درباره حکومت جهانی امام مهدی توضیح دهید (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

:::::*در برخی از [[آیات]] [[قرآن]]، به این [[حاکمیت]] اشاره شده است و [[آیات]] مربوط به [[جهانی بودن اسلام]] نیز مؤید این معنا است. [[جهانی بودن]] [[دین اسلام]] و عدم اختصاص آن به [[قوم]] یا منطقه خاصّی، از ضروریات این [[آیین الهی]] است و حتی کسانی که [[ایمان]] به آن ندارند می‌دانند که [[دعوت]] [[اسلام]]، همگانی بوده، و به منطقه جغرافیایی خاصّ محدود نیست. افزون بر این، شواهد تاریخی فراوانی وجود دارد که [[پیامبر اکرم]] {{صل}} به سران کشورهایی مانند [[قیصر روم]] و [[پادشاه ایران]] و [[فرمانروایان]] [[مصر]] و [[حبشه]] و [[شامات]] و نیز به رؤسای [[قبایل]] گوناگون [[عرب]] و ... [[نامه]] نوشتند و همگان را به پذیرفتن این [[دین]] [[مقدس]] [[دعوت]] کردند و از پیامدهای وخیم [[کفر]] و رویگردانی از [[اسلام]]، برحذر داشتند. اگر [[دین اسلام]] جهانی نبود چنین [[دعوت]] عمومی انجام نمی‌گرفت و دیگر [[اقوام]] و امتها هم برای عدم پذیرش، عذری می‌داشتند. <ref> محمّد تقی مصباح، آموزش عقاید، ج ۲، ص ۱۱۶.</ref>. علاوه بر آنچه یاد شد، در [[منابع روایی]] [[اسلامی]] "به ویژه [[شیعی]]"، از ویژگی‌ها، اختیارات و عملکردهایی یاد شده است که آنها جز با تشکیل [[حکومت واحد جهانی]] محقق نخواهند شد. از جمله گفته شده است که: [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} [[ستم]] وجور را برای همیشه برمی‌اندازد و [[عدالت]] و [[دین]] [[حق]] را در سطح [[جهان]] برای همیشه مستقر می‌کند. در برخی [[روایات]] از اختیارات، [[قدرت]] و امکانات مطلق و جهانی [[امام]] [[غایب]] یاد شده است که نتیجه آن، چیرگی بر [[جهان]] و [[تشکیل حکومت]] مقتدر جهانی است. [[امام باقر]]{{ع}} در این باره می‌فرماید: "[[قائم]] ما با در انداختن [[بیم]] و [[هراس]] در [[دل]] [[ستمگران]] [[یاری]] می‌شود، با [[پشتیبانی]] و [[حمایت]] از سوی [[خداوند]] تأیید می‌گردد. [[زمین]] برایش خاضع و [[تسلیم]] می‌شود، گنجها برایش آشکار و نمایان می‌شود. [[حکومت]] او شرق و غرب عالم را فرا می‌گیرد. [[خداوند]] به وسیله او دینش را بر تمام [[ادیان]] چیرگی و [[غلبه]] می‌بخشد؛ هرچند [[مشرکان]] کراهت داشته باشند. در [[عصر ظهور]] در [[زمین]] خرابی و ویرانی نمی‌ماند؛ مگر آنکه آباد می‌شود. [[عیسی بن مریم]]{{ع}} از [[آسمان]] فرود آید و پشت سر او [[نماز]] گزارد"<ref> کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص ۳۳۱، ح ۱۶.</ref>.

::::#[[دانش]] در [[دولت مهدوی]] در کل [[جامعه بشری]] گسترش می‌یابد و هرگز در انحصار عده‌ای خاصّ نخواهد بود از این‌رو همگان از دانشی بس ارجمند برخوردار خواهند بود. و البته از این [[دانش]] نیز در راه رشد و تعالی [[جامعه بشری]] استفاده خواهد شد. نه در راه [[ستم]] و [[تعدی]] به دیگران. از [[امام صادق]]{{ع}} [[روایت]] شده است که فرمود: "[[دانش]]، بیست و هفت بخش است و همه آنچه را که [[رسولان الهی]] آوردند دو بخش از آنها بود پس [[مردم]] تا امروز جز این دو بخش را نشناخته‌اند ولی چون [[قائم]] ما [[قیام]] کند بیست و پنج بخش را بیرون آورده و آشکار خواهد ساخت و در میان [[مردم]] منتشر خواهد فرمود و آن دو بخش را هم ضمیمه می‌گرداند و در نتیجه بیست و هفت بخش [[علم]] در میان [[مردم]] منتشر و پراکنده خواهد شد" <ref>{{عربی|" الْعِلْمُ‏ سَبْعَةٌ وَ عِشْرُونَ‏ حَرْفاً فَجَمِيعُ‏ مَا جَاءَتْ‏ بِهِ‏ الرُّسُلُ‏ حَرْفَانِ‏ فَلَمْ‏ يَعْرِفِ‏ النَّاسُ‏ حَتَّى‏ الْيَوْمِ‏ غَيْرَ الْحَرْفَيْنِ‏ فَإِذَا قَامَ‏ قَائِمُنَا أَخْرَجَ‏ الْخَمْسَةَ وَ الْعِشْرِينَ‏ حَرْفاً فَبَثَّهَا فِي‏ النَّاسِ‏ وَ ضَمَّ إِلَيْهَا الْحَرْفَيْنِ حَتَّى يَبُثَّهَا سَبْعَةً وَ عِشْرِينَ حَرْفاً‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ محمّد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۶.</ref>