مهدویت در معارف دعا و زیارات: تفاوت میان نسخهها
جز
جایگزینی متن - 'پنهان' به 'پنهان'
(صفحهای تازه حاوی «{{ویرایش غیرنهایی}} {{امامت}} <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233)...» ایجاد کرد) |
جز (جایگزینی متن - 'پنهان' به 'پنهان') |
||
خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
[[اندیشه مهدویت]]، به معنی [[اعتقاد]] به [[ظهور]] شخصی از [[نسل]] [[رسول الله]]{{صل}} در [[آخرالزمان]] که [[عدالت]] را در [[جهان]] بسط دهد و غبار تاریک را از چهره جهان بزداید؛ [[ظلم]] اندیشهای [[استوار]]، [[اعتقادی]] [[راسخ]] و آرمانی بزرگ در [[بینش]] [[مسلمانان]] بهویژه [[شیعیان]] است. بنا به آموزههای روشن و مسلّم [[اهلبیت]]{{عم}} [[دوازدهمین امام]] از [[سلسله]] [[امامان معصوم]] که فرزند [[امام حسن عسکری]]{{ع}} و همنام [[پیامبر]]{{صل}} است پس از غیبتی طولانی که در طول آن عدهای [[ناامید]] شده و یا از [[دین]] و اعتقاد برمیگردند، به [[اذن الهی]] ظهور کرده و [[مأموریت]] سترگ خویش را به انجام خواهد رساند. | [[اندیشه مهدویت]]، به معنی [[اعتقاد]] به [[ظهور]] شخصی از [[نسل]] [[رسول الله]]{{صل}} در [[آخرالزمان]] که [[عدالت]] را در [[جهان]] بسط دهد و غبار تاریک را از چهره جهان بزداید؛ [[ظلم]] اندیشهای [[استوار]]، [[اعتقادی]] [[راسخ]] و آرمانی بزرگ در [[بینش]] [[مسلمانان]] بهویژه [[شیعیان]] است. بنا به آموزههای روشن و مسلّم [[اهلبیت]]{{عم}} [[دوازدهمین امام]] از [[سلسله]] [[امامان معصوم]] که فرزند [[امام حسن عسکری]]{{ع}} و همنام [[پیامبر]]{{صل}} است پس از غیبتی طولانی که در طول آن عدهای [[ناامید]] شده و یا از [[دین]] و اعتقاد برمیگردند، به [[اذن الهی]] ظهور کرده و [[مأموریت]] سترگ خویش را به انجام خواهد رساند. | ||
باید توجه داشت که [[حجتهای الهی]] همیشه ظاهر و آشکار نیستند و گاهی بنا به حکمتهایی مخصوص در پس پرده [[غیبت]] حضور دارند، [[امام علی]]{{ع}} در [[نهجالبلاغه]] عرضه میدارد: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ بَلَى لَا تَخْلُو الْأَرْضُ مِنْ قَائِمٍ لِلَّهِ بِحُجَّةٍ إِمَّا ظَاهِراً مَشْهُوراً وَ إِمَّا خَائِفاً مَغْمُوراً...}}<ref>نهج البلاغه، حکمت ۱۴۷.</ref>؛ «آری! ای خداوندا! [[زمین]] هیچگاه از [[حجت الهی]] خالی نیست، که برای [[خدا]] با [[برهان]] روشن [[قیام]] کند یا آشکار و شناخته شده یا بیمناک و | باید توجه داشت که [[حجتهای الهی]] همیشه ظاهر و آشکار نیستند و گاهی بنا به حکمتهایی مخصوص در پس پرده [[غیبت]] حضور دارند، [[امام علی]]{{ع}} در [[نهجالبلاغه]] عرضه میدارد: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ بَلَى لَا تَخْلُو الْأَرْضُ مِنْ قَائِمٍ لِلَّهِ بِحُجَّةٍ إِمَّا ظَاهِراً مَشْهُوراً وَ إِمَّا خَائِفاً مَغْمُوراً...}}<ref>نهج البلاغه، حکمت ۱۴۷.</ref>؛ «آری! ای خداوندا! [[زمین]] هیچگاه از [[حجت الهی]] خالی نیست، که برای [[خدا]] با [[برهان]] روشن [[قیام]] کند یا آشکار و شناخته شده یا بیمناک و پنهان؛ تا [[حجت خدا]] [[باطل]] نشود و نشانههایش از میان نرود». | ||
[[امام سجاد]]{{ع}} نیز چنین میگوید: «بار خدایا در هر [[زمان]] دین خویش به امامی [[یاری]] بخشیدهای که او را بر پا داشتهای تا [[عَلَم]] راهنمای بندگانت شود و در بلاد تو چراغ فروزان [[هدایت]] گردد... و او نگهدار کسانی است که بدو [[پناه]] میبرند و کهف [[امان]] [[مؤمنان]] است و حلقه [[اعتصام]] ایشان است و جلال و جلوه جهانیان است»<ref>نیایش چهلوهفتم.</ref>. | [[امام سجاد]]{{ع}} نیز چنین میگوید: «بار خدایا در هر [[زمان]] دین خویش به امامی [[یاری]] بخشیدهای که او را بر پا داشتهای تا [[عَلَم]] راهنمای بندگانت شود و در بلاد تو چراغ فروزان [[هدایت]] گردد... و او نگهدار کسانی است که بدو [[پناه]] میبرند و کهف [[امان]] [[مؤمنان]] است و حلقه [[اعتصام]] ایشان است و جلال و جلوه جهانیان است»<ref>نیایش چهلوهفتم.</ref>. |