قیام‌های پیش از ظهور: تفاوت میان نسخه‌ها

*نمونه دیگر [[زید بن علی بن الحسین]]{{ع}} است که [[امام صادق]]{{ع}} درباره ایشان به [[یاران]] خویش فرمود: [[قیام]] خود را با [[قیام]] [[زید بن علی]]{{ع}} مقایسه نکنید، زیرا [[زید]] مردی عالم و راستگو و درست [[کردار]] بود و [[مردم]] را به [[اطاعت]] از خود [[دعوت]] نمی‌کرد (و از [[قیام]] کردن، [[خیال]] [[حکومت]] برای خود در سر می‌پروراند) بلکه او [[یاران]] خود را [[دعوت]] به [[اطاعت]] از شخصی می‌کرد که از [[آل محمد]]{{عم}} باشد و مورد [[رضایت]] [[خدا]] باشد (یعنی [[امام]] [[معصوم]]{{ع}}) و اگر در [[قیام]] خویش پیروز می‌شد قطعاً به [[وعده]] خود وفا می‌نمود (و [[حکومت]] را [[تسلیم]] [[امام]] [[معصوم]]{{ع}} می‌کرد) سپس فرمودند: ما شما را [[شاهد]] می‌گیریم که به [[قیام]] کسانی که برای [[دعوت]] [[مردم]] به سوی ما [[قیام]] می‌کند [[راضی]] نیستیم... <ref>روضة کافی: ح ۳۸۱.</ref>.

*بنابراین در [[روایات]] ما [[شاهد]] احادیثی هستیم که ما را به شدت از [[قیام]] کردن بازداشته‌اند و همواره ما را به خودداری توصیه نموده‌اند. البته این [[احادیث]] در میان [[فقها]] محل بحث‌های بسیار مفصلی بوده و هست. برخی از [[علما]] به این [[روایات]] عمل می‌نمایند و دسته‌ای آن را حمل بر [[تقیه]] نموده یا به واسطه [[مخالفت]] مضمون این [[احادیث]] با دیگر مضامین [[دینی]] آن را مسکوت عنه گذاشته و به آن عمل نمی‌کنند<ref>ر.ک: تقیه.</ref>. مثلاً در مقدمه صحیفة [[مبارکه]] سجادیه [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: [[پیش از ظهور حضرت مهدی]]{{ع}} هیچ شخصی از ما [[اهل بیت]] برای دفع [[ظلم]] یا گرفتن [[حق]]، [[قیام]] نکرده و [[قیام]] نخواهد کرد مگر اینکه [[بلاها]] بنیان او را برکند و باعث بیشتر شدن [[ناراحتی]] ما و [[شیعیان]] ما شود.  

*امیرالمؤمنین علی{{ع}} خطبه‌ای خواند و فرمود: ای [[مردم]]! پس از من آرام گیرید و از گروهی اندک و خاص که از میان [[خاندان رسول خدا]] هستند [[پیروی]] نکنید<ref>در روایت عبارت "شذاذ من آل محمد" آمده که به معنی گروهی اندک از میان جمعی است که خلاف عرف عمل می‌کنند و در عقیده و رفتار تکروی دارند و از نسبتی که به اهل بیت دارند سوء استفاده نموده و دنبال به دست آوردن اهدافی دست نایافتنی هستند و در این میان گروهی را نیز با خود گمراه می‌کنند.</ref>، زیرا آنان در کار خود به مقصودشان نخواهند رسید، چون به توصیه من عمل نکردند و [[پیمان]] مرا شکستند. فردی از [[فرزندان]] [[حسین]]{{ع}} بر سرکردگی أمیه در [[کوفه]] به پا می‌خیزد و [[بلا]] تمامی [[مردم]] را فرا خواهد گرفت. [[خداوند]] [[بهترین]] شخص از مخلوقات خود را [[مبتلا]] می‌سازد تا اینکه [[پاک]] و [[ناپاک]] از یکدیگر جدا شوند. در آن روز [[مردم]] از یکدیگر بیزاری می‌جویند و این [[بلا]] تا جایی بر آنها طولانی خواهد شد که مردی از [[خاندان رسول خدا]]{{صل}} آمده و آن [[بلا]] را برطرف می‌سازد. هر کس که از [[فرزندان]] من [[خروج]] کند و چون من [[رفتار]] نکند و به روش من عمل ننماید، من از او بیزار خواهم بود و [[قبل از ظهور حضرت مهدی]]{{ع}} هر کسی از [[خاندان]] من [[خروج]] نماید کشته خواهد شد... <ref>ملاحم، ص ۱۲۲.</ref>.  

*[[امام باقر]]{{ع}} در روایتی به [[ابوجارود]] فرمود: تو را توصیه می‌کنم که [[پرهیزکاری]] پیشه کنی و آرام در خانه‌ات بنشینی و در فتنه‌های [[مردم]] شرکت نکنی و از کسانی که از میان [[خاندان]] [[رسول الله]] (بدون [[دوراندیشی]] و [[بینش]] [[سیاسی]] و [[دینی]] بر ضد [[بنی امیه]]) [[قیام]] می‌کنند دوری بجوی زیرا این گونه افراد نه درست عمل می‌کنند و نه به سوی [[حق]] [[هدایت]] می‌کنند. همانا [[بنی امیه]] چند سالی را [[حکومت]] نخواهند نمود و تا وقتی [[اجل]] آنان سر نیاید، کسی نمی‌تواند [[حکومت]] آنان را زایل کند. برای [[اهل حق]] (یعنی [[اهل بیت]] [[رسول خدا]]{{صل}}) هم سلطنتی خواهد بود و هرگاه زمان آن فرا رسد، [[خداوند]] آن را به شخصی از ما [[اهل بیت]] (یعنی [[حضرت مهدی]]{{ع}}) خواهد داد. هر کس در زمان برپایی آن [[سلطنت]] زنده باشد پس با [[دولت ما]] همراه خواهد بود و اگر زنده نباشد و آن [[حکومت حق]] را [[درک]] نماید، به خیر و [[مصلحت]] [[خداوند]] [[وفات]] یافته است. بدان هر گروهی که برای [[عزت]] [[دین]] و برطرف کردن ستمی [[قیام]] کند گرفتار [[بلا]] و [[مرگ]] شده، مگر آن دسته از ملائک که با [[رسول خدا]]{{صل}} در [[جنگ بدر]] شرکت نمودند، که نه مجروح شده، نه کشته می‌شوند و نه مدفون می‌گردند<ref>غیبت نعمانی، ص ۱۹۴.</ref>.