]] می‌داند و [[معتقد]] است هرکس به ([[حقیقت]]) این کلمات برسد به [[ایمان کامل]] که همان باقیات الصالحات است دست یافته است.<ref>المصباح فی الادعیه، ج ۱، ص ۲۷۷؛ الذریعه، ج ۳، ص ۱۲.</ref> [[بیاضی]] این رساله را با عنوان الکلمات النافعات فی شرح الباقیات الصالحات شرح کرده است.<ref>الذریعه، ج ۱۸، ص ۱۲۰؛ الصراط المستقیم، ج ۱، ص ۹.</ref> با این حال دلیلی بر تخصیص عموم [[آیه]] در دست نیست <ref>جامع‌البیان، مج۹، ج۱۵، ص۳۱۸ـ۳۱۹؛ فتح القدیر، ج۳، ص۲۹۰.</ref> و روایات مورد استناد آن دسته از مفسران نیز همگی یا در حد تأکید بر اهمیت و [[پاداش]] بیشتر بعضی مصادیق مانند تسبیحات اربعه بوده،<ref>التفسیر الکبیر، ج ۲۱، ص ۲۴۸؛ مجمع البحرین، ج ۱، ص ۲۳۰.</ref> یا از باب مثال و [[جری و تطبیق]]<ref>عنایة القاضی، ج ۶، ص ۱۸۴؛ حاشیه قونوی، ج ۱۲، ص ۹۵؛ المیزان، ج ۱۳، ص ۳۱۹.</ref>است، به هر روی مشهور مفسران در تفسیر آن از موارد متنوع و متعددی نام برده‌اند که نشان اطلاق و [[عمومیت]] معنای آن است. آنان در [[تفسیر]] [[باقیات الصالحات]] از [[ایمان]]، [[عمل صالح]]، [[صفات پسندیده]]، [[عبادات]] <ref> مجمع البیان، ج ۶، ص ۷۳۱؛ التفسیر الکبیر، ج ۲۱، ص ۲۴۸؛ تفسیر قرطبی، ج ۱۰، ص ۲۶۹.</ref> و در تعبیری عام همه رفتارها و حالات [[نیک]] نام برده‌اند و برای [[استدلال]] بر نظر خویش افزون بر عموم «[[الباقیات الصالحات]]» برخی به [[روایت]] [[ابن‌عباس]] نیز [[استشهاد]] جسته‌اند.<ref>المحررالوجیز، ج۱۰، ص۴۰۸؛ روح‌المعانی، مج۹، ج۱۵،ص۴۱۴.</ref> در این روایت از [[ذکر خدا]]، [[درود]] بر [[پیامبر]]{{صل}} و [[خاندان]] او، [[نماز]]، [[روزه]]، [[حجّ]]، [[صدقه]]، [[آزادی بردگان]]، [[جهاد]]، [[صله رحم]] و در پایانْ همه [[کارهای نیک]] به عنوان مصادیق باقیات الصالحات یاد شده است.<ref>جامع‌البیان، مج۹، ج۱۵، ص۳۱۸؛ روض‌الجنان، ج ۱۲، ص ۳۶۲؛ تفسیر قرطبی، ج ۱۰، ص ۲۶۹.</ref> گزارش اقوال متفاوت در نقلهای مختلف از ابن‌عباس تأییدی دیگر بر [[عمومیت]] [[آیه]] است.<ref> المحرر الوجیز، ج ۱۰، ص ۴۰۸.</ref> صرف نظر از آنچه گذشت اطلاق آن دسته از [[آیات]] که دلالت دارد هرآنچه نزد خداست ماندنی است: «ما عِندَ اللّهِ باقٍ» (نحل / ۱۶، ۹۶ و نیز [[قصص]] / ۲۸، ۶۰؛ [[شوری]] / ۴۲، ۳۶) و عموم آیاتی که از محفوظ ماندن [[پاداش]] ایمان و [[عمل]]* [[صالح]] در نزد [[خداوند]] [[سخن]] می‌گوید: «إِنَّ الَّذین ءَامَنوا و عَمِلوا الصّلحتِ... لَهم أَجرُهُم عِندَ رَبِّهم» (بقره / ۲، ۲۷۷ و نیز بقره / ۲، ۶۲، ۱۱۲، ۲۶۲، ۲۷۴؛ [[آل عمران]] / ۳، ۱۹۹) [[گواه]] روشنی بر عموم «الباقیات الصالحات» است.
