بنی اسلم: تفاوت میان نسخه‌ها

آنان از تبار [[اسلم‌‌ بن اَفصی بن حارثة بن عمرو بن مزیقیا]] ([[عامر]])، از [[عرب]] [[قحطانی]] و از زیرشاخه‌‌های [[خزاعه]] دانسته شده‌‌اند.<ref>النسب، ص ۲۹۱؛ الانساب، ج ۱، ص ۱۵۱ ـ ۱۵۲؛ نهایة الارب، ص ۴۹.</ref> از تیره‌‌های همنام بنی‌‌اسلم می‌‌توان به [[اَسلم بن الحاف]] و [[اسلم بن ربیعه]] از [[سعد ‌‌بن حِمْیَر]] اشاره کرد که هر دو به [[قحطانیان]] [[نسب]] می‌‌برند <ref>الاغانی، ج ۲، ص ۲۵۷؛ ج ۱۳، ص ۹۰؛ معجم قبایل العرب، ج‌‌۱، ص ۲۶؛ معجم ما استعجم، ج ۱، ص ۲۳.</ref>.

بنا به [[نقلی]]، [[پیامبر]]{{صل}}، اسلمی‌ها را از تبار [[اسماعیل]]{{ع}} خواند؛ اما [[ابن حَجَر]]، با این [[استدلال]] که در این صورت، همه عرب قحطانی از [[نسل]] آن [[حضرت]] خواهند بود این [[روایت]] را نپذیرفته است،<ref>العقد الفرید، ج ۱، ص ۲۱۰؛ فتح الباری، ج ۶‌‌، ص ۳۹۲ ـ ۳۹۳.</ref> ضمن آنکه در میان عرب [[عدنانی]] نیز، تیره‌‌ای از بنی‌‌قَمْعه به نام اسلم وجود دارد.<ref>نهایة الارب، ص ۴۹.</ref>

نسل اسلم از دو فرزندش [[سلامان]] و هَوازن استمرار ‌‌یافت.<ref>النسب، ص ۲۹۱؛ جمهرة انساب العرب، ص ۲۴۰.</ref> اسلمی‌ها در مسیر [[مکه]] به [[مدینه]] و در [[همسایگی]] [[قبیله]] بنی‌‌غفار استقرار داشتند. مناطق منتسب به ایشان عبارت است از: "جَمدان" (کوهی در [[حجاز]] حد فاصل قُدید و عُسْفان)،<ref>معجم ما استعجم، ج ۱، ص ۳.</ref> "ضَجْنان" (متعلق به اسلم، هُذَیل و [[غاضره]])،<ref>المنمق، ص ۱۳۱؛ تاریخ المدینه، ج ۲، ص ۶۵۵‌‌؛ معجم البلدان، ج ۳، ص ۴۵۳.</ref> شَبَکه شَدَخ (آبی از آن اسلم و [[غفار]])،<ref> معجم البلدان، ج ۳، ص ۳۲۲، ۳۲۸.</ref> "وَبْرَه" (قریه‌‌ای دارای نخلستان از مناطق پیرامونی مدینه).<ref>معجم قبائل العرب، ج ۱، ص ۲۶.</ref> آنان همچنین در "مر‌‌الظهران" نخلستان‌هایی داشتند،<ref> معجم البلدان، ج ۴، ص ۶۳؛ ج ۵، ص ۱۰۴.</ref> از این رو به نظر می‌‌رسد، عمده اشتغال اسلمیان، [[کشاورزی]] و [[دامداری]] بوده است.

از [[آداب]]، ایام و مسائل مربوط به [[عصر جاهلی]] آنان گزارشی ارائه نشده است، جز آنکه همپیمان [[قبیله غفار]] بودند <ref> الاغانی، ج ۲۱، ص ۲۱ - ۲۲.</ref> و در [[تیراندازی]] مهارت داشتند،<ref> اسدالغابه، ج ۴، ص ۱۳۹؛ الاصابه، ج ۴، ص ۵۸۹.</ref> چنان‌‌که [[پیامبر]]{{صل}} به آنان فرمود: [[پدر]] شما از تیراندازان بود<ref>جمهرة انساب العرب، ص ۲۳۵؛ صحیح البخاری، ج ۴، ص ۱۵۶؛ عقدالفرید، ج ۱، ص ۲۱۰.</ref>.<ref>[[سید محمود سامانی|سامانی، سید محمود]]، [[بنی اسلم (مقاله)|مقاله «بنی اسلم»]]، [[ دائرة المعارف قرآن کریم ج۶ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۶.</ref>.