حیات طیبه: تفاوت میان نسخه‌ها

[[حیات]] در [[انسان]] منشأ علم و [[قدرت]] است؛<ref>المیزان، ج ۱۰، ص ۵۱.</ref> ولی حیات طیب مایه علم و قدرت ویژه‌ای برای او می‌شود. بهره‌مند از حیات طیب، دارای علمِ سودمند و ایمان در [[قلب]] وی [[ثابت]] می‌گردد:<ref> المیزان، ج ۱۲، ص ۳۴۲؛ الفرقان، ج ۱۴، ص ۴۷۵.</ref> "اُولکَ کَتَبَ فی قُلوبِهِمُ الایمـنَ واَیدَهُم بِروحٍ مِنهُ" ([[مجادله]] / ۵۸، ۲۲) و برپایه [[احادیث]]، دارای [[روح ایمان]] <ref>مخزن العرفان، ج ۷، ص ۲۳۹.</ref> و در پرتو [[انوار]] [[هدایت]] آن، در زمینه [[اعتقاد]] و عمل، به [[حق]] رهنمون می‌گردد: "اَوَ مَن کانَ مَیتـًا فَاَحیینـهُ وجَعَلنا لَهُ نورًا یمشی بِهِ فِی النّاسِ" (انعام / ۶، ۱۲۲)، چنان‌که از [[موهبت]] قدرت بر [[احیای حق]] و [[نابودی باطل]] بهره‌مند می‌شود:<ref>المیزان، ج ۱۲، ص ۳۴۲.</ref> "وکانَ حَقـًّا عَلَینا نَصرُ المُؤمِنین". ([[روم]] / ۳۰، ۴۷) دارنده حیات طیب، به حقیقتِ اشیاء [[راه]] یافته و حق و باطلِ آنها را از یکدیگر [[شناسایی]] کرده و به [[پایداری]] حق و زوالپذیر بودن [[باطل]] پی می‌برد، ازاین‌رو فریفته [[دنیا]] نگشته و از [[شیطان]] [[فریب]] نمی‌خورد و گرفتار دسیسه‌های [[نفسانی]] نمی‌گردد، بلکه با تمام وجود به [[پروردگار]] خویش رو آورده و [[تدبیر امور]] خود را به وی واگذار می‌کند و در مسیر حیاتِ [[پاک]] و [[جاودانه]] خویش، جز [[زیبایی]] نمی‌بیند و [[زشتی]] را تنها در [[نافرمانی خدا]] می‌داند.<ref>المیزان، ج ۱۲، ص ۳۴۲.</ref> [[امام صادق]]{{ع}} نیز حیات طیب را به [[معرفت خدا]] [[تفسیر]] فرموده و برخی از [[عارفان]]، آن را به فارغ شدن [[بنده]] از [[تدبیر]] کار خویش و واگذاری آن به [[خدا]] یا حالت [[بی‌نیازی]] بنده از [[خلق]] و نیازش به [[پروردگار]] تعریف کرده‌اند.<ref>فتح القدیر، ج ۳، ص ۱۹۳.</ref> چنین [[انسانی]] با [[مشاهده]] تجلیات [[الهی]] <ref>تفسیر ابن عربی، ج ۱، ص ۶۹۰.</ref> همیشه در کمال، [[سرور]]، [[قدرت]] و [[نعمت]] [[غرق]] است:<ref>المیزان، ج ۱۲، ص ۳۴۲.</ref> "مَن ءامَنَ بِاللّهِ والیومِ الأخِرِ وعَمِلَ صــلِحـًا فَلا خَوفٌ عَلَیهِم ولا هُم یحزَنون" ([[مائده]] / ۵، ۶۹) و [[ناملایمات]] [[دنیا]] او را نمی‌آزارند،<ref>الفتوحات المکیه، ج ۴، ص ۱۲۴؛ رحمة من الرحمن، ج ۲، ص ۵۰۵؛ روح المعانی، ج ۱۴، ص ۳۳۵.</ref> زیرا [[بهشت]] پیش از موعد در دنیا به وی مژده داده شده است:<ref>رحمة من الرحمن، ج ۲، ص ۵۰۵.</ref> "لَهُمُ البُشری فِی الحَیوةِ الدُّنیا" ([[یونس]] / ۱۰، ۶۴) و او به تحقق [[وعده‌های الهی]] [[ایمان]] دارد. سرانجامِ کارش درآمدن به بهشت و بهره‌مندی از روزیِ بی‌حساب در آنجاست:<ref>الفرقان، ج ۱۴، ص ۴۷۷.</ref> "اَلَّذینَ ءامَنوا وعَمِلُوا الصّــلِحـتِ [[طوبی]] لَهُم وحُسنُ مَـ ٔ ب" (رعد / ۱۳، ۲۹)؛ "مَن عَمِلَ سَیئَةً فَلا یجزَی اِلاّ مِثلَها ومَن عَمِلَ صــلِحـًا مِن ذَکَرٍ اَو اُنثی وهُوَ مُؤمِنٌ فَاُولکَ یدخُلُونَ الجَنَّةَ یرزَقُونَ فیها بِغَیرِ حِساب". ([[غافر]] / ۴۰، ۴۰)