+آیه {{متن قرآن|الْمَالُ وَالْبَنُونَ زِينَةُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَالْبَاقِيَاتُ الصَّالِحَاتُ خَيْرٌ عِنْدَ رَبِّكَ ثَوَابًا وَخَيْرٌ أَمَلًا}}<ref>«دارایی و پسران زیور زندگی دنیایند و کارهای ماندگار شایسته در نزد پروردگارت در پاداش و امید (به آینده) بهتر است» سوره کهف، آیه ۴۶.</ref> بعد از اشاره به ناپایداری نعمت‌های [[جهان مادی]]، [[مال]] و [[فرزندان]] را [[زینت]] [[زندگی دنیا]] شناسانده و [[انسان‌ها]] را به تلاش برای دستیابی به [[توشه آخرت]] فرا می‌خواند. در این [[آیه]] [[توشه آخرت]] همان [[کارهای نیک]] [[وصف]] شده که پاداششان ماندگار و نزد [[خداوند]] نیکوتر بوده، [[امید]] داشتن به آنها سزاوار است. در جای دیگر پس از بیان [[سرنوشت]] شوم [[گمراهان]] و [[ستمگران]]، گام نهادن در مسیر [[هدایت الهی]] سبب افزایش [[هدایت]] [[حق]] شمرده شده و افزون بر اشاره به نیکوتر بودن [[پاداش]] [[باقیات الصالحات]] نزد خداوند از سرانجام نیکوی آنها یاد می‌شود: {{متن قرآن|وَيَزِيدُ اللَّهُ الَّذِينَ اهْتَدَوْا هُدًى وَالْبَاقِيَاتُ الصَّالِحَاتُ خَيْرٌ عِنْدَ رَبِّكَ ثَوَابًا وَخَيْرٌ مَرَدًّا}}<ref>«و خداوند بر راهیابی رهیافتگان می‌افزاید و نزد پروردگارت کارهای ماندگار شایسته پاداشی بهتر و فرجامی خوش‌تر دارند» سوره مریم، آیه ۷۶.</ref>
-عرفا و اخلاق‌پژوهان در تفسیر آن به [[اخلاص]] در عمل و [[صداقت]] در [[نیّت]]،<ref>حقائق التفسیر، ج ۱، ص ۴۱۱؛ لطائف الاشارات، ج ۴، ص ۶۸.</ref> [[خیرخواهی]] برای [[خلق]]،<ref> حقائق التفسیر، ج ۱، ص ۴۱۱.</ref> [[علم]] و [[آزادگی]] و [[فضایل اخلاقی]]،<ref>جامع السعادات، ج ۲، ص ۳۵۹؛ المحجة البیضاء، ج ۶، ص ۱۲۴.</ref> امور ماندنی پس از [[مرگ]] <ref>المحجة البیضاء، ج ۶، ص ۱۲۴؛ جامع السعادات، ج ۲، ص ۳۶۰.</ref> و کارهای مطابق با [[حکم عقل]] <ref>بیان السعاده، ج ۲، ص ۴۶۶.</ref> اشاره کرده‌اند که به رغم [[اختلاف]] در تعبیر همگی نمایانگر [[عمومیت]] [[آیه]] بوده، با [[تفسیر]] مشهور منافاتی ندارد. در روایتی منسوب به [[امام صادق]]{{ع}} نیز [[باقیات الصالحات]] با رویکردی [[اخلاقی]] و [[عرفانی]] به آموزه [[توحید]] که همانند [[خداوند]]، جاودان است تفسیر شده است.<ref>حقائق التفسیر، ج ۱، ص ۴۱۱.</ref> باقیات‌الصالحات در عرف [[عامه]] [[مسلمانان]] در معنایی محدودتر از آنچه گذشت یعنی آثار [[نیک]] عام المنفعه (مانند ساختن [[مسجد]]، مدرسه و...) به کار می‌رود. این اصطلاح به نوشته‌های برخی [[فقها]] و [[اخلاق]] پژوهان نیز [[راه]] یافته است.<ref>معراج السعاده، ص ۳۳۳؛ جامع الشتات، ج ۴، ص۱۳۱؛ المغنی، ج ۲، ص ۴۲۸؛ صحیح مسلم، ج ۱، ص ۹۰.