امام مهدی چند غیبت داشته‌اند؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

:::::*'''برداشت نخست:''' این برداشت موافق [[عقیده]] غیر [[امامیه]] است که گویند: [[مهدی]] کسی است که در زمان خود تولد یافته و [[زمین]] را از [[عدل]] پر می‏‌کند، همان‏طور که از [[جور]] و [[ستم]] پر شده است. طبق این [[عقیده]]، دو [[غیبت]] از یکدیگر جدا بوده و در فاصله بین دو [[غیبت]] [[حضرت]] بر [[مردم]] [[آشکار]] شده و [[ظهور]] بعد از [[غیبت]] دومی روز [[نهضت]] بزرگ [[حضرت]] است. مدت هر دو [[غیبت]] محدود و بسیار اندک است که بخاطر [[مصالح]] ویژه‏ای که [[حضرت]] خود در نظر دارند و یا بخاطر اینکه بعد از [[ظهور]] بتواند یارانی را گرد خود فراهم آورد [[غیبت]] می‌‏فرمایند. بر طبق این گونه برداشت از [[روایات]] چاره‏ای جز پذیرفتن این نظریه درباره دو [[غیبت]] نیست؛ زیرا با [[عمر]] کوتاه [[حضرت]] دیگر نمی‌‏توان غیبتی طولانی برای [[حضرت]] در نظر گرفت. برداشت برزنجی از [[روایات]] و [[اخبار]] گذشته همین است، آنجا که گوید: این دو [[غیبت]] - و [[خداوند]] داناتر است - همانست که قبلا گفته شد که [[حضرت]] در کوه‏های اطراف [[مکه]] پنهان می‏گردد و هیچ کس از آن [[حضرت]] [[آگاه]] نخواهد بود. مؤید این مطلب روایتی است از [[امام باقر|حضرت باقر]] {{ع}} که فرماید: برای [[صاحب]] این امر در برخی از این دره‏ها پنهانی و غیبتی است. و [[حضرت]] با دست خود به [[ذی طوی]] اشاره فرمود. می‏‌گویم: برزنجی [[غیبت]] دوم را متذکر نشده است.

:::::'''[[غیبت صغری]]:''' [[غیبت صغری]] [[امام عصر]]{{ع}} در طول مدت هفتاد سال واقع شده است. در این مدت، گرچه [[امام]] از نظرها پنهان بود، لکن این [[غیبت]] و پنهانی عام و فراگیر نبود، زیرا کسانی بودند که به صورتی با [[امام]] در تماس بودند که به [[نایبان خاص]] [[امام]] مشهورند. [[مردم]] در کارهایشان به این [[نواب]] مراجعه می‌کردند و [[نامه‌ها]] و حوایج‌شان را به وسیله این افراد خاص به محضر [[حضرت]] می‌فرستادند و پاسخ را دریافت می‌داشتند و احیاناً بعضی‌ها با وساطت اینان به محضر [[امام]] شرفیاب می‌شدند. البته اگر ما [[غیبت]] [[امام]] را از ولادت او حساب کنیم که در سال ۲۵۵ ه.ق، بود تا ابتدای [[غیبت کبری]] (سال ۳۲۹) مدت [[غیبت صغری]] به ۷۴ سال می‌رسد<ref> سید محسن امین در کتاب اعیان الشیعه از ولادت آن حضرت حساب کرده و مدت غیبت صغری را ۷۴ سال دانسته است. </ref>، ولی اگر [[غیبت]] را از سال ۲۶۰، یعنی [[شهادت]] [[امام عسکری]]{{ع}} حساب کنیم، مدت [[غیبت صغری]] به مدت ۶۹ سال می‌رسد.  

:::::#'''[[غیبت صغری]]:''' [[غیبت]] صغرای [[امام مهدی|امام عصر]] {{ع}} در طول مدت هفتاد سال واقع شده است. در این مدت، گرچه [[امام مهدی|امام]] از نظرها پنهان بود، لکن این [[غیبت]] پنهانی، عام و فراگیر نبود، زیرا کسانی بودند که به صورتی با [[امام مهدی|امام]] در تماس بودند که به [[نایبان]] خاصّ [[امام مهدی|امام]] مشهورند... . [[مردم]] در کارهایشان به این نوّاب مراجعه می‌کردند، و [[نامه‌ها]] و حوایج‌شان را به وسیله این افراد خاصّ به محضر [[حضرت]] می‌فرستادند و پاسخ را دریافت می‌داشتند و احیاناً بعضی‌ها با واسطه اینان به محضر [[امام مهدی|امام]] شرفیاب می‌شدند.

