بر اساس آیه مودت وجوب محبت چگونه بر امامت امام علی دلالت می‌کند؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::'''توضیح استدلال'''

::::::در [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}}، مودت خویشاوندان خاص پیامبر{{صل}} که - مطابق [[روایت]] ابن عباس-، علی، فاطمه، [[حسن]] و [[حسین]]{{عم}} می‌باشند، به صورت مطلق و بدون هیچ قید و شرطی واجب شده است، چنین مودتی ملازم با امامت است؛ زیرا اولاً: مودت مطلق، مستلزم وجوب اطاعت و [[حرمت مخالفت]] است، چون [[عدم اطاعت]] و [[مخالفت]]، با مودت مطلق [[سازگاری]] ندارد، این وجه همان است که در استدلال علامه حلی بیان شده است، یعنی مقصود ایشان از این که وجوب مودت مستلزم وجوب اطاعت است، و این که مخالفت با مودت سازگاری ندارد، مودت مطلق، یعنی مودت در همه حالات و به لحاظ همه اقوال و [[افعال]]<ref>{{عربی|أن وجوب المودة مطلقا يستلزم وجوب الطاعة مطلقا}}. دلائل الصدق، ج۲، ص۱۲۵.</ref> است، و وجوب اطاعت مطلق از فردی به معنای امامت او است.

::::::[[عصمت]]، از دو جهت مستلزم [[امامت]] است: یکی از این جهت که [[اطاعت از معصوم]] [[واجب]] و [[مخالفت]] با او [[حرام]] است، و کسی که دارای چنین مقامی باشد که اطاعتش به صورت مطلق واجب و مخالفت با او به صورت مطلق حرام باشد، [[امام]] خواهد بود. و دیگر این که عصمت [[شرط امامت]] است، و چون در میان [[صحابه]]، غیر از [[امیرالمؤمنین]]، [[فاطمه زهرا]]، [[امام حسن]] و [[امام حسین]]{{ع}}، کسی دارای [[مقام عصمت]] نبود، بنابراین امامت آنان منتفی خواهد بود و امیرالمؤمنین{{ع}} که واجد صفت عصمت بوده است، امام [[امت اسلامی]] پس از [[پیامبر اکرم]]{{صل}} بوده است<ref>{{عربی|وجوب المودة يستلزم وجوب الطاعة، لان المودة انما تجب مع العصمة، اذ مع وقوع الخطا منهم، يجب ترك مودتهم، كما قال تعالى {{متن قرآن|لَا تَجِدُ قَوْمًا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ يُوَادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَوْ كَانُوا آبَاءَهُمْ أَوْ أَبْنَاءَهُمْ أَوْ إِخْوَانَهُمْ أَوْ عَشِيرَتَهُمْ}} و غيرهم ليس بمعصوم اتفاقا، فعلى و ولداه الأئمة}}. حق‌الیقین، شبر، ج۱، ص۲۷؛ احقاق الحق، ج۳، ص۲۳.</ref>.