حبشه: تفاوت میان نسخه‌ها

"حبشه" به معنای جماعتی است که از [[قبیله]] واحدی نیستند و از آنجا که [[ملت]] حبشه از [[قبیله]] واحدی نبودند، به آنها "احابیش" گفته‌اند<ref>عمر فروخ، تاریخ الجاهلیه، ص۱۴۷.</ref>. اهل حبشه، گروهی از حامیان یا کوشیان و یا سامیان بودند<ref>احمد بن ابی یعقوب یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج۱، ص۱۹۱.</ref> که به علت نزدیکی شبه [[جزیره عربستان]] به سواحل [[آفریقا]]، بین سال‌های هزار تا چهارصد پیش از میلاد، از جنوب [[جزیرة العرب]] به کناره‌های شرقی [[آفریقا]] [[مهاجرت]] کرده بودند<ref>غیث فتحی، الاسلام و الحبشه عبر التاریخ، ص۲۲.</ref>.

در آغاز [[قرن چهارم]] میلادی، در زمان [[حکومت]] عیزان (أزانا)، [[حبشیان]] به اوج [[قدرت]] خود رسیدند <ref>غیث فتحی، الاسلام و الحبشه عبر التاریخ، ص۳۸.</ref>. در این زمان، حبشه از سیطره [[حکومت]] "یمن" بیرون آمد و "کتابت آفریقایی" را برای خود برگزید و در سال ۳۵۰ میلادی [[مسیحیّت]]، [[دین]] رسمی حبشه اعلام شد و بسیاری از [[مردم]] حبشه نیز به این [[آیین]] گرویدند<ref>جواد علی، المفصل فی تاریخ العرب، ج۲، ص۴۵۶.</ref>.

باید توجه داشت بعدها حبشه به سرزمینی وسیع در شاخ [[آفریقا]] و در سواحل غربی دریای سرخ اطلاق می‌شد که کشورهای امروزی اتیوپی، سومالی و جیبوتی را در بر می‌گرفت و هم‌اکنون حبشه کشوری است در [[آفریقا]] که با نام اتیوپی [[شهرت]] دارد<ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]]، ص۲۱۵؛ [[فضل‌الله خالقیان|خالقیان، فضل‌الله]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «حبش»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۱۸۰.</ref>.

==حبشه در [[زمان ظهور]] [[پیامبر]]{{صل}}==

هنگام [[ظهور اسلام]]، حبشه یکی از ممالک بزرگ و قدرتمند [[جهان]] به شمار می‌آمد و سرزمین وسیعی را در برداشت. همزمان با [[بعثت رسول اکرم]]{{صل}}، [[پادشاه]] [[عادل]] و [[دادگستری]] به نام "اصحمه"، مشهور به [[نجاشی]] بر آن [[حاکم]] بود<ref>محمد بن جریر طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج۲، ص۳۲۸؛ محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۱، ص۱۴۰۹.</ref>.

در [[سال پنجم بعثت]]، در جریان [[هجرت]] [[مسلمانان]] به حبشه، این سرزمین، پذیرای [[مهاجران]] [[مسلمان]] بود. سرزمین حبشه به فرموده [[پیامبر]]{{صل}} سرزمین [[درستی]] و [[صداقت]] بود؛ چرا که در آنجا [[پادشاهی]] [[حکومت]] می‌کرد که در سایه [[حمایت]] او به کسی [[ظلم]] نمی‌شد<ref>محمد بن جریر طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ج۲، ص۳۲۸.</ref>؛ از این‌رو، عده‌ای از [[مسلمانان]] به این سرزمین [[پناه]] بردند و در حبشه در کمال [[آرامش]] بودند، [[دین]] آنان در [[امان]] بود و [[خدا]] را [[عبادت]] می‌کردند و آزاری نمی‌دیدند و ناسزایی نمی‌شنیدند<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۱، ص۱۶۰.</ref>.

در [[سال ششم هجرت]]، در پی اعزام سفیران [[پیامبر]]{{صل}} به سرتاسر [[جهان]]، از جمله حبشه، [[نجاشی]] اصمعه، اظهار [[مسلمانی]] کرد و طی نامه‌ای این امر را به اطلاع [[حضرت]] رساند<ref>محمد بن جریر طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ج۲، ص۱۶۰؛ ابوبکر بیهقی، دلائل النبوة و معرفة أحوال صاحب الشریعه، ج۲، ص۳۰۹؛ شیخ محمد بن جریر طبری، إعلام الوری بأعلام الهدی، ج۱، ص۱۱۹.</ref>.<ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[حبشه (مقاله)|حبشه]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم]]، ج۱، ص۲۸۵.</ref>

==حبشه در [[آخرالزمان]]==

در [[روایات]] [[ملاحم و فتن]] خبر از شخصی داده شده است که از این [[کشور]] می‌‌باشد و [[خانه]] [[کعبه]] را خراب می‌‌نماید. [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} فرمود: بسیار به سوی [[طواف]] [[خانه]] [[کعبه]] بشتابید، زیرا می‌‌بینم روزی را که مردی با ساق‌های باریک، با بیل این [[خانه]] را ویران می‌‌نماید<ref>ملاحم: ص ۹۷ و ۹۸.</ref>. [[رسول خدا]]{{صل}} فرمود: [[ذوالسویقتین]] از حبشه با گروهی می‌‌آید، او مردی است که پیش سرش مو ندارد و میان دندان‌هایش باز است. او بر بام [[کعبه]] می‌‌رود و با بیل و کلنگ سنگ‌های [[کعبه]] را یک یک از جا می‌‌کند و گنج‌هایی که در [[کعبه]] پنهان است خارج می‌‌کند و به تاراج می‌‌برد و [[کعبه]] را چنان ویران می‌‌کند که دیگر پس از آن بنا نشود. [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} یکی از [[نشانه‌های آخرالزمان]] را ویران کردن [[کعبه]] می‌داند و می‌‌فرماید: گویا با چشم خود می‌‌بینم که مردی از حبشه بسیار نیرومند و [[شجاع]]، کلنگی به دست گرفته و [[خانه]] [[کعبه]] را ویران می‌‌کند و یک یک سنگ‌های آن را از جای می‌‌کند<ref>بحار الانوار: ج ۵۲، ص ۲۱۸.</ref>.<ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]]، ص۲۱۵.</ref>.