بحث:امام علی علیه‌السلام: تفاوت میان نسخه‌ها

[[علی بن ابی‌طالب]] (به [[عربی]]: عَلِیّ ٱبْن أَبِی طَالِب‎؛ زادهٔ ۱۳ [[رجب]] ۳۰ [[عام‌الفیل]] برابر با ۲۳ [[قبل از هجرت]] (۱۳ سپتامبر ۶۰۱ میلادی) – درگذشتهٔ ۲۱ [[رمضان]] ۴۰ قمری) (۲۹ ژانویه ۶۶۱ میلادی) [[امام اول]] تمامی شاخه‌های [[مذهب شیعه]]، [[خلیفهٔ چهارم]] از [[خلفای راشدین]] [[اهل سنت]] و پسرعمو و داماد [[محمد]] است. او فرزند [[ابوطالب]] و [[فاطمه بنت اسد]]، [[همسر]] فاطمهٔ زهرا، و [[پدر]] [[حسن]]، [[حسین]] و [[زینب]] است. وی از سال ۳۵ تا ۴۰ [[هجری]]، کمتر از پنج سال، به‌عنوان [[خلیفه]] بر [[خلافت اسلامی]] جز [[شام]] [[حکومت]] کرد. او در میان طیف وسیعی از [[مسلمانان]] از جایگاه برجسته‌ای برخوردار است.

در [[کودکی]] به [[دلیل]] بدهکار شدن پدرش، محمد [[سرپرستی]] او را بر عهده گرفت. پس از [[دعوت]] محمد، [[علی]] در سن حدوداً ۹ تا ۱۱ سالگی از اولین ایمان‌آورندگان به [[اسلام]] گشت؛ پذیرش دعوت او را در [[یوم الدار]] علناً اعلام کرد و محمد او را «[[برادر]] و [[وصی]] و [[جانشین]] خود» نامید. گفته می‌شود در شب [[لیلة المبیت]] به [[هجرت]] محمد کمک کرد و محمد پس از [[مهاجرت]] به [[مدینه]] و ایجاد [[پیمان برادری]] بین مسلمانان، او را به‌عنوان برادر خویش [[انتخاب]] کرد. او در مدینه در اغلب [[جنگ‌ها]] [[پرچم‌دار]] [[سپاه اسلام]] بود و به [[دلاوری]] مشهور گشت.

مسئلهٔ [[حق]] وی در [[خلافت پس از محمد]] منجر به شکاف اصلی میان مسلمانان و تقسیم آنان به دو گروه [[شیعه]] و [[سنی]] شد. محمد در بازگشت از [[حجةالوداع]] در [[غدیر خم]] جملهٔ «هر که من ولی او هستم، این علی ولی او است» را به زبان آورد؛ اما مقصود این عبارت مورد [[اختلاف]] شیعه و سنی قرار گرفت. [[شیعیان]] بر این اساس [[معتقد]] به [[نصب]] [[امامت]] و [[خلافت]] در خصوص علی شدند و اهل سنت آن را به معنای [[دوستی]] و [[محبت علی]] [[تفسیر]] می‌کنند. پس از درگذشت محمد، زمانی که علی مشغول [[کفن]] و [[دفن]] وی بود، جمعی از [[مسلمانان]] در [[سقیفهٔ بنی‌ساعده]] گرد هم آمدند و بعد از [[مشورت]] با یکدیگر دربارهٔ [[انتخاب]] [[جانشین]] او، سرانجام با [[ابوبکر]]