</ref> [[ابن عربی]] با اشاره به همین معنا در تفسیر باقیات الصالحات به روایتی از [[رسول خدا]]{{صل}} [[استشهاد]] می‌کند که می‌فرماید: [[نامه]] [[اعمال انسان]] جز در مورد خدمات [[مالی]] ماندگار، [[علم]] و [[دانش]] گسترده شده میان [[مردم]] که از آن بهره [[برده]] می‌شود و فرزند [[صالح]] با [[مرگ]] وی بسته می‌شود،<ref>رحمة من الرحمن، ج ۳، ص ۱۵؛ کنز العمال، ج ۱۵، ص ۹۵۲.</ref> افزون بر این در روایاتی پرشمار، [[قرآنی]] که [[انسان]] از خود باقی بگذارد و [[تلاوت]] شود، نهر آبی که جاری کند، مسجد و کاروانسرایی که بسازد، نهالی که بکارد، روش نیکویی که پایه‌گذاری کند (سنة حسنة) و [[وقف]] به عنوان کارهایی یاد شده است که بهره‌اش پس از مرگ به انسان می‌رسد؛<ref>من لا یحضره الفقیه، ج ۱، ص ۱۸۵؛ الخصال، ص۱۵۱، ۳۲۳؛ کنزالعمال، ج ۱۵، ص ۹۵۲ ـ ۹۵۶.</ref> ولی در هیچ یک از این [[روایات]] از موارد یاد شده به عنوان باقیات الصالحات یاد نشده، هر چند در عموم آن داخل است.
+[[مفسران]] عموما وجه تسمیه باقیات الصالحات را ماندن پاداش آن برای [[جهان]] [[ابدی]] می‌دانند.<ref> التبیان، ج۷، ص۵۲؛ تفسیر قرطبی، ج ۱۰، ص ۲۶۹؛ التفسیرالکبیر، ج۲۱، ص ۲۴۸؛ مفتاح‌الفلاح، ص ۱۱.</ref> بعضی با نگاه [[عرفانی]] در این‌باره گفته‌اند: هر عمل و سخنی که [[انسان]] را به [[معرفت]]، [[محبّت]] و [[اطاعت]] [[پروردگار]] باقی و فناناپذیر وا دارد باقیات الصالحات است.<ref>التفسیر الکبیر، ج ۲۱، ص ۱۳۱.</ref> به بیان دیگر چون [[حقیقت]] [[روحانی]] انسان فناناپذیر است پس هر کمال و [[عمل نیک]] ناشی از آن نیز فناناپذیر بوده، نزد پروردگار باقی است،<ref>مخزن العرفان، ج ۸، ص ۳۹.</ref> به هر حال [[آیات قرآن]] صریحاً بر محفوظ ماندن همه [[اعمال انسان]] ازنیک و بد نزد خداوند دلالت دارد {{متن قرآن|لَيْسَ عَلَيْكَ هُدَاهُمْ وَلَكِنَّ اللَّهَ يَهْدِي مَنْ يَشَاءُ وَمَا تُنْفِقُوا مِنْ خَيْرٍ فَلِأَنْفُسِكُمْ وَمَا تُنْفِقُونَ إِلَّا ابْتِغَاءَ وَجْهِ اللَّهِ وَمَا تُنْفِقُوا مِنْ خَيْرٍ يُوَفَّ إِلَيْكُمْ وَأَنْتُمْ لَا تُظْلَمُونَ}}<ref>«رهنمود آنان با تو نیست بلکه خداوند است که هر کس را بخواهد راهنمایی می‌کند و هر دارایی که ببخشید به سود خود شماست و جز برای خشنودی خداوند، نمی‌بخشید» سوره بقره، آیه ۲۷۲.</ref>، ؛ {{متن قرآن|وَاتَّقُوا يَوْمًا تُرْجَعُونَ فِيهِ إِلَى اللَّهِ ثُمَّ تُوَفَّى كُلُّ نَفْسٍ مَا كَسَبَتْ وَهُمْ لَا يُظْلَمُونَ}}<ref>«و از روزی پروا کنید که در آن به سوی خداوند بازگردانده می‌شوید آنگاه به هر کس پاداش آنچه انجام داده است تمام خواهند داد و به آنان ستم نخواهد رفت» سوره بقره، آیه ۲۸۱.