قم در معارف مهدویت: تفاوت میان نسخه‌ها

#[[خداوند]] سبحانه و تعالی به وسیله شهر [[کوفه]] بر سایر [[شهرها]] [[استدلال]] می‏‌کند، همچنین به [[مؤمنان]] آن شهر بر سایر [[مؤمنان]] و به شهر [[قم]] بر سایر [[شهرها]] و به واسطه اهل [[قم]] بر جهانیان، اعم از [[جن]] و [[انسان]]. [[خداوند]] سبحانه و تعالی اهل [[قم]] را [[مستضعف]] فکری قرار نداده؛ بلکه همواره آنان را موفق و تأیید کرده است. سپس فرمود: دینداران در این شهر، در مضیقه زندگی می‌‏باشند. اگر غیر این باشد، [[مردم]] به سرعت به آن‏جا روی می‏‌آورند و آن‏جا خراب می‏‌گردد و اهل آن، تباه می‌‏شوند و آن‏گونه که باید نمی‌‏تواند بر سایر سرزمین‌‏ها [[حجّت]] باشد. زمانی که موقعیت [[قم]] بدین‏جا برسد، [[آسمان]] و [[زمین]] [[آرامش]] ندارد و ساکنان آن‏ها لحظه‏ای باقی نمی‏‌مانند. بلا و گرفتاری از [[قم]] و اهل آن دفع شده است. به زودی زمانی خواهد رسید که [[قم]] و اهل آن، [[حجت]] بر [[مردم]] خواهند بود و این در [[زمان غیبت]] [[قائم]] ما و [[ظهور]] وی می‌‏باشد. اگر چنین نباشد، [[زمین]]، اهل خودش را فرومی‌‏برد. فرشته‌‏های الهی [[مأمور]] دور کردن بلاها از این شهر و اهل آن می‏‌باشند. هر [[ستمگری]] که درباره آنان [[اراده]] بد داشته باشد، [[خداوند]] سبحانه و تعالی که در هم کوبنده ستم‏‌پیشگان است، او را در هم می‌‏شکند یا به گرفتاری و [[مصیبت]] یا [[دشمنی]]، مبتلا می‏‌کند. [[خداوند متعال]] نام [[قم]] و اهلش را در زمان [[فرمانروایی]] [[ستمگران]]، از یاد آنان می‏‌برد؛ آن‏گونه که آن‏ها [[یاد خدا]] را فراموش کردند<ref>  محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۵۷، ص ۲۱۲، ح ۲۲</ref>.  

*در پاره‌ای [[روایات]] از [[مردم]] [[قم]] به [[یاوران مهدی]] {{ع}} نام برده شده است<ref>بحار الانوار، ج ۶۰، ص ۲۱۶ و ۲۱۸.</ref>. [[امام صادق]] {{ع}} در [[تفسیر]] [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|بَعَثْنَا عَلَيْكُمْ عِبَادًا لَّنَا أُولِي بَأْسٍ شَدِيدٍ}} فرمود: آنان به [[خدا]] [[سوگند]] اهل [[قم]]، آنان به [[خدا]] [[سوگند]] اهل [[قم]]، آنان به [[خدا]] [[سوگند]] اهل [[قم]] هستند<ref>بحار الانوار، ج ۶۰، ص ۲۱۶.</ref>. در قدیم، شهر [[قم]] به واسطه وجود [[محدثان]] بسیار و موثق، مرکز [[نقل]] و حفظ‍‌ [[احادیث]] [[اهل بیت]] {{عم}} بود و از این حیث [[جایگاه]] والایی داشت به‌طوری که حتی سایر مراکز [[تشیع]] به [[محدثان]] [[قم]]ی اعتباری خاص می‌بخشیدند و چنان‌چه یکی از [[محدثان]] [[قم]] به شهر آن‌ها وارد می‌شد، مورد توجه اهل [[علم]] و [[حدیث]] واقع می‌گردید. مثلا زمانی که [[عبدالله بن جعفر حمیری]] که از [[اصحاب]] [[امام عسکری]] {{ع}} بود، در سال ۲۹۲ ق. به [[کوفه]] وارد شد، چون خبر به گوش [[مردم]] رسید همگی بر گرد او جمع شدند و به استماع [[حدیث]] از وی پرداختند. در واقع این امر ناشی از این بود که [[قم]]ی‌ها دارای [[اعتقادات]] سالم و به دور از [[انحرافات]] افراطی و تفریطی بودند. از نظر پای‌بندی به [[تشیع]] دوازده‌امامی، [[قم]] دارای موقعیت ممتاز و [[برتری]] نسبت به [[کوفه]] بود، در واقع [[کوفه]] و [[بغداد]] مرکز گرایش‌های فرقه‌ای و اندیشه‌های افراطی و غالی بود، در حالی که در [[قم]] از هیچ‌یک از فرق [[شیعه]] چون [[زیدیه]]، [[اسماعیلیه]]، [[فطحیه]] و [[واقفیه]] اثری نبود.