انسان در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

*انسان در مسیر زندگی خویش همواره با عنصر [[مسئولیت]] در برابر ظرفیت‌های موجود و نعمت‌هایی که [[خداوند]] فراروی او قرار داده، [[مسئول]] و [[متعهد]] است. همین [[حس]] مسئولیت‌پذیری است که [[جامعه انسانی]] را از گروه‌های حیوانی ممتاز می‌کند و در سایه این امر، [[جوامع]] انسانی شکل می‌گیرند و در سایه [[قوانین]] وضع شده به حیات و تعالی خود ادامه می‌دهند. [[انسان‌ها]] به [[حکم عقل]] و عقل‌گرایی و وجود [[نظام]] [[پاداش]] و جزا (دنیوی و اخروی) موجوداتی مسئول‌اند. این [[حس]] مسئولیت‌پذیری ریشه در [[فطرت]] و [[وجدان]] دارد. از این‌رو [[امام علی]] {{ع}} می‌فرماید، انسان [[مؤمن]] آنچه را که باید نگهداری کند، تباه نمی‌کند. در [[نهج البلاغه]] نیز می‌فرماید: [[تقوای الهی]] پیشه کنید و [[حریم]] [[پروردگار]] را نگه دارید و قرقگاه او را نشکنید؛ خدایی که همواره در محضر اویید و [[صاحب]] [[اختیار]] شماست و سررشته‌دار و سلسله‌جنیان همه کارهایتان. اگر [[پنهان]] کنید، داند و اگر آشکار سازید، نویسد. [[فرشتگان]] محافظ را بر شما گمارده است تا هیچ حقّی از قلم نیفتد و هیچ باطلی ثبت نشود<ref>{{متن حدیث|وَ أَوْصَاكُمْ بِالتَّقْوَى وَ جَعَلَهَا مُنْتَهَى رِضَاهُ وَ حَاجَتَهُ مِنْ خَلْقِهِ، فَاتَّقُوا اللَّهَ الَّذِي أَنْتُمْ بِعَيْنِهِ وَ نَوَاصِيكُمْ بِيَدِهِ وَ تَقَلُّبُكُمْ فِي قَبْضَتِهِ. إِنْ أَسْرَرْتُمْ عَلِمَهُ وَ إِنْ أَعْلَنْتُمْ كَتَبَهُ؛ قَدْ وَكَّلَ بِذَلِكَ حَفَظَةً كِرَاماً لَا يُسْقِطُونَ حَقّاً وَ لَا يُثْبِتُونَ بَاطِلًا}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۱۸۲.</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 144.</ref>.