</ref>؛ {{متن قرآن|وَوُضِعَ الْكِتَابُ فَتَرَى الْمُجْرِمِينَ مُشْفِقِينَ مِمَّا فِيهِ وَيَقُولُونَ يَا وَيْلَتَنَا مَالِ هَذَا الْكِتَابِ لَا يُغَادِرُ صَغِيرَةً وَلَا كَبِيرَةً إِلَّا أَحْصَاهَا وَوَجَدُوا مَا عَمِلُوا حَاضِرًا وَلَا يَظْلِمُ رَبُّكَ أَحَدًا}}<ref>«و کارنامه (ی هر کس، پیش رویش) نهاده می‌شود و گناهکاران را از آنچه در آن است هراسان می‌یابی و می‌گویند: وای بر ما! این چه کارنامه‌ای است که هیچ (کار) خرد و بزرگی را ناشمرده وا نمی‌نهد  و آنچه کرده‌اند پیش چشم می‌یابند و پروردگارت به هیچ کس ستم نمی‌ورزد» سوره کهف، آیه ۴۹.</ref>؛ {{متن قرآن|يَوْمَئِذٍ يَصْدُرُ النَّاسُ أَشْتَاتًا لِّيُرَوْا أَعْمَالَهُمْ فَمَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَيْرًا يَرَهُ وَمَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ}}<ref>« در آن روز مردم، پراکنده  (از گورها) باز می‌گردند تا کردارهایشان را به آنان بنمایانند. پس هر کس همسنگ  ذره‌ای نیکی ورزد، آن را خواهد دید، و هر کس همسنگ ذره‌ای بدی کند، آن را خواهد دید» سوره زلزال، آیه ۶-۸.</ref> و به خصوصِ [[اعمال نیک]] او باقیات الصالحات گفته می‌شود.<ref>المیزان، ج ۱۳، ص ۳۱۹؛ پیام قرآن، ج ۶، ص ۱۱۶؛ الفرقان، ج ۴ ـ ۵، ص ۱۰۵.</ref> ظاهر بسیاری از آیات قرآن نیز دلالت دارد که [[روز قیامت]] اعمال انسان اعمّ از [[نیک]] و بد در برابر وی حاضر می‌گردد و پاداش و [[کیفر]] هرکس با خود عملش داده می‌شود،<ref> المیزان، ج ۱، ص ۹۲ ـ ۹۳؛ ج ۲، ص ۱۸۰؛ پیام قرآن، ج ۶، ص ۱۱۵.</ref> بنابراین، اعمال نیک [[انسان]] [[باقیات الصالحات]] است.
+[[مفسران]] نخستین در [[تفسیر]] باقیات الصالحات به استناد برخی [[روایات]]، بیشتر بر مصادیقی چون تسبیحات چهارگانه: {{متن حدیث|"سُبْحَانَ اَللَّهِ وَ اَلْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ وَ اَللَّهُ أَكْبَرُ"}}<ref> تفسیر قمی، ج ۲، ص ۲۷؛ جامع البیان، مج ۹، ج ۱۵، ص ۳۱۶ به بعد؛ الدرالمنثور، ج ۵، ص ۳۹۶ - ۳۹۹.</ref> یا به همراه {{متن حدیث|"لاَ حَوْلَ وَ لاَ قُوَّةَ إِلاَّ بِاللَّهِ اَلْعَلِيِّ اَلْعَظِيمِ"}}<ref>جامع‌البیان، مج۹، ص۱۵، ص۳۱۸؛ روض‌الجنان، ج۱۲، ص۳۶۱؛ تفسیر قرطبی، ج ۱۰، ص ۲۶۹.</ref> [[اذکار]] سه گانه {{متن حدیث|"لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ"}}، {{متن حدیث|"اِسْتَغْفِرِ اَللَّهَ"}} و {{متن حدیث|صَلَّى اَللَّهُ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ}}،<ref>جامع‌البیان، مج۹، ج۱۵، ص۳۱۸؛ منهج الصادقین، ج ۵، ص ۳۵۸.</ref> مطلق ذکر،<ref>جامع البیان، مج ۹، ج ۱۵، ص ۳۱۵.</ref> [[شهادت]] به [[یگانگی خدا]] و دوری از [[شرک]]،<ref>کشف الاسرار، ج ۵، ص ۶۹۵.</ref> [[نماز شب]] و [[تهجّد]]،<ref>تفسیر عیاشی، ج ۲، ص ۳۲۷؛ التبیان، ج ۷، ص ۵۲؛ روض الجنان، ج ۱۲، ص ۳۶۲.</ref> نمازهای یومیه،<ref> جامع البیان، مج ۹، ج ۱۵، ص ۳۱۵؛ مجمع البیان، ج ۶، ص ۷۳۱.</ref>[[سخن]] [[نیکو]]،<ref> تفسیر ابن‌ابی حاتم، ج ۷، ص ۲۳۶۴؛ روض الجنان، ج ۱۲، ص ۳۶۲؛ التفسیر الکبیر، ج ۲۱، ص ۱۳۱.