امامت از دیدگاه اسماعیلیه: تفاوت میان نسخه‌ها

*بدین‌سان، هر چند دایره [[نبوت]] بسته شده است، اما دایره [[ولایت]] و [[امامت]]، به دنبال دایره نبوت این جریان [[معنوی]] را ادامه می‌‌دهد. امامان{{عم}} [[اهل]] ولایتند، یعنی اهل [[دوستی با خدا]] و اهل رازند و ولایت [[باطن نبوت]] است. از این دایره به دایره [[حقیقت]] نیز تعبیر می‌‌شود<ref>کربن، هانری، تاریخ فلسفه اسلامی، ترجمه جواد طباطبایی، ص ۴۳.</ref>. امامان{{عم}} [[ظهور]] و مظاهر الهیند و این دو اصطلاح، پیوسته به مقایسه با آینه باز می‌‌گردد، تصویری که در آینه ظاهر می‌‌شود، در [[جوهر]] آن تجسد نمی‌یابد. اگر امامان{{عم}} به عنوان مظاهر [[الهی]] فهمیده شوند، [[اسماءالله]] خواهند بود. وجود [[ازلی]] آنان، به عنوان عالم [[ابداع]] وجودات [[نورانی]]، در [[کلام امام]] صادق{{ع}} منعکس است <ref>کربن، هانری، تاریخ فلسفه اسلامی، ترجمه جواد طباطبایی، ص ۷۴.</ref>. صفاتی که به امامان{{عم}} داده شده است، اگر به عنوان صور نورانی و وجوداتی مقدم بر عالم کون و [[فساد]] ملاحظه نشود، قابل [[فهم]] نخواهد بود. این صفات را آنان در [[زمان ظهور]] زمینی خود به تأکید بیان کرده اند<ref>کربن، هانری، تاریخ فلسفه اسلامی، ترجمه جواد طباطبایی، ص ۷۵.</ref>. این صورت [[انسانی]] در جلال ازلی آن، [[آدم]] [[حقیقی]]، [[انسان کبیر]]، [[روح اعلی]]، [[عقل اول]]، [[قلم اعلی]]، [[خلیفه اعلی]] و [[قطب الاقطاب]] نامیده شده است. او [[امانتدار]] نبوت باقیه و [[نبوت]] اصلیه حقیقیه است، نبوتی که پیش از [[خلق]] [[زمان]] در عالم [[ابداع]] ظاهر شد. [[حقیقت نبوت]] باقیه دارای وحدتی مضاعف و ساحتی دوگانه است: خارجی یا ظاهری و درونی یا [[باطنی]]. "[[ولایت]]" همان [[باطن]] این نبوت باقیه، تحقق همه [[کمالات]] آن در [[ساحت]] باطن پیش از خلق زمان و تداوم در ابدالا¸باد است. همان طور که ساحت ظاهری، [[ظهور]] زمینی پایانی خود را در شخص [[حضرت محمد]]{{صل}} داشت، باید ساحت باطنی آن نیز مظهری داشته باشد. [[تجلی]] باطنی نبوت در شخصی ظاهر شد که از همه [[انسان‌ها]] نسبت به [[پیامبر]]{{صل}} نزدیک‌تر بود: [[علی]]{{ع}} [[امام اول]]. از همین رو، [[امام علی|علی]]{{ع}} فرمود: من ولی بودم در حالی که [[آدم]] هنوز میان آب و گل قرار داشت. از سوی دیگر، این [[اندیشه]] ناظر به یک [[انتظار]] است، [[انتظار ظهور]] کامل همه معانی پنهان و [[معنوی]] [[قرآن]] که به دست [[امام]] در [[آخرالزمان]] صورت می‌‌پذیرد<ref>کربن، هانری، تاریخ فلسفه اسلامی، ترجمه جواد طباطبایی، ص ۶۴ - ۶۷</ref><ref>[http://lib.eshia.ir/23022/10/3910 [[عظیم نانجی| نانجی، عظیم]]، دانشنامه بزرگ اسلامی، ج ۱۰، ص ۳۹۱۰.]</ref>.