::::::«[[حضرت مهدی]] {{ع}} به دو گونه از دیده‌ها پنهان شده که به [[غیبت صغری]] و [[غیبت کبری]] مشهور است. آن [[حضرت]] پس از تولد، از انظار پنهان شد و تنها بعضی [[یاران خاص]] آن [[حضرت]] از مکان‌ زندگی او خبر داشتند در [[زمان غیبت صغری]]، افرادی به عنوان [[نائب]] و [[وکیل]]، واسطه بین او و [[مردم]] بودند و [[مردم]] از طریق آنان، به [[حضرت مهدی]] {{ع}} دسترسی داشتند. این مدت، ۶۹ سال طول کشید و آن را [[غیبت صغری]] می‌نامند. پس از فوت آخرین [[نائب]] آن [[حضرت]]، [[علی بن محمد سمری]]، [[[[غیبت کبری]]] آغاز گردید که هنوز ادامه دارد و تا [[ظهور]] آن [[حضرت]] نیز ادامه خواهد داشت و مدت آن را جز [[خدا]] کسی نمی‌داند. امیدواریم آن [[حضرت]] به زودی [[ظهور]] کند»<ref>[[عباس رحیمی|رحیمی، عباس]]، [[امید فردا (کتاب)|امید فردا]]، ص۱۹.</ref>.

::::##[[علی بن محمد سمری]]؛ وی در سال ۳۲۹ ق از [[دنیا]] رفت و با [[مرگ]] او دوران [[غیبت صغرا]] پایان گرفت. [[نایبان خاص]] همگی توسط [[امام عکسری]]{{ع}} و [[امام مهدی]]{{ع}} [[انتخاب]] گردیده، به [[مردم]] معرفی می‌شدند. [[شیخ طوسی]] در [[کتاب الغیبه]] خود [[روایت]] کرده است که روزی [[چهل]] نفر از [[شیعیان]] همراه [[عثمان بن سعید]] ([[نایب اول]]) به حضور [[امام عسکری]]{{ع}} رسیدند. [[امام]]{{ع}}، [[فرزند]] خود را به آنها نشان داد و فرمود: "پس از من، این [[فرزند]] [[امام]] شماست. از او [[اطاعت]] کنید... بدانید که پس از امروز او را نخواهید دید، تا [[عمر]] او به کمال برسد. پس در [[غیبت]] او آنچه [[عثمان بن سعید]] می‌گوید، بپذیرید و از او [[فرمان]] برید که او [[جانشین]] [[امام]] شماست و کارها به دست اوست.<ref>غیبت طوسی، ح ۳۱۹، ص ۳۵۷.</ref> در روایتی دیگر [[امام عسکری]]{{ع}} به [[نیابت]] [[محمد بن عثمان]] ([[نایب دوم]]) از [[امام مهدی]]{{ع}} نیز تصریح فرموده است.<ref>غیبت طوسی، فصل ۶، ح ۳۱۷، ص ۳۵۵.</ref> این‌ها مربوط به دوران [[غیبت]] [[امام مهدی]]{{ع}} بود و در طول [[غیبت صغرا]] نیز هر یک از [[نایبان]]، پیش از [[مرگ]] خود، [[نائب]] بعدی را که از سوی [[امام مهدی]]{{ع}} [[انتخاب]] شده بود، به [[مردم]] معرفی می‌کردند. این مردان بزرگ به سبب برخورداری از صفات و ویژگی‌هایی، برای [[نیابت خاص]] [[امام مهدی|ولی عصر]]{{ع}} [[شایستگی]] یافتند. [[امانتداری]]، [[پاکدامنی]]، [[عدالت]] در گفتار، [[رازداری]] و پنهان کاری و پوشاندنِ [[اسرار]] [[اهل بیت]] در شرایط ویژه [[غیبت]] از خصوصیات مهم آنها بود. ایشان مورد اعتماد و [[اطمینان]] [[امام]] و پرورش یافتگان [[مکتب]] [[خاندان]] [[پاک]] [[پیامبر]] بودند. در کنار همه این صفات زیبا، آنان از توان [[مدیریت]] و [[رهبری]] [[شیعیان]] برخوردار بودند و با [[فهم]] و [[آگاهی]] کامل و [[درک]] حسّاسیت زمان و بهره‌گیری از امکانات موجود، [[جامعه]] [[شیعه]] را در [[صراط مستقیم]] الهی [[هدایت]] کردند و آنان را از گذرگاه [[غیبت صغرا]] به [[سلامت]] عبور دادند. [[مطالعه]] دقیق دروه [[غیبت صغرا]] و نقش مهم نوّاب اربعه در ایجاد ارتباط بین [[امت]] و [[امام]] به خوبی اهمیت این دوره از حیات [[امام مهدی|امام عصر]]{{ع}} را نشان می‌دهد. وجود این ارتباط‌هاو نیز راه یافتن برخی از [[شیعیان]] به محضر [[امام]] خویش در طول دوران [[غیبت صغرا]] تأثیر فراوانی در اثبات ولادت [[امام مهدی|امام دوازدهم]] و آخرین [[حجّت]] [[پروردگار]] داشت. این دستاورد مهم، درست در زمانی بود که [[دشمنان]] می‌کوشیدند تا [[شیعیان]] را در برابر تولّد فرزندی برای [[امام عسکری]]{{ع}} دچار [[شک]] و [[تردید]] کنند.