</ref> [[نیّت]] درست، <ref>کشف‌الاسرار، ج۵، ص۶۹۶؛ روض‌الجنان، ج ۱۲، ص ۳۶۲؛ روح المعانی، مج ۹، ج ۱۵، ص ۴۱۴.</ref>هر کاری که برای [[خدا]] انجام شود<ref> تفسیر ابن‌ابی حاتم، ج ۷، ص ۲۳۶۵؛ الکشاف، ج ۲، ص ۷۲۵؛ الدرالمنثور، ج ۵، ص ۳۹۹.</ref> [[دوستی اهل بیت]]{{عم}} <ref>مجمع البیان، ج ۶، ص ۷۳۱؛ بحار الانوار، ج ۲۳، ص ۲۵۰؛ البرهان، ج ۳، ص ۶۴۰ ـ ۶۴۱.</ref> و [[دختران]] [[صالح]] <ref>مجمع البیان، ج ۶، ص ۷۳۱؛ تفسیر قرطبی، ج ۱۰، ص ۲۷۰.</ref> [[تکیه]] کرده‌اند. از این میان روایاتی که در آن باقیات الصالحات به تسبیحات اربعه تفسیر شده سهم بیشتری دارد <ref> جامع‌البیان، مج ۹، ج ۱۵، ص ۳۱۵-۳۱۸؛ تفسیر ابن‌کثیر، ج ۳، ص ۹۰ ـ ۹۱؛ البرهان، ج ۳، ص ۶۳۹ ـ ۶۴۰.</ref> و ازاین‌رو این [[تفسیر]] به گروه زیادی از [[مفسران]] نسبت داده شده است.<ref>تفسیر قرطبی، ج ۱۰، ص ۲۶۹؛ البحرالمحیط، ج ۷، ص ۱۸۶؛ اضواءالبیان، ج ۴، ص ۸۵.</ref> برخی نیز برای [[اثبات]] [[درستی]] این تفسیر با استناد به همین [[روایات]] از عموم [[الباقیات الصالحات]] [[دست]] برداشته و کتاب مستقلّی در این زمینه تدوین کرده و سرّ [[فضیلت]] و اهمیت این کلمات را، در برداشتن همه [[اسما]] و صفات جلال و [[جمال]] [[پروردگار]] دانسته‌اند.<ref>الباقیات الصالحات، ص ۲۸ - ۶۰.</ref>
+در پاره‌ای از منابع، [[باقیات الصالحات]] به عنوان اسم خاصی ([[عَلَم]]) برای تسبیحات اربعه به کار [[برده]] شده است.<ref> المصباح فی الادعیه، ج ۱، ص ۲۲، ۶۶؛ البلد الامین، ص ۳۱، ۵۲، ۱۶۳.</ref>[[شهید]] اول رساله‌ای کوتاه با عنوان الباقیات الصالحات در تفسیر تسبیحات اربعه نگاشته و این کلمات [[نورانی]] را دربردارنده اصول پنج‌گانه [[توحید]]، [[عدل]]، [[نبوّت]]، [[امامت]] و [[معاد]] می‌داند و [[معتقد]] است هرکس به ([[حقیقت]]) این کلمات برسد به [[ایمان کامل]] که همان باقیات الصالحات است دست یافته است.<ref>المصباح فی الادعیه، ج ۱، ص ۲۷۷؛ الذریعه، ج ۳، ص ۱۲.</ref> [[بیاضی]] این رساله را با عنوان الکلمات النافعات فی شرح الباقیات الصالحات شرح کرده است.<ref>الذریعه، ج ۱۸، ص ۱۲۰؛ الصراط المستقیم، ج ۱، ص ۹.</ref> با این حال دلیلی بر تخصیص عموم [[آیه]] در دست نیست <ref>جامع‌البیان، مج۹، ج۱۵، ص۳۱۸ـ۳۱۹؛ فتح القدیر، ج۳، ص۲۹۰.</ref> و روایات مورد استناد آن دسته از مفسران نیز همگی یا در حد تأکید بر اهمیت و [[پاداش]] بیشتر بعضی مصادیق مانند تسبیحات اربعه بوده،<ref>التفسیر الکبیر، ج ۲۱، ص ۲۴۸؛ مجمع البحرین، ج ۱، ص ۲۳۰.</ref> یا از باب مثال و [[جری و تطبیق]]<ref>عنایة القاضی، ج ۶، ص ۱۸۴؛ حاشیه قونوی، ج ۱۲، ص ۹۵؛ المیزان، ج ۱۳، ص ۳۱۹.