تسبیح در معارف و سیره سجادی: تفاوت میان نسخه‌ها

# تسبیح خدا به هنگام ذکر [[عظمت]] و بزرگی وصف‌ناپذیر خدا؛ شیوۀ [[امام سجاد]]{{ع}} و [[اهل‌بیت]] [[عصمت]] و [[طهارت]]{{عم}} چنین است که در هنگام یادکردن [[عظمت خدا]] و اوصاف حمیده او و [[افعال]] جمیلش، [[زبان]] به تسبیح و تقدیس می‌گشایند: «بارخدایا منزهی تو، شگفتا چه بزرگ است [[شأن]] و [[منزلت]] تو، چه بلند است [[مکانت]] و [[مقام]] تو و چه [[نیکو]] [[حق و باطل]] از یکدیگر جدا ساخته‌ای. منزهی تو، ای [[خداوند]] [[مهربان]]، چه فراوان است [[مهربانی]] تو؛... منزهی تو، ای [[پادشاه]]، چه بسیار است [[قدرت]] تو؛... منزهی تو ای خداوندی که دستت به [[نیکی‌ها]] گشاده است... منزهی تو، نه به حواسّ ما درآیی، نه به دست پسودن و لمس [[احساس]] شوی، نه کس بر تو مکری تواند کرد، نه کس از تو چیزی پنهان تواند داشت، نه کس تواند با تو [[راه]] خلاف پوید یا با تو [[منازعه]] کند یا بر تو چیره گردد»<ref>نیایش چهل‌و‌هفتم.</ref>. همچنین، «ای [[خداوند]]، منزهی تو، [[سلطه]] و [[قدرت]] تو را نمی‌کاهد کسی که به تو [[شرک]] آورد و پیامبرانت را به [[دروغ]] نسبت دهد.. ای خداوند منزهی تو، چه رفیع است [[مقام]] تو، چه [[قهار]] است قدرت تو، چه سخت است نیروی تو، چه نافذ است [[فرمان]] تو»<ref>نیایش پنجاه و دوم.</ref>. از میان نیایش‌های [[صحیفه]] در [[نیایش چهل و هفتم]]، که در [[روز عرفه]] ایراد شده است، چندین‌بار به توالی [[تسبیح]] [[پروردگار]] آمده است و این توالی در صحیفه منحصر به فرد می‌باشد. این تسبیح با توالی کمتر نیز، در [[دعای پنجاه و دوم]]، که مربوط به [[اصرار]] در پیشگاه خداست دیده می‌شود.