امامت و غیبت امام مهدی چگونه آغاز شد؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

:::::*[[شیخ صدوق]] در [[کمال الدین]] به [[نقل]] از "[[ابو الادیان]]" یکی از خدمتکاران خانه [[امام عسکری]]{{ع}} این [[دیدار]] عمومی را در ضمن روایتی مفصل اینگونه گزارش کرده است: "در آن [[بیماری]] که منجر به [[وفات]] [[امام حسن عسکری]]{{ع}} شد، ایشان نامه‌هایی نوشت و فرمود: آنها را به [[مداین]] برسان. چهارده روز اینجا نخواهی بود و روز پانزدهم وارد سامرّا خواهی شد و از آنجا صدای واویلا می‌شنوی و مرا در [[جایگاه]] شست وشو می‌یابی. [[ابو الادیان]] گوید: ای آقای من! چون این امر واقع شود، [[امام]] و [[جانشین]] شما که خواهد بود؟ فرمود: هرکس پاسخ نامه‌های مرا از تو خواست، همو [[قائم]] پس از من خواهد بود. گفتم: دیگر چه؟ فرمود: کسی که بر من [[نماز]] خواند، همو [[قائم]] پس از من خواهد بود. گفتم: دیگر چه؟ فرمود: کسی که خبر دهد در آن همیان ""کیسه‌ای که اشیای قیمتی در آن می‌گذاشتند" چیست، همو [[قائم]] پس از من خواهد بود. هیبت آن [[حضرت]] مانع شد که از او بپرسم: در آن همیان چیست؟ [[نامه‌ها]] را به [[مداین]] بردم و پاسخ آنها را گرفتم و همانگونه که فرموده بود، روز پانزدهم به سامرّا رسیدم. به ناگاه صدای [[گریه]] و شیون از سرای آن [[حضرت]] شنیدم و او را بر محل [[غسل]] دادن یافتم. برادرش [[جعفر بن علی]] را بر در سرا و [[شیعیان]] را بر در خانه‌اش دیدم که وی را به [[مرگ]] برادر تسلیت و بر [[امامت]] تبریک می‌گویند. با خود گفتم: اگر این [[امام]] است که [[امامت]] [[باطل]] خواهد بود، زیرا می‌دانستم که او شراب می‌نوشد و قمار می‌کند و تار میزند، پیش رفتم و تبریک و تسلیت گفتم. او از من چیزی نپرسید، آنگاه [[عقید]] بیرون آمد و گفت: ای آقای من! برادرت [[کفن]] شده است، برخیز و بر او [[نماز]] بگزار! [[جعفر بن علی]] داخل شد و برخی از [[شیعیان]] مانند سمّان و [[حسن بن علی]]- که [[معتصم]] او را کشت و به سلمه معروف بود- در اطراف وی بودند. چون به سرا در آمدیم، [[حسن بن علی]]{{ع}} را [[کفن]] شده، بر [[تابوت]] دیدم و [[جعفر بن علی]] پیش رفت تا بر برادرش [[نماز]] گزارد. چون خواست [[تکبیر]] گوید، [[کودکی]] گندمگون با گیسوانی مجعّد و دندانه‌ای پیوسته، بیرون آمد و ردای [[جعفر بن علی]] را گرفت و گفت: "ای عمو! عقب برو که من به [[نماز]] گزاردن بر پدرم سزاوارترم". [[جعفر]] با چهره‌ای رنگ پریده و زرد عقب رفت. آن کودک پیش آمد و بر او [[نماز]] گزارد. آن [[حضرت]] کنار آرامگاه پدرش به [[خاک]] سپرده شد. سپس گفت: ای بصری! پاسخ نامه‌هایی را که همراه تو است بیاور و آنها را به او دادم و با خود گفتم: این دو نشانه، باقی می‌ماند همیان، آنگاه نزد [[جعفر بن علی]] رفتم، در حالی که او آه می‌کشید! [[حاجز]] وشّاء به او گفت: ای آقای من! آن کودک کیست تا بر او اقامه [[حجّت]] کنیم؟ گفت: به [[خدا]] [[سوگند]]! هرگز او را ندیده‌ام و او را نمی‌شناسم! ما نشسته بودیم که گروهی از اهل [[قم]] آمدند و از [[حسن بن علی]]{{ع}} پرسش کردند و فهمیدند که او درگذشته است و گفتند: به چه کسی تسلیت بگوییم؟ [[مردم]] به [[جعفر بن علی]] اشاره کردند، آنان بر او [[سلام]] کردند و به او تبریک و تسلیت گفتند و پرسیدند: همراه ما [[نامه‌ها]] و اموالی است، بگو [[نامه‌ها]] از کیست و [[اموال]] چقدر است؟ [[جعفر]] در حالی که جامه‌های خود را تکان می‌داد، برخاست و گفت: آیا از ما [[علم غیب]] می‌خواهید؟ [[راوی]] گوید: خادم از خانه بیرون آمد و گفت: نامه‌های فلانی و فلانی همراه شماست و همیانی که درون آن هزار [[دینار]] است و نقش ده [[دینار]] آن محو شده است. آنان [[نامه‌ها]] و [[اموال]] را به او دادند و گفتند: آنکه تو را برای گرفتن اینها فرستاد، همو [[امام]] است. [[جعفر بن علی]] نزد [[معتمد]] [[عباسی]] رفت و ماجرای آن کودک را گزارش داد، [[معتمد]] [[کارگزاران]] خود را فرستاد و [[صقیل]] جاریه را گرفتند و از وی مطالبه آن کودک کردند، [[صقیل]] منکر او شد و مدعی شد که باردار است تا به این وسیله کودک را از نگاه آنان پنهان سازد. وی را به ابن الشوارب [[قاضی]] سپردند تا اینکه [[مرگ]] ناگهان [[عبید اللّه بن یحیی بن خاقان]] و [[شورش صاحب زنج]] در [[بصره]] پیش آمد. از این رو از آن کنیز غافل شدند و او از دست آنها گریخت"<ref> [[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج۲، ص ۴۷۵؛ باب ۴۳، ح ۲۵. همچنین ر. ک: نیلی نجفی، منتخب الانوار المضیئة، ص ۱۵۷؛ قطب الدین راوندی، الخرائج و الجرائح، ج ۳، ص ۱۱۰۱.</ref>