</ref>است، به هر روی مشهور مفسران در تفسیر آن از موارد متنوع و متعددی نام برده‌اند که نشان اطلاق و [[عمومیت]] معنای آن است. آنان در [[تفسیر]] [[باقیات الصالحات]] از [[ایمان]]، [[عمل صالح]]، [[صفات پسندیده]]، [[عبادات]] <ref> مجمع البیان، ج ۶، ص ۷۳۱؛ التفسیر الکبیر، ج ۲۱، ص ۲۴۸؛ تفسیر قرطبی، ج ۱۰، ص ۲۶۹.</ref> و در تعبیری عام همه رفتارها و حالات [[نیک]] نام برده‌اند و برای [[استدلال]] بر نظر خویش افزون بر عموم "[[الباقیات الصالحات]]" برخی به [[روایت]] [[ابن‌عباس]] نیز [[استشهاد]] جسته‌اند.<ref>المحررالوجیز، ج۱۰، ص۴۰۸؛ روح‌المعانی، مج۹، ج۱۵،ص۴۱۴.</ref> در این روایت از [[ذکر خدا]]، [[درود]] بر [[پیامبر]]{{صل}} و [[خاندان]] او، [[نماز]]، [[روزه]]، [[حجّ]]، [[صدقه]]، [[آزادی بردگان]]، [[جهاد]]، [[صله رحم]] و در پایانْ همه [[کارهای نیک]] به عنوان مصادیق باقیات الصالحات یاد شده است.<ref>جامع‌البیان، مج۹، ج۱۵، ص۳۱۸؛ روض‌الجنان، ج ۱۲، ص ۳۶۲؛ تفسیر قرطبی، ج ۱۰، ص ۲۶۹.</ref> گزارش اقوال متفاوت در نقلهای مختلف از ابن‌عباس تأییدی دیگر بر [[عمومیت]] [[آیه]] است.<ref> المحرر الوجیز، ج ۱۰، ص ۴۰۸.</ref>
+صرف نظر از آنچه گذشت اطلاق آن دسته از [[آیات]] که دلالت دارد هرآنچه نزد خداست ماندنی است: {{متن قرآن|مَا عِنْدَكُمْ يَنْفَدُ وَمَا عِنْدَ اللَّهِ بَاقٍ وَلَنَجْزِيَنَّ الَّذِينَ صَبَرُوا أَجْرَهُمْ بِأَحْسَنِ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ}}<ref>«آنچه نزد شماست پایان می‌یابد و آنچه نزد خداوند است پایاست و البته ما پاداش شکیبایان را نیکوتر از آنچه انجام می‌دادند خواهیم داد» سوره نحل، آیه ۹۶.</ref> و نیز {{متن قرآن|وَمَا أُوتِيتُمْ مِنْ شَيْءٍ فَمَتَاعُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَزِينَتُهَا وَمَا عِنْدَ اللَّهِ خَيْرٌ وَأَبْقَى أَفَلَا تَعْقِلُونَ}}<ref>«و هر چه به شما داده شده است کالای  زندگانی این جهان و آرایه آن است و آنچه نزد خداوند است بهتر و پایاتر است، آیا خرد نمی‌ورزید؟» سوره قصص، آیه ۶۰.</ref>؛ {{متن قرآن|فَمَا أُوتِيتُمْ مِنْ شَيْءٍ فَمَتَاعُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَمَا عِنْدَ اللَّهِ خَيْرٌ وَأَبْقَى لِلَّذِينَ آمَنُوا وَعَلَى رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ}}<ref>«پس آنچه به شما داده شده است کالای  زندگانی این جهان است و آنچه نزد خداوند است برای آنان که ایمان آورده‌اند و بر پروردگارشان توکّل دارند بهتر و پایاتر است» سوره شوری، آیه ۳۶.</ref> و عموم آیاتی که از محفوظ ماندن [[پاداش]] ایمان و [[عمل]] [[صالح]] در نزد [[خداوند]] [[سخن]] می‌گوید: {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَآتَوُا الزَّكَاةَ لَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ}}<ref>«کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده‌اند و نماز بر پا داشته و زکات داده‌اند پاداش آنان نزد پروردگارشان است و نه بیمی خواهند داشت و نه اندوهگین می‌گردند» سوره بقره، آیه ۲۷۷.</ref> و نیز {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَالَّذِينَ هَادُوا وَالنَّصَارَى وَالصَّابِئِينَ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ وَعَمِلَ صَالِحًا فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ}}<ref>«بی‌گمان از کسانی که (به اسلام) ایمان آورده‌اند و یهودیان و مسیحیان و صابئان، کسانی که به خداوند و روز بازپسین باور دارند و کاری شایسته می‌کنند، پاداششان نزد پروردگارشان است و نه بیمی خواهند داشت و نه اندوهگین می‌گردند» سوره بقره، آیه ۶۲.</ref>، {{متن قرآن|بَلَى مَنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلَّهِ وَهُوَ مُحْسِنٌ فَلَهُ أَجْرُهُ عِنْدَ رَبِّهِ وَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ}}<ref>«آری، آن کسان که روی (دل) خویش به (سوی) خداوند نهند در حالی که نکوکار باشند، بی‌گمان پاداش آنان نزد پروردگارشان است. و بیمی نخواهند داشت و اندوهگین نمی‌شوند» سوره بقره، آیه ۱۱۲.</ref>، {{متن قرآن|الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ ثُمَّ لَا يُتْبِعُونَ مَا أَنْفَقُوا مَنًّا وَلَا أَذًى لَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ}}<ref>«آنان که دارایی‌های خود را در راه خداوند می‌بخشند و از پی آنچه بخشیده‌اند منّتی نمی‌نهند و آزاری نمی‌دهند، پاداش آنها نزد پروردگار آنان است و نه بیمی خواهند داشت و نه اندوهگین می‌گردند» سوره بقره، آیه ۲۶۲.</ref>، {{متن قرآن|الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ بِاللَّيْلِ وَالنَّهَارِ سِرًّا وَعَلَانِيَةً فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ}}<ref>«آنان که دارایی‌های خود را در شب و روز پنهان و آشکار می‌بخشند پاداششان نزد خداوند است و نه بیمی خواهند داشت و نه اندوهگین می‌گردند» سوره بقره، آیه ۲۷۴.</ref>؛ {{متن قرآن|وَإِنَّ مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ لَمَنْ يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَمَا أُنْزِلَ إِلَيْكُمْ وَمَا أُنْزِلَ إِلَيْهِمْ خَاشِعِينَ لِلَّهِ لَا يَشْتَرُونَ بِآيَاتِ اللَّهِ ثَمَنًا قَلِيلًا أُولَئِكَ لَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ إِنَّ اللَّهَ سَرِيعُ الْحِسَابِ}}<ref>«و بی‌گمان برخی از اهل کتاب کسانی هستند که به خداوند و به آنچه برای شما و برای آنها فرو فرستاده‌اند، ایمان دارند؛ برای خداوند فروتنی می‌ورزند و آیات خداوند را به بهای کم نمی‌فروشند؛ آنانند که پاداششان نزد پروردگار آنهاست؛ بی‌گمان خداوند حسابرس سریع است» سوره آل عمران، آیه ۱۹۹.</ref> [[گواه]] روشنی بر عموم "الباقیات الصالحات" است.
+عرفا و اخلاق‌پژوهان در تفسیر آن به [[اخلاص]] در عمل و [[صداقت]] در [[نیّت]]،<ref>حقائق التفسیر، ج ۱، ص ۴۱۱؛ لطائف الاشارات، ج ۴، ص ۶۸.</ref> [[خیرخواهی]] برای [[خلق]]،<ref> حقائق التفسیر، ج ۱، ص ۴۱۱.</ref> [[علم]] و [[آزادگی]] و [[فضایل اخلاقی]]،<ref>جامع السعادات، ج ۲، ص ۳۵۹؛ المحجة البیضاء، ج ۶، ص ۱۲۴.</ref> امور ماندنی پس از [[مرگ]] <ref>المحجة البیضاء، ج ۶، ص ۱۲۴؛ جامع السعادات، ج ۲، ص ۳۶۰.</ref> و کارهای مطابق با [[حکم عقل]] <ref>بیان السعاده، ج ۲، ص ۴۶۶.</ref> اشاره کرده‌اند که به رغم [[اختلاف]] در تعبیر همگی نمایانگر [[عمومیت]] [[آیه]] بوده، با [[تفسیر]] مشهور منافاتی ندارد. در روایتی منسوب به [[امام صادق]]{{ع}} نیز [[باقیات الصالحات]] با رویکردی [[اخلاقی]] و [[عرفانی]] به آموزه [[توحید]] که همانند [[خداوند]]، جاودان است تفسیر شده است.<ref>حقائق التفسیر، ج ۱، ص ۴۱۱.</ref>
+باقیات‌الصالحات در عرف [[عامه]] [[مسلمانان]] در معنایی محدودتر از آنچه گذشت یعنی آثار [[نیک]] عام المنفعه (مانند ساختن [[مسجد]]، مدرسه و...) به کار می‌رود. این اصطلاح به نوشته‌های برخی [[فقها]] و [[اخلاق]] پژوهان نیز [[راه]] یافته است.<ref>معراج السعاده، ص ۳۳۳؛ جامع الشتات، ج ۴، ص۱۳۱؛ المغنی، ج ۲، ص ۴۲۸؛ صحیح مسلم، ج ۱، ص ۹۰.</ref> [[ابن عربی]] با اشاره به همین معنا در تفسیر باقیات الصالحات به روایتی از [[رسول خدا]]{{صل}} [[استشهاد]] می‌کند که می‌فرماید: [[نامه]] [[اعمال انسان]] جز در مورد خدمات [[مالی]] ماندگار، [[علم]] و [[دانش]] گسترده شده میان [[مردم]] که از آن بهره [[برده]] می‌شود و فرزند [[صالح]] با [[مرگ]] وی بسته می‌شود،<ref>رحمة من الرحمن، ج ۳، ص ۱۵؛ کنز العمال، ج ۱۵، ص ۹۵۲.</ref> افزون بر این در روایاتی پرشمار، [[قرآنی]] که [[انسان]] از خود باقی بگذارد و [[تلاوت]] شود، نهر آبی که جاری کند، مسجد و کاروانسرایی که بسازد، نهالی که بکارد، روش نیکویی که پایه‌گذاری کند (سنة حسنة) و [[وقف]] به عنوان کارهایی یاد شده است که بهره‌اش پس از مرگ به انسان می‌رسد؛<ref>من لا یحضره الفقیه، ج ۱، ص ۱۸۵؛ الخصال، ص۱۵۱، ۳۲۳؛ کنزالعمال، ج ۱۵، ص ۹۵۲ ـ ۹۵۶.</ref> ولی در هیچ یک از این [[روایات]] از موارد یاد شده به عنوان باقیات الصالحات یاد نشده، هر چند در عموم آن داخل است.
 ==ویژگی‌ها و پیامدها==